Jennifer :: VMin ✔

J-14

Taehyung

Kolumdaki morluk,okuldaki bir kızın ortadan kayboluşu ve Jimin'in sinirli bakışları. Psikolojik olarak hala ayakta olmam mucizeydi. Kolum hala acıyordu. Krem sürüp sarmama rağmen oynatırken sızlıyordu ve Tanrı aşkına ben bu elimle yazı yazıyordum. Ne yapacaktım şimdi? Jimin'e kırgınlığım daha çok artmıştı. Sanki ben suçluymuşum gibi resmen başka birisi ile oturmaya başlamıştı ve ben olayı nasıl kendi lehine çevirdiğine anlam veremiyordum.

Ben özür dilemesini falan bekliyordum açıkçası. Fazla mı hayalperesttim. Yine de güzel bir hayaldi.

"Taehyung sen neden not tutmuyorsun?"

Hocanın sorusuyla yutkunup bileğimi gösterdim.

"Dün kolumun üzerine düştüm de acıyor. Bir arkadaşımdan notları alırım."

Hoca dikkatli olmam ile ilgili bir şeyler mırıldanıp uzaklaşırken bakışlarımı kapı tarafında oturan Jimin'e çevirdim. Bana bakıyordu. En azından bakışları bir nebze yumuşamıştı.

Kafamı eğip önümdeki boş sayfaya bakmaya başladım. Hala burada beni yalnız bıraktığına inanamıyordum. Beni daha ne kadar kıracaktı? Ben onun kadar umursamaz da değildim ki. Kafama takar,olayı büyütürdüm içimde. Bunun iyi olmadığını bilsem de bu huyumdan vazgeçemiyordum. Olumsuz her ne varsa düşünür ve kendimi daha çok üzerdim.

Zil çaldıktan birkaç dakika sonra kafamı kaldırıp Jimin'in oturduğu yere baktım. Orada yoktu. Beni harika görmezden geliyordu. Arkadaşlığımızı sorgulamama sebep oluyordu.

Yan tarafıma bir çanta fırlatılınca yerimden sıçrayıp kafamı sağa çevirdim.

Jimin yanıma kurulup bileğimi nazikçe kavradı. Şaşkınlıkla yüzüne bakıyordum.

"Seni geri planda bırakmıyorum. Böyle düşünmen beni üzdü,kızdırdı. Bileğin için üzgünüm. Sana notlarımı verebilirim."

Bileğimdeki sargıyı çözüp bir halka gibi bileğimde oluşmuş olan morluğa baktı. Yüzüne baktım. Gözlerinde gördüğüm duygunun pişmanlık olduğuna yemin edebilirdim.

"Üzgünüm,sadece sana kırılmıştım Jimin."

Bakışlarımı kaçırdım. Morluklara dudağını bastırdı yavaşça. Dudakları... Beni o yoğun hislere itmek için öyle güzel bir nedendi ki.