ONCE UPON A TIME IN NEVERLAND (Ucieczka Z Nibylandii, Zagubiona Dziewczyna)

Rozdział VII: Ostatnia Nadzieja

- Jestem Ann - powiedziała wystraszona - potrzebuję pomocy
Dziewczyna zabrała nóż od gardła Ann, ale ciągle trzymała go skierowanego na nią.
- Pomocy ? W czym ? - zapytała
- Chcę uciec z tej wyspy.
Dziewczyna uśmiechnęła się i schowała nóż
- Nik nie opuści Nibylandii bez JEGO zgody.
- I oto chodzi ! - odrzekła - jesteś cholerną wróżką !!! Błagam tylko ty możesz mi pomóc
Ta spojrzała na nią z powagą.
- Nie jestem już wrózką, ale może... - zaczęła - może i mogłabym ci pomóc... Ale najpierw potrzebujesz odpoczynku. - zdecydowała wróżka - prześpisz się u mnie.
Ann nie pozostało nic innego jak zgodzić się. Dziewczyna dała jej posłanie, wodę i trochę chleba. Zjadła łapczywie, uświadomiwszy sobie, że nie jadła od kilku dni. Przypomniała sobie też, że nie zapytała gospodarza o imię.
- Przepraszam - zaczęła - jak masz na imię ?
- Dzwoneczek - odpowiedziała zdobywając się na uśmiech.
Dziewczyna przypomniała sobie jak oglądała film o dzwoneczku, albo czytała o niej. Po niedługim czasie znużona usnęła i tym razem nie przyśniło jej się żaden koszmar.
***
Dziewczynka spała. Dzwoneczek wyszła z domku i przyzwała go.
- Witaj skarbeńku - powiedział Pan
- Pozwól jej odejść - odparła - dziewczyna nie jest niczego winna
- Jakby się dłużej zastanowić - zaczął Piotruś - może być z tego niezła zabawa - uśmiechnął się - ale na moich zasadach.
- Jasne, jak brzmią ?
- Dziewczyna może uciec, jeśli jej się to uda.
- To znaczy ? Na litość boską nie mów zagadkami !
- Słonko jedynym bogiem, któreho możesz tu spotkać jestem ja, ale dobrze wyjaśnię ci to. Otóż wypuszczę ją, dam ci nawet coś co wam pomorze - powiedział i wręczył Dzwoneczkowi woreczek.
Ta otworzyła go i zaskoczona rzekła:
- Pył marzeń, zbyt mało by dotrzeć do jej świata
- Ale - odparł Pan - wystarczająco by dotrzeć na Jolly Rogera i odpłynąć z Hakiem. Umowa stoi ? - wyciągnął rękę
- Stoi - uścusnęła dłoń chłopaka
- Interesy z tobą to przyjemność - powiedział odlatując.
***
- Wstawaj, nie mamy czasu !
Ann ocknęła się
- Co się dzieje ? - zapytała wpół śpiąca
- Uciekniesz z wyspy, teraz !
Dziewczyna nie mając wyboru ubrała się szybko, zabrała mały prowiant do ofiarowanej przez Dzwoneczka torby i wybiegła. Było zimno, słońce jeszcze nie wstało. Spała jakieś 4 godziny, może 5.
- Za mną !
Biegły przez jakiś czas, aż wreszcie zatrzymały się i wróżka zdradziła jej plan.
- Zagubieni chłopcy mogą tu zaraz być, musimy się pośpieszyć. Gdy dotrzemy do brzegu użyjesz tego - wyciągnęła pył.
- To jest proszek - powiedziała zdezorientowana Ann.
- To nie jest zwykły proszek, to pył marzeń, dzięki niemu będziesz latać.
- Będę mogła wrócić do domu - nagle w jej sercu zagościła radość, radość której nie miała od kąt Mike zginął.
- Niezupełnie - odpowiedziała - ale będziesz mogła znaleźć Haka, który zabierze cię do domu.
Ann przypomniała sobie pirata i to jakie głupstwo popałniła uciekając ze statku. Czy będzie chciał ją widzieć ?
- Nie mamy czasu - ponagliła wróżka - zaraz tu będą - i kiedy to powiedziała usłyszały krzyki chłopców, a w ich stronę poleciały strzały.
- Biegiem !
Ann biegła tak jak jeszcze nigdy, mimo zadyszki nie zwalniała, wiedziała że od tego zależy jej życie.
Udało im się chwilowo zgubić pościg, więc zatrzymały się by odsapnąć.
- Właściwie, dlaczego straciłaś moce ? - zapytała Dzwoneczka
- Długa historia, obym nigdy nie miała okazji ci jej opowiadać - rzekła - nie zdążymy uciec na brzeg, musisz użyć pyłu teraz. - podała Ann proszek
Dziewczyna wzięła i niepewnie posypały się nim.
- Nie działa - rzekła
- Musisz uwierzyć
Ann zamknęła oczy i przypomniała sobie jak latała z cieniem. Nagle zaczęła się unosić.
- Latam ! - krzyknęła
- Widzisz, jeśli uwierzysz wszystko jest możliwe !
- Tak, ale co z tobą ?
- Nie martw się - odparła - zatrzymam ich. Leć !
- Dziękuję za wszystko ! - krzyknęła na pożegnanie i odleciała w kierunku wybrzeża.

Jak myślicie, czy Ann uda się uciec ??? A może Piotruś ją złapie ???
Następny rozdział już jutro !
( No chyba, że coś mi nie pyknie )