FORGOTTEN [Book 2]

CHAPTER 2

KURT

IT'S BEEN TWO  f*cking years pero hindi parin ako tumitigil sa paghahanap sa asawa ko. Alam kong buhay pa ang asawa ko, nararamdaman ko yon. Kapag mahal mo, hindi ka agad susuko kahit ano pa yan.

Two years, Simula nang maaksidente kaming lahat. Namatay na si Yhiane at naging resulta ng pagiging miserable ng mga magulang nya. Chloe, She died too. And thank God na walang nadamay ni isa saamin magbabarkada. Kyline, nawala sya nung sinasagip na daw kami.

Private Investigator Mr. Choi Calling...

"Hello, Mr. Choi? How's the investigation? ” tanong ko.

"So far, so good, Mr. Jeon. Nahanap na namin ang nawawala ninyong asawa na si Ma'am Kyline Blaire Jeon.”

Nabuhayan naman ako, "How is she? Where is she?”

"I'll text you the address right away, Mr. Jeon. Good day.” Ika nya at binaba na ang tawag.

I drove to the address that Mr.Choi gave me then I found a huge house colored in white. Nagpasya na din ako na bumili muna ng pagkain para hindi ako magutom sa pagmasid sa bahay na 'to kung saan naroroon ang asawa ko.

LUMUBOG NA ang araw at medyo inaantok pa ako. Nakita kong bumukas yung pintuan at may sumilip na middle aged woman at parang nagtataka na. Lumabas ako sa kotse at pinuntahan ang babae.

"Hello, Maam. I'm Kurt Jeon, and may I ask you a question? ” Magalang kong sabi.

Medyo ngumiti naman sya, "Ano 'yon, Iho?”

"May kilala po ba kayong Kyline Blaire Lee?” Nagbabakasakali akong sasagutin nya pero kumunot yung noo nya.

"Pasensya na, iho. Wala kaming kilalang ganyan.”

"Sige,ho. Kamsahamnida.” Ani ko at tumalikod na. Hindi na ako bumalik pa sa kotse at doon nalang tumambay sa garahe nila.

Di nagtagal ay may nakita akong kotse na paparating at doon nakita ko ang isang lalaki—si BamBam pala yun? Anak sya ng business partner ni Dad.

May katabi syang babae at hinalikan nya ang noo nito, kung hindi ako nagkakamali ay girlfriend nya ito. May isang sakay sa likod na isang babae na pamiliar.

"Thank you, Bamie!” Sabi nung babae.

"You're welcome, Babe.” Ani BamBam.

Binuksan na nung babae yung pintuan ng kotse sa harap at sabay din na bumukas yung pinto sa likod. Lumabas doon ang isang babae at halos magtalon ako sa saya ng makita ko ang asawa ko.

Alam kong sya ito. The way her body curves on her dress, Her curvy hair, her little cat-like eyes.

"Kyline..” Bulong ko.

Umalis na ang kotse at doon ko sya sinundan ng tingin. Napalinga-linga din sya, siguro napansin nyang may nagmamatyag sakanya.

Medyo nilingon nya pa yung garahe pero buti nalang ay nagtago ako ulit para hindi nya ako makita.

"S-Sino y-yan?” Tanong nya na nauutal.

Hindi ako sumagot bagkus ay nanatili parin akong nakamasid. Buti na nga lang at hindi nya nakikita yung malaki kong ilong eh.

Nakita ko syang nanginig ng onte at pinalupot nya ang kamay sa braso nya pero agad din nyang tinanggal at aabutin nya sana yung doorknob ng hindi na ako nakapagpigil.

I came near her without any noise then encircled my arms around her waist. Two years kong hindi nayakap ang asawa ko at ngayong nasa kamay ko na sya ay hindi ko na papakawalan pa.

I whispered in her ear and makes sure that my lips are touching her earlobe.

"Thank God I found you! Shit, I thought I would never see you, Asawa ko."

Nanigas sya sa kinatatayuan nya habang yakap ko sya. Hindi sya natatakot bagkus ay parang namiss nya ang yakap ko.

She removed my arms then faced me, "Sino ka?” halos mabingi na ako dahil sa tanong nya.

How can she not remember me? Sabi nga nila, makalimot na ang lahat; wag lang ang puso.

"Kyline, Ako 'to, Si Kurt Ilongerz Jeon..” Okay, alam kong nakakabwisit pakinggan yung ilongerz pero isa yun sa tawag nya sakin eh.

Kumunot ang noo nya na para bang nagtataka. Hahawakan ko sana sya ulit ng napahawak syaa bigla sa ulo nya.

Inalalayan ko sya at pinaupo ko muna sa gutter ng garahe.

"Ayos kalang?” Nag-aalalang tanong ko.

Tumango naman sya pero nakapikit parin sya at halatang nasasaktan. Hayst, hindi parin sya nagbabago.

"Yung...G-Gamot ko...P-Pakikuha...Aray!” Sambit nya.

Nag panic ako at kinalkal ang gamot sa loob ng bag nya.

"Saan dito?”

"Yung p-pang m-migraine!”

Binigay ko naman sakanya yung gamot nya at inabot sakanya ang natitira kong tubig at pinainom ko sakanya.

Kumalma na sya at doon ko sya tinanong.

"Anong nangyari sayo? Bakit sumakit yung ulo mo?”

Tinignan nya pa ako na para bang naniniguro kung mapagkakatiwalaan ako.

"Okay lang kung ayaw mong—”

"Naaksidente ako, two years ago...” Mahinang sambit nya. I knew it.

"Sabi ni Mommy, Nabagok daw yung ulo ko at nagka-amnesia.” Sabi nya yumuko.

Liar...

Kung sinabi ng Mommy mo na nabagok ka, pwes hindi iyon totoo. Hindi ka nabagok; naaksidente tayo two years ago at wala kang kaide-ideya kung gaano ako nagdusa nung nalaman kong wala kana...