Gale's Games ~Part 2

12. Afscheid

Ik zit al een uur buiten te huilen. Mijn moeder heeft wat eten neergezet, maar ik heb geen zin. Ik heb nergens meer zin in. Ik kan de kans toch al omhelzen dat ik dood ga. En wat gebeurt er dan met mijn familie? Kunnen ze dan nog genieten van mijn prijzengeld? Of gaan ze dan weer bijna dood van de honger? Ik heb geen jas aan en het vriest buiten, dus ik heb het best wel koud. Ik weet al een persoon met wie ik dit kan bespreken. Mijn oude, dronken mentor Haymitch. Ik loop door de vrieskou en stop bij het huis van Haymitch. De deur staat al open, dus Katniss zal er wel zijn. 'Haymitch!' schreeuw ik. Ik hoor wat gebrom uit de woonkamer. Ik stap over een stapel flessen drank de geur van drank en braaksel binnen. Het is echt een varkensstal hier. Ik loop de woonkamer binnen en tref er Katniss en Haymitch. Ze zitten allebei te lachen met een dikke tong en kijken helemaal dronken uit hun ogen. 'Gawle!' komt er uit Katniss mond. Ze pakt nog een fles en neemt een grote slok wijn. ik trek de fles meteen uit haar handen en meteen begint ze protesterend in het rond te slaan. 'Terug!' gilt ze. Dit was niet zo'n handige zet van Katniss, om te gaan drinken. Ze is echt stomdronken. Ik ben ook verdrietig, maar ik ga niet drinken. Ik weet dat het niet goed voor je is. Katniss maakt een kokhalsbeweging en rent dan naar de gang, maar ze haalt de wc al niet meer. Ze kots de hele gang onder. Gadverdamme. Wat een lucht. Haymitch buldert van het lachen. Katniss komt niet terug en ik loop toch wel een beetje bezorgd naar de gang. Ze ligt gestrekt in haar eigen kots. Gadver. Ze is lijkbleek en af en toe komt er nog braaksel uit haar mond. Ik til haar voorzichtig op en draag haar naar haar eigen huis. Ik klop zachtjes op de deur en Prim maakt bezorgd de deur open. 'Katniss!' gilt ze. Ik probeer haar te sussen en leg Katniss binnen op de bank. Miss Everdeen komt bezorgd aanlopen. 'Wat heeft ze gedaan?' vraagt ze bezorgd. 'Gedronken met Haymitch', ze stopten maar niet,' zeg ik terug. 'Zal ik haar in bad doen?' vraag ik. Miss Everdeen knikt en ik loop met Katniss slap in mijn armen naar boven. Ik drop haar kleren ergens in de badkamer en stop haar in bad. Even wassen en daarna komt ze weer een beetje bij. 'Waar.... Waar ben ik?' vraagt ze. 'In bad,' zeg ik terug. 'Ga maar weer slapen.' 'Ik ben misselijk...' zucht ze, maar dan valt ze alweer in slaap. Ik droog haar zachtjes af en trek een pyjama bij haar aan. Zachtjes leg ik haar in bed en stop haar in. Dan loop ik naar beneden en ik merk ik pas hoeveel honger ik eigenlijk heb. Ik loop de woonkamer en meld dat Katniss in bed ligt. Miss Everdeen knikt dankbaar. 'Het spijt me zo, Gale,' zegt ze zachtjes. 'Ik hoop voor je... Dat je niet wordt gekozen,' zegt ze snikkend. Ik geef haar een schouderklopje. Prim krijgt ook nog een knuffel en dan schuifel ik zachtjes naar huis. Eenmaal binnen staat mijn moeder te koken en zitten Rory en Vick met tranen in hun ogen aan tafel. 'Hallo,' mompel ik zachtjes en mijn moeder kijkt op. Ze rent naar me toe en slaat me in haar armen. 'Ik vind... Ik vind het vreselijk,' fluistert ze zachtjes. Ik knik alleen maar en laat haar uiteindelijk los. Rory kijkt me verdrietig aan. 'Je komt, toch wel terug hé?' zegt hij zachtjes. 'Tuurlijk kom ik terug,' zeg ik zo vastberaden mogelijk terug. Mijn moeder zet het eten op tafel en ik begin te eten. Zo lang het nog kan. Aan tafel. Met fatsoenlijk voedsel voor mijn familie. En sámen met mijn familie.

