Satan's Child

41.Bölüm - ''I guess .. I'm trying to heal.''

ŞU SIRALAR BİRŞEY DÜŞÜNÜYORUM.. ACABA 2. KİTABIMI YAZSAM ? SİZ NE DERSİNİZ ? LÜTFEN GÖRÜŞLERİNİZİ BİLDİRİN ! :)

XOXO

Sabah hastanedeki seslerden dolayı uyanmıştım.Sanırım buradaki son günümdü ve eve geri dönecektim.Evimi çok özledim diyemem ama evimde daha rahat ediyordum.En azından artık iyileşmiştim ve şu konuları halledebilirdim.Anneme baktığımda koltukta uyuya kalmıştı.Clarie ise erkenden gitmişti.Evi kontrol etmeye.Birdaha da gelmemişti.Başına kötü birşey mi geldi diye endişelenmedim değil. Birden gözlerimin önüne bir perde indi.Zihnimde bir cümle yankılanmaya başladı.

''Kolyeyi onlara verme Adore ! '' 

Gözlerimi sımsıkı kapattım ve başımıda kollarımın arasına aldım ve zihnimdeki sese gitmesini emrettim.Ardından gözlerimi açtım.Annem telaşla başımda birşeyler diyordu.

''Neyin var , hayatım ? '' dediğinde gülümsemeye çalıştım.

''Sadece .. Hatırlamak istiyorum.Gerçekleri.'' dedim.Ardından yanımıza doktor geldi.

''Bugün nasılsın bakalım ? '' diye sordu.

''Herzamanki gibi . İyileşmeye çalışıyorum.'' dedim. Evet.. Hernekadar iyileşemesemde iyileşmeye çalışıyordum.Ve Jack.. O aklımdan hiç ama hiç çıkmıyordu.Ve ben onun öldüğüne asla inanmıyordum.Annem ve Clarie bu konuda her nekadar ısrar etselerde onlara inanmıyordum.Jack birgün geri dönecekti.Bunu biliyorum.Bana söz vermişti.

Annemin bacaklarımın üzerine koyduğu tepsiyle düşüncelerimden sıyrıldım.

''Artık birşeyler yemelisin,'' dediğinde başımı iki yana salladım. Canım hiçbirşey yemek istemiyordu.

''Günlerdir hiçbirşey yemiyorsun , hatırlatırım,'' dedi kızgın bir şekilde.Onu kırmamak için birşeyler atıştırmaya başladım.

''Nezaman çıkacağız ? ''

''Bu akşam,'' dediğinde derin bir nefes aldım . Sonunda.

Burada can sıkıntısından öleceğim sanki.Biraz dolaşmak için ayağa kalkıyordum ki birden yere bir kolye düştü. Kolye siyah bir zincirden oluşuyordu ve ucunda küçük bir tüy vardı. Yavaşça elime aldım ve boynuma geri taktım.Daha sonra hastanede yavaşça dolaşmaya başladım.Arkamı dönecekken kaslı bir bedene çarpınca yere yığılacaktım ki beni tuttu.

''B-ben özür dilerim,'' dedim yüzüne bakmadan. Güldü.

''Niçin ? Sana çarpan benim,'' dedi ve gülümsedi.Elini uzattı. 

''Ben , Sam.'' dedi.

''Bende Adore,'' dedim ve tanışma faslını geçtik.Hastanenin kantinine indik ve bana kahve ısmarladı. 

''Sende hastamısın ? '' diye sorduğumda gülümsedi.

''Aslında hayır, Burada çalışıyorum. Psikolog olarak.Daha doğrusu senin psikoloğun,'' dediğinde gülümsedim.Bu iyi birşeydi.Çünkü sevdiğim birisi benim psikoloğum olacaktı.En azından ona güvenebilirdim.

''Pekala Adore,'' dedi. ''Annenin yanına dön.Seni merak etmesin.'' 

''Haklısın,'' dedim ve nazikçe ayağa kalktım.Elimi uzattım.

''Tanıştığımıza memnun oldum , Bay ? '' 

''Matt desen yeterli,'' dedi ve gülümsedi.Bende gülümsedim ve yavaşça hastanedeki odamın yolunu tuttum.

Odaya geldiğimde annem koltukta oturmuş kitabını okuyordu.Yavaşça yatağıma uzandığımda bana baktı . 

''Neredeydin , hayatım ? '' dedi.

''Yeni psikoloğumla tanıştım.'' dediğimde şaşırdı.

''Demek psikoloğa gideceksin ? ''

''Onu sevdim.Sanırım arkadaş olduk.Ona adıyla hitap ediyorum.Benden en fazla 4 yaş büyüktür.'' dedim ve başımı yumuşacık yastığa koydum.Bugünlük fazla yorulmuş gibiydim.Zaten eve dönecektim.Biraz kestirsem iyi gelecekti.Gözlerimi kapattım ve güzel bir uyku çekmeye karar verdim..