Destiny's พรหมลิขิตกั้น [END]

ตอนที่ 16

"นี่โดโลธีฉันขอถามอะไรหน่อยสิ"

"อะไรล่ะอลิซ ^_^"

"ทำไมพวกนายถึงชอบมาสถานสงเคราะห์นี้ล่ะ แถมมาทุกปีอีก"

ฉันลองหันไปสบตากับเขา ฉันสังเกตุเห็นแววตาเขาดูเศร้ามาก

"ไม่ต้องเล่าก็ได้นะ ถ้าไม่สะดวก^__^"

ฉันยิ้มให้เขาเพื่อที่จะไม่กดดันให้เขาเล่าให้ฟังว่าไม่เป็นไร

"ไม่มีอะไรหรอก คือเรื่องมันก็นานมาแล้วนะ"
.
.
.
.
.
เท่าที่โดโลธีเล่าให้ฟังคือพวกเขาสี่คนคือ โดโลธี จ็อบส์ ไททัน และซีเวียส เป็นเพื่อนรักกันและสถานที่ที่นี่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าคือที่ที่เพื่อนอีกคนเคยอยู่...แจ็ค... แจ็คเป็นเด็กกำพร้าแต่ที่เป็นเพื่อนกับพวกเขาสี่คนได้เพราะพวกเขาไม่ได้มองกันที่ฐานะอยู่แล้ว พวกเขาห้าคนเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่มัธยมต้น พวกเขาทำงานพิเศษเป็นนักดนตรีตามบาร์ คาเฟ่ พวกเขาก็จะเก็บเงินส่วนนั้นไว้แล้วเอามาบริจาคทุกปีที่นี่ พวกเขาคิดว่าจะได้อยู่กันครบห้าคนแบบนี้แต่แล้วเหตุไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น แจ็ค โดนลูกหลงจากปืนที่ไหนไม่รู้ยิงเข้ากลางอกพอดีกับตอนออกมาจากร้านคาเฟ่แห่งหนึ่งตอนสามทุ่มทำให้แจ็คเสียชีวิตคาที่ เรื่องผ่านมา 5 ปี แล้ว จนตอนนี้พวกเขาก็รู้สึกดีขึ้นและจะเล่นดนตรีและเอาเงินมาบริจาคที่นี่ทุกปี
.
.
.
หลังจากกวาดใบไม้เสร็จพวกเราทั้งหมดก็ตรงดิ่งไปที่น้ำตกหลังสถานสงเคราะห์ แต่ระยะทางประมาณ 1 กิโล ทั้งสองข้างทางมีป่าตลอดทางเดินมีหนอน กิ้งกือบ้างไรบ้าง ใครเห็นก็ต้องร้อง

"กรี๊ดดดดด"

แบบนี้ไง =_=^

"โดโลธีขาาาา ลูซี่ไม่ไหวแล้วอ่าา"

ยัยลูซงลูซี่นี่ไม่พูดเปล่าเดินมากระแทกฉันที่เดินอยู่ข้างๆโดโลธีกระเด็นทันทีแถมเข้าไปเกาะแข้งเกาะขาเขาซะ! หนอยย ยัยชะนีพลังม้าาา !

"ในป่าก็ต้องมีสัตว์เลื้อยคลานเป็นธรรมดานะ"

โดโลธีตอบยิ้มๆพร้อมจับมือยัยนั่นเดิน
ภาพที่เห็นมันทำให้ใจกระตุก เห้ยย เดี๋ยวนะอลิซนี่แกคงไม่ได้หึงนายโดโลธีหรอกใช่ไหม บ้าน่า (. . )( . .)! 

"ไม่ใช่มั้ง!"

"ไม่ใช่อะไรเหรอ หื้ม"

เห้ย! นี่ฉันเผลอพูดออกไปเหรอเนี้ย! แล้วเขามายืนตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ไปกับผู้หญิงพวกนั้นหรือไง

"ปะ..เปล่า"

โธ่เอ๊ย! จะตอบเสียงเนียนก็ไม่ได้ดั่งใจเลยอลิซเอ๊ย
จะเสียงสั่นทำไมเนี้ย!

"ฉันเห็นเธอส่ายหัวนะ ไม่สบายเหรอ.. เดินไหวไหม"

โดโลธีเอามือมาอังหน้าผากฉันแบบที่เคยทำแล้วเอามือมาโอบไหล่ไว้เผื่อจะประคอง
ตอนนี้หน้าฉันแดงด้วยความเขินปนความไม่เข้าใจที่เขาทำไปทั้งหมดเพื่ออะไรกัน มีใจ? หรือ แค่เฟลนลี่กันแน่...