De dagen dat ik nog samen met mijn familie heb, gaan veel te snel. We doen alle dingen die we allemaal nog graag willen doen. We picknicken, gaan naar de bioscoop vlakbij het Gerechtsgebouw. 's Nachts komen Vick en Rory altijd bij me liggen. Katniss komt vaker met haar familie langs, maar dan breekt uiteindelijk de nacht voor de boete aan. Deze dag hebben we allemaal extra voedsel ingeslagen. Vroeger was er een reclame van een zekere supermarktketen "Albert Heijn" waar ze tegen voedsel inslaan "hamsteren" zeiden. We hebben er ooit naar gekeken bij geschiedenis. Daar deed me deze dag aandenken. Je weet maar nooit hoe lang het Capitool voedel blijft geven aan mijn familie. Na 2 uur in bed te hebben gelegen besluit ik dat ik echt niet kan slapen. Het is 1 uur en ik ben moe, maar rusteloos en slapeloos. Ik schuifel langzaam de trap af en schrik me rot als ik een persoon zie zitten bij het haardvuur. Het is mijn moeder. Ze kijkt op en zie dat ze snel haar tranen wegveegd. Ik loop naar haar toe. 'Gaat het?' vraag ik zachtjes. Ze knikt een beetje, maar er rolt alweer een traan over haar wang. Ze houdt iets in haar handen. Ik bekijk het even goed en zie dat het een foto van mijn vader is. 'Gale, waarom moet mijn leven zo verlopen?' vraagt ze verdrietig terwijl ze het vuur instaart. 'Wat heb ik fout gedaan? Waar moet ik voor boeten?' Ik heb medelijden met mijn lieve moeder. Ze is zo'n lieve vrouw... De tranen blijven maar stromen. 'Eerst verlies ik mijn man,' zegt ze zachtjes. Haar stem stokt een beetje van het snikken. 'Dan verlies ik mijn zoon bijna in de Spelen.. Dan verlies ik mijn zoon weer bijna door een stel zweepslagen.. En nu ga ik hem misschien verliezen door een nieuwe Spelen.' Ze huilt nu met grote uithalen en kijkt me bedroefd aan. 'En... En wie weet,' snikt ze. 'Nemen ze wel nog meer wraak op de rest van mijn kinderen als jij.. Er misschien niet meer bent.' Ik pak haar hand stevig vast en nu is het mijn beurt om haar in mijn armen te houden. Nu is het mijn beurt om haar te troosten. 'Mama, je hebt niks fout gedaan,' zeg ik sussend tegen haar. 'Je bent de liefste moeder die je maar kan wensen. Je zorgt altijd zo goed voor ons. Je hoeft nergens voor te boeten. Beloof me dat je je sterk houdt als ik er misschien niet meer ben. Houd je sterk voor je andere kinderen. Je kunt het, mama. Je bent de sterkste, liefste, zorgzaamste vrouw die ik ken.' Volgens mij ben ik een slechte trooster. Ze begint alleen nog maar harder te huilen en ik houd haar nog steviger vast. Ik hou zo van haar. Ik leg haar langzaam op de bank met een dekentje en dan haal ik twee mokken warme melk uit de keuken. Samen gaan we onder de dekens liggen en staren een tijdje voor ons uit, met de warme melk in onze handen. Als het uiteindelijk twee uur is, ruim ik de spullen op en gaan we weer naar boven. Rory en Vick rennen al in paniek door hun kamers en vallen huilend in de armen van mijn moeder en mij. 'We dachten dat jullie waren ontvoerd,' huilt Rory. Ik pak ze allebei stevig vast en we lopen met z'n alle naar mijn moeders kamer. Allemaal gaan we samen in het grote bed van mijn moeder liggen en als Posy ook nog begint te huilen, is het feest compleet. Alle Hawthornes in een bed.

