My Last Wish (1D+LM+Cher Lloyd)

Chapter 29 - "Ben ik niet fabulous?"

Chapter 29

---------

POV Sam

"Is dat allemaal voor mij?" Zeg ik vol ongeloof. Ik kijk naar alle cadeau's die voor me op het bed, op de stoelen en sommige zelfs op de grond omdat er geen plaats meer was liggen.

"Jep. Je bent blijkbaar erg geliefd." Grijnst Louis.

"Ik wist dat ik vrienden had, maar niet dat ik zo veel vrienden had!" Met grote ogen kijk ik nog steeds rond.

Louis en ik zitten met z'n tweeën in mijn ziekenhuiskamer. De dokters zeggen dat ik nog een maand moest blijven om te rusten en om het litteken te laten helen. Ik zit hier nu twee weken en om eerlijk te zijn valt het best mee. Maar ik ben zo ontzettend blij als ik weer naar huis mag.

"Ik moet even naar de wc. Ben zo terug!" Ik spring voorzichtig uit het bed en loop naar de toiletten. Onderweg kom ik een meisje met blond, kort haar en pastelkleurige highlights tegen. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes.

"Ken ik jou ergens van?" Vraag ik het meisje.

"Ik zou niet weten waarvan." Antwoordt ze.

"Sam." Ik steek mijn hand uit. Ze schudt hem glimlachend. "Kiki."

Dan verstijven we allebei. Ik krijg een rilling over mijn rug en laat haar hand los. Zij lijkt hetzelfde te doen. Alles komt in een keer weer naar boven. Reya, Kiki, mijn vader. De 'hemel'.

"Ohmygod.. Kiki?" Ik geef haar zo voorzichtig mogelijk een knuffel.

"Ik weet het weer." Zegt ze. Ik knik.

"Op welke kamer lig je? Dan kom ik je wel eens opzoeken om te praten over wat we allemaal hebben 'meegemaakt.'" Zeg ik een beetje grinnikend.

"14D. Ik kijk er nu al naar uit!" Kiki geeft me nog een knuffel en loopt dan door.

Wel gek dat ik me dat nu nog kan herinneren.. Achja. Ik loop door naar de wc's en doe mijn ding. Nadat ik mijn handen heb gewassen ga ik zo snel mogelijk terug naar mijn kamer, waar Louis blijkbaar al een pakje heeft opengemaakt, want hij zit momenteel zijn nagels te lakken met een knalroze kleur.

"Louis, wat doe je?" Lach ik.

"Dat zie je toch. Ben ik niet fabulous?" Hij houdt zijn (mislukt) gelakte rechterhand omhoog en kijkt er trots naar.

"Ja, heel fabulous. Even ter zake, heb je iets van een briefje voor mij?" Vraag ik met een brede, smekende glimlach.

"Ohja! Hier is- wacht.. Hoe weet jij dat nou?" Vraagt hij verbaasd.

"Uhmm.. Helderziend." Antwoord ik kort. Louis haalt zijn schouders op en besluit er niet op in te gaan. Hij geeft me het briefje en gaat weer verder met zijn nagels lakken.

Ik vouw snel het briefje open en zie dat er grote letters opstaan, met krijt geschreven. Ik lach in mezelf. Er zit een klein, paars sleutelhangertje aan een touwtje aan vastgeplakt. Het is een soort steentje.

'Lieve Sam,

ik weet dat ik je pas kort ken, maar je bent heel speciaal voor mij geworden. Zoals grote mensen altijd zeggen; Korte tijd, grote betekenis.

Mijn vader schrijft dit, want ik ben te lui. En we vonden geen pennen dus pakten we maar een krijtje.

In ieder geval, om het in een keer eruit te floepen, ik weet dat ik doodga.

De dokters zeiden dat ik niet meer te redden was en dat ik alleen maar meer pijn zou hebben als ze me zouden laten leven. Dus krijg ik vanavond een spuitje. Wil je tegen Louis zeggen dat ik hem ook heel lief vind? En bedankt voor de muts!

Dit sleutelhangertje is iets wat ik vroeger van mijn oma heb gekregen. Ze heeft het heel vroeger voor me gekocht. Het steentje heeft een grote betekenis en mag alleen aan mensen gegeven worden die sterk zijn. De persoon is doelgericht, knap, lief, sterk, zorgzaam, onzeker en hangt alleen van zichzelf af. Niet van anderen. Heel onafhankelijk dus, zegt mijn vader. Omdat ik het niet meer nodig heb en jij al die eigenschappen hebt, wil ik het aan jou geven. Mijn oma zou het ook zo gewild hebben.

Nog veel geluk in je leven en doe de groetjes aan iedereen!

xxxxxxxReya'

Ik krijg een beetje tranen in mijn ogen en hang het touwtje aan mijn nek. Dat een kleintje van nog niet eens 10 zoiets moois kan doen.

"Ik moest je Reya de groetjes doen." Zeg ik tegen Louis. Hij zet langzaam de nagellak neer. "En je bedanken voor de muts."

Hij knikt en glimlacht een beetje in zichzelf.

Ik sta op en maak nog één van de cadeau'tjes open. Er komt een groot schetsblok uit. In het pakje dat eraan vastplakte zitten stiften, potloden en pennen. Ik begin te tekenen en voordat ik het weet ik er bijna twee uur voorbij. Louis komt naast me op het bed zitten en kijkt naar mijn tekening.

"Mooi zeg." Mompelt hij. "Wat is het?"

"Zo wil ik dat de hemel er later uitziet voor mij." Kiki staat erop, Reya en Detective NibbleKibbles. Ikzelf sta als een soort engeltje in het midden. De spiegel staat er en de rest zijn allemaal wolken. Ik scheur het papier van het schetsblok en hang de tekening aan de muur met een plakbandje.

Ik ga weer op het bed zitten en begin na te denken.

"Waar denk je aan?" Vraagt Louis naar een tijdje.

"Weet je.. Er is één iemand die ik dit hele gebeuren geen één keer heb gezien. Een belangrijk iemand en ik had hem nodig in deze moeilijke tijd." Zeg ik.

"Je vader." Mompelt Louis. Ik knik.

"Sam, ik zou nu best wat slims willen zeggen. Of iets dat ik er überhaupt van weet, maar ik weet het ook niet. We hebben vaak genoeg gebeld, maar hij nam niet op. Ze zijn zelfs bij je huis gaan kijken, maar hij was er niet. God weet waar die man uithangt." Zegt Louis. "Maar één ding is wel zeker. Je kunt het best zonder hem. Je hebt kanker overleefd zonder hem. Niet veel mensen kunnen dat zeggen."

Ik knik alleen maar. Wat ik moet zeggen weet ik niet. Ik bedoel, natuurlijk mis ik mijn vader. Maar blijkbaar mist hij mij niet genoeg om me op te komen zoeken.

Dan denk ik aan een moment waar ik hem heb gezien. Hij zal toch niet..?

"Louis.." Ik begin wat onrustiger te worden. Mijn hart klopt sneller en ik begin een beetje te trillen. "Ga eens naar de politie en vraag naar de naam McPopewell." Louis kijkt verbaasd. "Doe het alsjeblieft."

"Ik bel wel even." Hij gaat snel de kamer uit.

Ik bijt op mijn nagels. HOE is het dan gebeurd? WANNEER? WAAROM? Zoveel vragen waar ik dadalijk antwoord op ga krijgen. Eigenlijk weet ik het antwoord al. Het is gewoon dat ik het niet wil geloven.

Louis komt een kwartier later spierwit de kamer binnen.

Ik knik. "Ik wist het."