OLİMBERA

Olimbera/12☆

Selamün aleyküm arkadaşlar. Yb geldi umarım beğenirsiniz. İnanın bu ara yazmaya hiç vaktim kalmıyor ili kıtabima da vaktim yok. Sizi anlıyorum ama elimden anca bukadar geliyor lütfen anlayın. Ve lütfen okuyan herkes vote atsın. İyi Okumalar....

Beynim bana uyanmam için sinyaller gönderirken gözlerim kapalı kalmak için fazla ısrarcıydı. Tabiki ortalama bir beş dakika sonra göz kapaklarıma sahip olup yavaşça açtım. Belimde hissettiğim kollar ile Yüzümdeki gülümsemeye engel olamadım.

Yavaş hareketler ile yerimden ayrılmaya çalıştım ama pek de başarılı olduğum söylenemez. Kollarını çekmek isterken daha sıkı sarın kaslarımi çattım. Madem oyun oynuyor ozaman devam edelim!

"Ah! Karnım!" Diye acıyla inledim. Anında belimdeki kollar yok oldu ve yanımda heybetli bir vücut diklenip yüzümü avuçları arasına aldı.

"Noldu? Neren acıyor?" Diye hızlıca sorduğunda ağzımdaki kahkahayı koyverdim gitti. Anında kaşları çatılırken bikaç dakika sonra yüzünde sinsi bir sırıtma oldu. Ben daha ne olduğunu anlamadan dudaklarımda hissettiğim baskı ile gözlerim kocaman oldu.

Elleri yüzüme tekrar yerleşirken heycandan kalbim boğazıma kadar çıkmıştı bile. Ellerim bileklerine giderken parmaklarımın titremesine engel olamıyorum.

Nefessiz kaldığımda bırakması için birkaç hareket yapsam da bırakmadı. E benden günah gitti Deyip dudaklarını kanatacak şekilde ısırdım. Ani şekilde geri çekilip elini dudağına tampon yaptı.

"Karıcığım oluyor mu böyle ama.?!" Diye hafif sitemle söylendi. Bu sefer gülme sırası bendeydi. Sinsi bir gülüş atıp hızla ayağa kalktığım sırada bileğimden tutup yatağa yatırması ile karnıma saplanan acı ile yüzümü burusturdum.

"Yemezler güzelim." Dediğinde az önce yaptığım şakadan bahsettiği için içimde ufacık bir pişmanlık oldu.

"Cid-ciddiyim." Dediğimde sırıtıp dudaklarını yaladı. Eli karnıma giderken acı kendini daha da hissettirince tiz bir çığlık attım. Anında üzerimden kalkıp beni de kendine çekti.

"Noluyor?" Dediğinde ellerimi karnıma koyup derin bir nefes aldım. Ne oluyordu bende bilmiyorum.

"Bilmiyorum. Bulut bişey olmaz dimi." Dediğimde hızlıca eline telefonu alıp bir kaç tuşa bastı ve kulağına götürdü. Otuz saniye sonra,

"Sabah uyandığında karnında ağrı vardı. Ne demek oluyor?" Diye sordu. Karşı tarafı dinledikten sonra,

"Tamam." Deyip kapattı. Kocamın Kibarlığı karşısında göz devirdim. Ağrım yavaş yavaş geçiyordu. Telefonu komidine koyup ellerini karnıma koydu.

"Sanırım bebek biraz nazlanıyor." Dediğinde bebek demesi içimde bir burukluk oluşturdu. Bebeğim demek bukadar mı zordu.

"Bebek..." Dedim sesimdeki kırgınlığı saklamayarak. Anlamış olmalı ki elleri belimi daha sıkı sardı. Oysa şuan onu istemiyorum. Yerimden kalkmak için hamle yaptığımda beni kırdığını farketmiş olmalı ki zorlamadan ellerini çekti.

Arkama bakmadan banyoya girip ellerimi hafif kendini belli eden karnıma koydum. Bebeğim... o seni sevmese de benim sevgim sana öyle bir yetecek ki hatta fazla gelecek.

Karnım guruldayınca dudaklarımı büzerek karnıma baktım. Karnımda sanki bir canavar varmış gibi sürekli yemek istiyordu. Bu benim için ne kadar alışılmadık bir durum olsa da yemek yemek artık beni de mutlu ediyordu.