Het is te snel ochtend. Het is al 10 uur als ik langzaam wakker word. Rory en Posy zijn al uit bed, Vick en mama liggen nog naast me. Voorzichtig duw ik Vick van me af en ik loop gapend naar beneden. Rory kijkt met Posy tv en ik wuif even. Rory knikt even naar me en ik begin de keukentafel te dekken voor ontbijt. Mama en Vick komen al vrij snel naar beneden en in doodse stilte eten we het ontbijt op. De spanning is om te schuiven en al bij een klein geluidje schrikt iedereen al op. Na ontbijt ga ik naar boven en sluit me even op in mijn kamer. Ik moet even tijd voor mezelf. Ik begin heel even te huilen, maar ik droog daarna weer snel mijn tranen. Ik moet stoer zijn, niet zwak. Ik orden mijn gedachtes even, en kleed me daarna om. Ik trek een vest en een gestreepte broek met laarsjes aan. Het is al niet meer zo koud en de sneeuw is al weg, dus ik ga me ook niet zo heel warm aankleden. Ik blijf nog een half uur voor me uitstaren en dan roept mijn moeder dat we moeten gaan. Tenminste, dat zij moeten gaan. Snel ren ik naar beneden en zie mijn hele familie daar staan. Posy, met haar jurkje en vlechtjes. Vick, die al groter begint te worden. Rory, die al een echte puber wordt. Mijn moeder, in een mooie jurk en een strakke blik. Een voor een loop ik naar ze toe. 'Hé kleine meid,' zeg ik als eerste tegen Posy terwijl ik buk. 'Ik kom terug. Ik wil jou groot zien. Gale komt terug.' Ik aai haar even over haar wang en dan is Vick aan de beurt. 'Kijk je goed uit?' zeg ik bezorgd tegen hem. 'Voor de vredebewakers en voor het gevaar van de buitenwereld. Je kunt het. Daar ben je groot genoeg voor. Ik kom snel weer terug.' Ik sla hem in mijn handen en loop naar Rory. 'Hé, je wordt al groot,' zeg ik tegen hem. 'Je groeit snel. En onthoud, schrijf je niet in voor die rot bonnen hé. Veel geluk met Prim.' Ook Rory krijgt een dikke knuffel en mijn moeder kan ik alleen maar knuffelen. Tegen haar heb ik gisteravond genoeg gezegd. Dan lopen ze de deur uit. 'Ik zie jullie na afloop!' roep ik nog. Dan zijn ze weg. Hopelijk niet voor altijd. Na een tijdje wordt ik opgepikt door vredebewakers, Katniss en Haymitch. We worden omsingeld door vredebewakers naar het plein gebracht. Het hele district heeft zich verzameld op het plein. Effie staat al naast de twee bollen in een nieuw vlinderpak. 'Welkom, welkom!' gilt ze al terwijl de Winnaars door het gangpad lopen. 'Bij deze vieren we nu, de 75e Hongerspelen en de 3e Kwartkwelling van de Hongerspelen!' Ik word met Haymitch aan een kant van het podium geduwd, bij de mannenbol, en Katniss aan de andere kant in haar eentje, bij de vrouwenbol. 'Als gewoonlijk,' begint Effie. 'Dames eerst.' Ik hoor toch lichte twijfel in jaar stem. Ze grabbelt in de bol naar het ene papiertje, met daarop de naam van Katniss. Ze heeft het kaartje al snel te pakken. 'De vrouwelijke tribuut uit district 12,' zegt Effie beteuterd. 'Katniss Everdeen.' Er rolt een traan over Katniss wang. Arme Katniss. Ze loopt naar Effie. 'En dan nu, voor de mannen!' Ze trippelt naar de mannenbol en grist een van de twee kaartjes eruit. Alsjeblieft, niet ik, alsjeblieft... 'De mannelijke tribuut uit district 12...

Gale Hawthorne.'

Oké, ik zag het al aankomen, maar het is nog steeds hard. Mijn hart scheurt langzaam en ik probeer sterk naar Katniss te lopen, naast Effie. 'Nou,' begint Effie al, maar ze stopt. Mijn familie en de familie van Katniss duwen 3 vingers in de lucht. Als teken van respect en afscheid. Al snel doet het hele district mee en ook Katniss en ik steken onze hand op. Bij Katniss rolt er nog een traan over haar wang. Ik moet strek blijven. Vredebewakers. Ze trekken ons het podium af, het gerechtsgebouw in. 'Maar, maar,' roept Effie nog. 'We mogen afscheid nemen,' schreeuwt Katniss. 'We mogen afscheid nemen!' gil ik er nog achter aan, maar ik zie nog een laatste glimp van Rory die Prim tegen zich aanduwd. Mijn laatste beeld uit 12. We worden naar de trein geduwd en district 12 verdwijnt. Misschien wel voor altijd.