Jennifer :: VMin ✔

J-10

Taehyung

'Arkadaşını ne kadar tanıyorsun?'

Psikoloji dersinin o bunaltıcı ve geçmek bilmeyen dakikalarının ardından zil çaldığında hoca sınıfa tam olarak bu soruyu yöneltip ardından kitaplarını alarak sınıfı terk etmişti ve o andan itibaren sorguluyordum Jimin'i ne kadar tanıdığımı.

Jimin kimdi? Nelerini biliyordum? Mesala kimi seviyordu? Bunları hiçbir zaman anlatmazdı işte. Birçok kişi tarafından sevilen ama kimseye yüz vermeyen birisi gibi bir imaja sahipti peki ya altında ne yatıyordu bu imajın?

Elbette ilgisini çeken biri olmuştu değil mi? Gerçek manada ilgiden bahsediyorum. Peki biz bu yakınlığımıza rağmen neler konuşuyorduk? Sevdiği şeylerden,sevdiği kişiden,sevdiği yemeklerden,hobiler,fobileri ve sevmediklerinden bihaberdim. Biz bu yakınlığımıza rağmen ne yapıyorduk?

Çoğunlukla Jimin tarafından gece hayatına sürükleniyordum oysa kasabaya korku salan olayların ardından evden çıkmaz olmuştum.

Okuldan sonra direk eve gidiyordum. Jimin'de arada bir bizim eve gelirdi ya da bazen onun eve giderdim. Ama gittiğimde ya da geldiğinde sadece oyun oynar,film izler ya da boş boş otururduk. Galiba ben Jimin'i hiç tanımıyordum.

Onunla alışılan aktiviteleri yıkıp yeni bir şeyler yapmalıydım. Onunla sohbet etmek gibi. Adam akıllı bir sohbeti kastediyorum.

Jimin kafasını omzuna yaslayınca yerimden sıçramıştım.

"Sorun ne?"

Kafası hala omzumdayken yan bir bakış attı. Derin bir nefes verip gülümsedim.

"Dalmışım,sorun yok."

Kafasını sallayıp gözlerini kapattığında alt dudağımı ısırıp birkaç saniye durdum.

"Sevdiğin birisi var mı?"

Dudaklarım arasından dökülen soru ile kafasını kaldırıp dirseğini masaya yasladı ve yanağını avucu arasına yerleştirip yüzüme baktı.

"Bu nereden çıktı?"

Sonuçta arkadaştık işte. Her ne kadar duygularım başka yönlere doğru sürüklensende. Ve böyle olunca haliyle sormam normal olmaz mıydı?

"Merak ettim Jimin."

Gülümseyip omuz silktim ve yüzüne bakmaya başladım. Bakışlarını koyu kahvelerimde o kadar çok oyalamıştı ki kafamı eğmek zorunda kalmıştım dayanamayıp.

"Evet var."

Kalbimdeki o minik burukluğa rağmen zorlukla gülümsememi genişlettim.

"Peki kim?"

Yüzüne gözlerinin kısılacağı kadar geniş bir tebessüm yayıldı ve doğruldu.

"Bunu şuan söyleyemem. Mezuniyette görürsün"

O kadar ay beklemek zorunda mıydım yani? 3 ay uzun bir süreçti...