Gale's Games ~Part 2

21. De grootste finale die ik ooit heb gehad

´Rustig! Rustig! Het zijn maar multilanten! Het is niet echt!´ Snikkend valt Katniss in mijn armen. Ik aai haar over haar hoofd. Ik zie nu pas dat Finnick ook zit te huilen. Johanna zwaait een beetje voor zijn ogen om hem wakker te maken uit zijn soort van trans. Allemaal zitten we denk ik verdwaasd voor ons uit te staren. Behalve Johanna, natuurlijk. Ze loopt alleen maar te vloeken en met haar bijl te zwaaien en te slaan. Zo blijven we even zitten.

Na een tijdje bedenk ik me dat we nog in het oerwoud zitten. Ook al bedenk ik me dat te laat. De muren van het vorige uur komen weer tot leven. Het zijn hele rare muren. Ze zijn doorzichtig en je ziet ze gewoon niet, maar je kunt er tegen aan bonken wat je wil, ze gaan niet stuk. De muren komen weer dicht op ons af en we houden ons al voorbereid op apen, bloed of mist. Maar dat komt niet. De muren blijven staan en dat is het enige wat er gebeurd. Ik blijf naar de muren staren. Opeens verschijn ik. Ik. Mezelf. Gewoon ik, uit de arena. Ik til mijn hand op. De ik doet me na. Ik doe hetzelfde met mijn been. De andere ik doet mee. Verdwaasd blijf ik staren naar de muur. Langzaam komt er iets roods op mijn voorhoofd op de andere ik tevoorschijn. Het lijkt wel bloed. Het verschijnt ook op mijn benen. Daarna op mijn arm. In mijn benen en armen verschijnen grote sneeën. Mijn ogen gaan anders staan. Ze krijgen een…. Ja, wat moet je ervan zeggen. Een soort donkere waas. Rood en donker. Gemeen. Dan verschijnt achter me mijn familie. Papa, mama, Rory, Vick en Posy. Mijn spiegelbeeld begint ze te slaan. Schoppen. Martelen. Ik snijd ze zelfs. In paniek begin ik op de muur te slaan. ‘Hou op!’ schreeuw ik naar mezelf. ‘Laat ze met rust!’ Ik begin harder te slaan, maar het heeft geen zin. Ik blijf kijken tot uiteindelijk iedereen dood neer valt. Als ik denk dat mijn spiegelbeeld klaar is, loopt hij weg. Opgelucht haal ik adem. Maar ook dat verdwijnt snel. Het spiegelbeeld loopt naar Katniss. Prim. Miss Everdeen. Ook deze geliefde mensen dood ik.

Huilend blijf ik staan kijken. Ook de familie Everdeen is uitgemoord. Dan gebeurt er iets vreselijks. Het beeld, het spiegelbeeld, komt uit de spiegel. Ik sta tegenover mezelf. En nee, het is geen spiegelbeeld ik. Het is mezelf. Ik kan mijn eigen ik aanraken. Dezelfde huid. Alleen meer horror. Opeens kijk ik om me heen en zie ook andere horrorfiguren staan. Finnick, Johanna en Katniss die de spiegel ik heeft vermoord komen allemaal om de echte wij staan. We houden onze wapens overeind. Klaar voor de aanval. Tot de spiegels toe slaan. De spiegel Katniss begint me te slaan en ik sla terug. Ik steek mijn mes in haar hart, maar ze valt niet dood. Ze is onverwoestbaar. Ook de andere krijgen het in de gaten en beginnen in paniek om zich heen te slaan, allemaal wetende dat het toch geen zin heeft. De horror mensen slaan wild om zich heen en een hand klapt hard tegen mijn gezicht. Ik zie wat bloed vliegen, maar daar heb ik geen tijd voor. Ik zwaai met mijn mes, maar de horror mensen beginnen alleen maar harder te slaan. De Johanna raakt me een keer flink op mijn been, waardoor ik mank ga lopen. Hinkend blijf ik staan zwaaien, tot ik op de grond val en de Finnick me knock out slaat.

Ik voel dat ik word weggesleept. Naar het strand. Godzijdank. Ik leef nog. Ik open zachtjes mijn ogen en zie dat ook Katniss en Beetee knock out zijn geslagen. Finnick en Johanna slepen ons naar het strand en eenmaal op het zand ga ik liggen. Ik ben moe. Voel me gewond. Ik voel ook meteen dat er iets niet klopt aan mijn been. Het doet echt zeer. Zwakjes sta ik op en zie Katniss ook net wakker worden. Finnick en Johanna kijken me bezorgd aan, maar ik gebaar dat het prima gaat. Ik ben blij dat ik zo goed kan liegen. Katniss wordt voorzichtig wakker en ze zegt dat ze zich goed voelt. Zo ziet ze er ook wel uit. Ik betwijfel het alleen van mezelf. Beetee ziet er slechter uit. Hij is super wit en ademt onregelmatig. Bezorgd gaan we allemaal om hem heen hangen.

Na een tijdje opent hij zijn ogen en begint hij te hoesten. We weten meteen dat het niet goed is. Hij hoest bloed op. Ik klop hem zachtjes op zijn rug. ‘Jongens, luister,’ fluistert hij half snikkend en onverstaanbaar. ‘Ik weet dat mijn tijd is gekomen. Nadat Wiress was gestorven, had ik toch al geen zin meer om te overleven. Zij was de liefde van mijn leven. Ik heb er nu vrede mee als ik heenga, ik weet dat ik haar tegenkom. Ik heb nooit echt zulke vrienden als jullie gehad. Ik heb Finnick een plan vertelt, jullie zullen dat moeten voltooien. Red Panem. Alsjeblieft. Ik weet dat het nu goed zit met mezelf. Over een lange tijd zie ik jullie wel terug.’ Er rolt een traan over mijn wang. Ik heb nooit  geweten dat hij gevoelens voor Wiress had. Het moet vast zwaar voor hem zijn geweest. ‘We gaan je missen, vriend,’ fluister ik zachtjes. ‘Veel geluk met Wiress.’ Hij glimlacht en sluit zijn ogen. De laatste glimlach. Want het kanon klinkt en ik weet dat het over is met Beetee.