Siyah Aşkına!

8. Bölüm

Bölüm şarkısı: Pera - Affet

- Nasıl gidiyor bakalım?

- İşim var Masal.

İşi yoktu. Ne diye yalan söylüyor? Kızmıştım ona. Çekip gittim. Daha önce gördüğü halde bile yanıma hiç gelmedi. Ne oldu bu çocuğa? Sormam bile saçma ki biliyordum.

- Nerdesin? Konuşmam lazım.

- Geçenki yere gel.

Okul falan umrumda değildi. Çıkıp gittim. Aras benden önce gelmişti. Hızlıca yanına gidip başladım söylenmeye. Sinirliydim ve sanırım ağzıma geleni düşünmeden söylemiştim ona.

- Sencede bu kadar fazla değil mi? Neden bunu yapıyorsun Aras? Benden uzaklaşıyorsun öyle mi? Hayır. Benim hayatıma karışıyorsun sen. Baturay'a her ne söylediysen onuda benden uzaklaştırdın. Aras bu yaptığın ne ? Söyle bana

- Sakin ol Masal.

- Sakin mi? Bana bir açıklama yapacaksın.

- Açıklama mı istiyorsun?

- Evet!

- Korkuyorum anladın mı? Beni tanımak istedin ama ben buna izin vermedim. Çünkü eğer tanısaydın kafan karışacaktı. Zaten karıştırdılar.. Sana zarar gelebilirdi Masal. Bunu sende biliyorsun. Seni izledim. Beni tanıman için uğraştın ama ben izin vermedim. Seni, sana sarar geleceğini bilipte kabul edeceğime , seni istememeyi tercih ettim. Hala da böyle düşünüyorum Masal. Ben ki insanların canını yakmayı severim. Ben canıma kıyamadım , kıyamam Masal. Beni geçmişimdeki insanlar iğrençleştirdi. Benim annem yok. Babam denen adamı öldürdüm. Sevdiğim kızı kaybettim. Güçlü olmaya çalışıyorum. Hayatın bana ne kadar zor olduğunu düşünebilir misin? Sürekli beni tanımak için gittiğin yer var ya orası benim evim.

kolumdan tutarak beni bahsettiğimiz yere götürdü. Mekanın içinde bir yere girdik. Burası küçük görünüyordu. Bu kadar büyük olduğunu bilmiyordum. Mekanın içindeki kapıların birinden içeri girdik. Burası nasıl bir yerdi hala çözemedim. Oturdum. Zaten sadece haraket edebiliyordum ama konuşamıyordum. Dilim tutulmuştu.

- Bak evim burası. Okulum yok. Hiçbir şeyim yok. Neden yaşıyorum ki ben Masal? Sana zarar vermeye çalışan insanlar var ya onların hepsi benim peşimde. Sevdiklerini aldım ellerinden. Bu yüzden sana zarar verecekler anladın m? Normal şartlarda çok iyi biriyim fakat şartlar hiç normal olmadı.

Kafamı aşağıya eğdim. Söyleyecek bir şeyim yoktu. Sadece ağlamakla yetiniyordum. Bu duyduklarım doğrumuydu? Umarım doğru değildir. Onu tanımak için o kadar çırpındım ben ve sonunda duydum. Kelimelerim boğazımda düğümlendi. Halbu ki konuşmaya ne kadar muhtacım. Her şeyi içinde boğmaya mecbur olmak , diri diri mezara kapanmaktan başka nedir? Bir şey söylemeden gitsem mi yoksa konuşsam mı? Ne diyeceğim ki? Onun için üzülüyordum. Öğrenmeseydim daha iyi olacaktı. İşte öğrenmek istedim. Şimdi sonuç neydi? Onun siyahına beyaz olmak isterdim. Onu mutlu etmek istersim. Canını yakmasını istemezdim.

Bir şey demeden çıktım oradan. Okula girdiğimde Baturay'ın yanına gittim.

- Benimle konuş Baturay. Aras sana ne dedi?

- Bir şey demedi Masal. Aras'la konuşmadık bile.

- Baturay biliyorum ben söyle!

- Hiç kimse o çocukla muhatap olmak istemez. O çocuk sana göre değil gerçekten. Dediği gibi ondan uzak dur. Bunuda diyorsa vardır bir bildiği. Ondan uzak durmak yapacağın tek şey. Sana ve senin sevdiklerine zarar gelebilir. Onun kim olduğunu bende öğrendim. Bu yüzden böyle konuşuyorum. Kendini düşünüyorsan Masal.

- Bende öğrendim az önce.

- Öğrendin mi? Nasıl?

- Kendisi anlattı bana her şeyi. Sana ne söyledi?

- Tehtid etti.

- Tehtid mi ? Manyak mı bu çocuk?

-Hayır aşık.

Karşımda Aras'ın olduğu hissi var gibiydi. Etkisinden çıkamadım hala ve çıkamıyorumda..

Ada ve Melisa' yı özlüyordum. Kendimi kaptırmıştım. Onlarla ilgilenemiyordum.
Ada yanıma gelip nasıl olduğumu sormuştu. Onlar benim aklıma dahi gelmiyorlardı. Şuan bu durumdan çok utandım. Ne oldu bana? Neden oldu bu bana? Gözüm karardı. Başkasını göremiyordum.

-İyi olmaya çalışıyorum.

- Bir sorun mu var?

- Aslında büyük bir sorunum var.

Aras'ı anlatmıştım. Gerçekten anlatmaktanda sıkılmıyordum.

- Ben inanmıyorum.

- Şimdi ne olacak?

- Ne yapacağımı bilmiyorum.

- Ne olacak şimdi yani?

Elim ayağım titriyordu. Gerçekten canım yanıyordu.
Kapı aralandı ve içeri Berzan girdi. Kızlar bizi Berzan'la yalnız bıraktılar. Sanırım özel bir konu vardı.

- Nasıl gidiyor?

- Güzel

- Hayır değil.

- Evet.

- Bir şeyin var baris belli nedir bunun sebebi?

- Aras

- Bir şey mi oldu?

- Kim olduğunu öğrendim Berzan.

- Nasıl öğrendin?

- Konuştum kendisiyle.

- Sonuç?

- Sonuçlar hiç iyi değil Berzan. Onun yaptıkları, yaşadıkları canımı yaktı.

Şu an içinde bulunduğum durum hiç iyi değildi.

- Aşk acı verir zaten Masal. Alışırsın sonra

- Ben alışamam. Alışmak istemiyorum.

İkimizde suskunduk. İçeri Peder girdi. Suratıma baktı ve bana;

-Neye alışamazsın?