Destiny's พรหมลิขิตกั้น [END]

ตอนที่ 15

"ไม่ต้อง!"

ยัยสามสาวตะคอกใส่มาดามจนหน้าเหวอ แล้วหันมามองหน้าพวกเราสี่คนอย่างไม่เป็นมิตรพร้อมเชิดหน้าขึ้นแล้วเดินไปทางประตูก่อนที่ยัยสามคนจะเดินถึงประตูฉันตะโกนไล่หลังอย่างเหลืออด! 

"ถ้ารวยมากทำไมไม่บริจาคเงินให้สถานสงเคราห์ล่ะ หืม คุณหนู เอาแบบบ อยู่ได้ทั้งชาติไปเลยย! "

"พวกเขาก็กินในแบบที่เธอไม่อยากกิน อย่างแอปเปิ้ลที่มีหนอนพวกเขาก็ไม่บ่นซักแอะว่ามันจะเป็นยังไง"

ซันย่าเสริม

"พวกเขาดีใจที่มีกินและยังมีชีวิตรอดเพื่อทำตามสิ่งที่ฝัน"

ซันนี่ก็ไม่ยอมแพ้

"ถึงเขาจะไม่มีพ่อแม่ แต่เขาก็มีครอบครัวใหม่ที่รักกันยิ่งกว่าเลือดแท้ๆ ซะอีกนะ"

ริชปิดท้ายการตอกย้ำ

ปั้ง!
ยัยสามสาวหัวมะเขือเทศ(เพราะสามคนหัวแดงแปร๊ดซะขนาดนั้น รวมคนที่สี่ที่ออกไปคนแรกเป็นสี่หัวมะเขือเทศ)ปิดประตูเสียงดังจนทำให้เด็กน้อยคนหนึ่งสะดุ้งโหยงร้องลั่นด้วยความตกใจ จนฉันต้องเข้าไปปลอบ

"ไม่เป็นไรนะคับ"

ฉันเข้าไปปลอบเด็กผู้ชายคนหนึ่งอายุน่าจะประมาณ 3 ขวบได้

"งั๊บบ ฮึก ฮึก"

"โอ๋ๆ ไม่ร้องนะครับ"

โดโลธีมานั่งลงข้างๆ ปลอบเด็กช่วยจนเด็กคนนั้นหยุดร้อง
พวกเราทุกคนทานอาหารเสร็จก็เริ่มทำกิจกรรมก่อนเที่ยงคือทำความสะอาดรอบโบสถ์และสถานสงเคราะห์

"เธอกับเพื่อนเธอสุดยอดมากเลยรู้ไหม"

โดโลธีวกกลับเข้าเหตุการณ์เมื่อกี้ ตอนนี้เราทั้งสองถือไม้กวาด กวาดเศษใบไม้ที่หล่นอยู่เต็มใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง 

"พวกเราไม่ชอบความไม่ถูกต้องอยู่แล้วนะรู้ไหม"

ฉันตอบพร้อมร้อยยิ้มจริงใจเวลาคุยกับเขาทีไรก็เผลอยิ้มทุกทีฉันว่าฉันเริ่มมีใจให้เขาแล้วนะ (*0*)

"เธอไม่รังเกียจเด็กพวกนี่เหรอ"

โดโลธีหันหน้ามาฟังคำตอบแบบตั้งใจจนเป็นฉันเองที่หลบสายตาเขา

"ก็ไม่นะ..."

พอตอบคำถามเขา ฉันก็นึกได้บางอย่างว่าคำถามที่ยังไม่ได้ถามเขาตอนนั้นจะเอามาถามเขาตอนนี้

"นี่โดโลธีฉันขอถามอะไรหน่อยสิ"

"อะไรล่ะอลิซ ^_^"

"ทำไมพวกนายถึงชอบมาสถานสงเคราะห์นี้ล่ะ แถมมาทุกปีอีก"

ฉันลองหันไปสบตากับเขา แววตาเขาดูเศร้ามาก ฉันสังเกตุได้

"ไม่ต้องเล่าก็ได้นะ ถ้าไม่สะดวก^__^"

ฉันยิ้มให้เขาเพื่อที่จะไม่กดดันให้เขาเล่าให้ฟังว่าไม่เป็นไร

"ไม่มีอะไรหรอกคือ..เรื่องมันก็นานมาแล้วนะ"
.
.
.
.
.
.