My Ex And Our Second Story

Chapter 4: Phone Call

Blaire's POV

Shet lupa lamunin mo na akoooo! Ang awkward ano ba naman 'to?!

Ba't ang tagal namin makarating sa aming pupuntahan? Ay wait! Saan nga ba kami pupunta? Baka naman dadalhin niya ako sa condo unit niya tsaka gagahas--NOOO! huhu 'wag naman Lord, bata pa ako.

Oh baka, ipapapatay niya ako sa mga piranha? Ipapapalapa sa mga pating? Ipapakagat sa mga zombies? Shet!

"Sir maawa ka, gusto ko pang mabuhay at magkaroon ng maraming anak. Gusto ko pang ikasal sa lalaking mahal ko at makita in person si Shin Won Ho!" hysterical kong sabi sa kanya.

"Huh?" Kinunotan niya ako ng noo.

"Please don't kill me." Naluluha na ako.

"And who says I'm going to kill you?"

Uhm, revenge?

Ay teka, sino nga ba?

"Joke! Hehehe. Acting lang 'yun sir. Drama, you know?" I winked.

"Ow-kay?" Napangiwi siya.

Phew! I mentally punched my head. Kung ano-ano kasing iniisip eh. Grabeng imagination naman kasi. Tch.

"Sir saan pala tayo pup--"

Naudlot ang aking pagtatanong nang tumunog ang cellphone niya. May nagtext ata.

Binasa niya ng mabilisan ang text. Tinignan niya ako at nilahad sa akin ang cellphone niya.

"Huh?"

"Paki-reply naman sa nagtext na, 'We're on our way, babes.' " utos niya.

Aba?! Ang kapal ng mukha? Ako pa uutusang magreply sa text ng girlfriend niya. Tss.

"Yes sir." At itinype ko na ang sinabi niya sabay send. 'Di ko maiwasang 'di mabasa ang text ng babae. It says 'nasaan ka na babes? I miss you na.' Tss.

Ibinalik ko na ang cellphone niya sa kanya. Pag-abot niya nun ay 'di naiwasang maglapat ang aming mga daliri. Geez! I can still feel the spark.

I thought it's no longer him. I thought nakamove on na ako sa kanya. Pero hindi pa rin pala.

"Uh Blaire."

"Ay sorry sir," at dali-dali kong kinuha ang kamay ko sa cellphone niya. Pahiya!

"What were you saying again?"

"Ah ano, saan po tayo pupunta?"

"Sa--"

'Di niya natuloy ang sasabihin niya kasi tumunog ang cellphone ko. May tumatawag.

Tinignan ko ang caller ID. It was Joenell--my gay friend.

"Excuse me, sir." And then I answered the phone.

"Yes bibi?" I greeted.

"Is where is you bibi?" he--I mean she--asked over the phone.

"Sa planet earth bibi. Ikaw?"

"Sa jupiter, I'm off to saturn."

"Hahaha. Buing ka talaga!"

"I'm not. You are."

I pouted. "Okay haha. Sige nalang. Napatawag ka?"

"Kailan day off mo?"

"Sa linggo."

"Perfect! Wanna come with me at the mall? Spa, salon, etc.?"

"Sureee. And?"

"Haha. Libre ko."

"Yeyyyy! Kaya loves na loves kit---"

May humablot sa cp ko. "Sir!"

"Ang ingay."

"Sir, I'm not yet done."

No response.

"Sir with all do respect, it is my right to answer my phone and talk to someone I want to."

"Nah-uh! No longer. You're working with me and you're still in your working hours. You follow what I say and do my orders. No less, no more."

I glared at him, feeling the anger over my system.

'Di ko na nga namalayang pinark niya na pala ang sasakyan.

And being the crybaby I ever was, napaiyak na lang ako dahil sa galit na nararamdaman ko.

You know that feeling? When your anger turns to tears. Tss.

I saw his face softened. "S-sorry." Then he returned my phone to me.

After a minute or two of silence, he sighed and said, "Come on." Then left the car.

Matapos ang 2 minutes ay tumahan na rin ako sa kakaiyak. I was about to open the door when someone already did it for me.

"Sir."

Lumapit siya sa akin at hinalikan ang noo ko. Napapikit nalang ako sa sarap na dulot nito. "I'm sorry."

I opened my eyes at nagtama ang mga mata namin. I can feel his sincerity. So I smiled, a slight one.

"Tara na," at inalalayan niya ako palabas. Holding hands kaming dalawa papasok.

"Uh sir." At tinignan ko 'yung kamay naming magkahawak.

"Ay," binitawan niya ako, "sorry."

I giggled. He never changed. He's still the Keith I used to know. I smiled at the thought of it.