My Ex And Our Second Story

Chapter 2: The Flashback

Keith's POV

I clenched my fist. Nasaktan ko siya. And everytime na nakikita ko siyang nasasaktan, nasasaktan na rin ako.

And the worst thing in there is, I am the reason behind those sad eyes.

But no! The heck I care about her?! Eh siya nga 'yung nang-iwan eh. Siya 'yung sumuko. At ako 'yung nasaktan. Ako 'yung naiwan.

How could she act like there's nothing wrong? How could she look at me like she didn't broke my heart?

I sipped my coffee. At naramdaman ko ang muling pagtibok ng puso ko--tibok na tanging siya lang ang nakakagawa.

I closed my eyes and let my mind reminisce the sweetness of the past.

"Good morning Sir. What can I do for you?" polite na bati nung cashier sa Hot And Cold Coffee Shop 'di kalayuan sa bahay namin.

"One caramel coffee please."

"One caramel coffee, coming up!"

At iniwan n'ya ako para gawin 'yung order ko. I stood there, staring at her. Fascinated by her lively and lovely self.

"Here's your coffee sir. Enjoy your drink." Binigay niya sa akin ang order ko. Inabot ko ito at ngumiti sa kanya.

"Thank you miss..." binasa ko 'yung nakalagay sa nameplate niya. "Braille."

"Excuse me mister? Niloloko mo ba ako?"

Nagulat nalang ako nung bigla siyang nagtaray sa akin.

"Ah eh? Hindi?"

"Hindi your face. It's BLAIRE! B-L-A-I-R-E! Blaire. Not Braille. Anong tingin mo sa'kin bulag?"

"H-ha? Hala sorry miss. Ang liit kasi eh. 'Di ko masyadong makita."

"Sino ba kasing nagsabi sayo na tingnan mo ang pangalan ko? Tsk tsk"

Shet! Nagalit ko ata. I mean, nagalit ko. Hindi ata.

Ayst Keith! Bawas pogi points ka dun ah! Pa'no mo na 'yan popormahan, ha?

Susuntukin ko talaga 'tong mukha ko mamaya as a reward sa kahihiyang tinamo ko. Tss.

"Anong problema dito?" sabi nung lalaki na sa tingin ko ay ang manager.

"Ah hehe wala sir. P-pinopormahan kasi ako ng lalaking ito eh. Nakakainis po." And she frowned.

Cute af.

"Ah haha. Boy, pagpasensyahan mo na 'tong babaeng 'to. Man hater ata eh."

"Ah h-hindi okay lang po." Nahihiya kong kinamot ang ulo ko.

"Sige maiwan ko na kayo," paalam niya.

"Pinopormahan pala ah?" I smirked at Braille--I mean Blaire.

I saw her blushed. "Palusot lan'yun."

"Asus. Gusto mo lang talagang pormahan kita eh."

"In your dreams!"

"Don't worry baby, popormahan kita kung 'yan ang gusto mo. Gusto mo mahalin pa kita eh." I winked at her.

"Lumayas ka nga. Enjoy your coffee!" Akma niya sana akong hahagisan ng ballpen pero tumakbo na ako palayo, laughing my ass of. LMAO!

Simula ng araw na iyon, lagi ko na siyang pinupuntahan sa Hot And Cold Coffee Shop na pinagtatrabauhan niya. Kinukulit ko siya lagi. Palagi ko rin siyang dinadalhan ng pagkain pero wala, deadma lang.

"Hi babes."

She glared at me. "Stop calling me babes." At pinagpatuloy niya ang pagbabasa ng aklat.

"Gusto mo ng Potchi, babes?" I asked, wishing na kahit papa'no, magustuhan niya ang dinala ko para sa kanya. Maski nga toblerone, Ferrero at Cornetto ay 'di nagustuhan eh. Eto pa kaya? Hays.

"POTCHI?!"

Nagulat ako nung bigla siyang sumigaw. "Hoy pahingi ako!

I smirked, "Potchi lang pala katapat mo eh."

"Hihi," she giggled habang tinatanggap ang potchi. And there, naconfirm ko sa sarili ko na mahal ko na pala ang babaeng ito.

Araw-araw ko siyang dinadalhan ng potchi. Naging paborito ko na nga rin 'yun eh. Naging magkaibigan kami. At niligawan ko siya. Hanggang sa 'di naglaon ay nakuha ko rin ang kanyang matamis na 'oo'.

Mahal na mahal ko ang babaeng 'to.

***

"Sir? Sir?"

I woke up from my reverie nang marinig ko ang boses niya na tinatawag ako.

"Ah yes?"

"May babae pong naghahanap sa'yo sa labas sir," ani Blaire.

"Let her in."

I saw her pout. Anyare dun?

"Yes sir." Tinitigan ko siya hanggang sa nawala na siya sa aking paningin.

Bakit hanggang ngayon ikaw pa rin, Blaire?