Liegen

Deel 2

Eva pov.

Ik zie wit gekalkte muren, een grijze deur, een Tl-buis aan het plafond. Langzaam glijden mijn ogen naar beneden, naar het bed waar ik in lig. Ik voel mijn hart bonzen. Het kan toch niet? De dokter zei dat het echt waar is. Dat kan iemand toch niet doen? Zou Wolfs dat gedaan hebben? "Nee dat geloof ik niet!" Zeg ik hardop tegen mezelf. Dat zou Wolfs nooit doen! Of toch? Misschien wilde hij niet dat ik een kind van Peer zou krijgen? "Niet twijfelen Eva! Wolfs heeft het niet gedaan!" Zeg ik tegen mezelf. Maar wie dan? Wie heeft het dan gedaan? Wie kan het in mijn eten hebben gestopt? Wie... Ik slik. Wie wilde dat ik geen kind zou krijgen? Er wordt op de deur geklopt. Ik voel tranen opkomen, maar ik knipper ze snel weg. "Binnen." Zeg ik snel. Marion kijkt om het hoekje van de deur. "Eva?" Snel loopt ze naar me toe en gaat op de rand van het ziekenhuisbed zitten. Ik probeer de tranen nog weg te knipperen, maar het is al te laat. Ze rollen over mijn gezicht. "Wat is gebeurd?" Vraagt Marion. "Je hoeft het niet te vertellen, maar misschien lucht het op." Zegt ze lief. "Ik... ik werd wakker van krampen in buik. Ik was net in slaap gevallen, Wolfs was nog beneden. Ik ging naar de wc en hoopte dat het snel weg zou trekken. Maar... Maar dat was dus niet zo en toen..." Ik probeer de brok die in mijn keel zit weg te slikken, maar het lukt me niet. "Je hoeft het niet te zeggen, Eva. Ik snap het." Zegt Marion snel als ze ziet hoeveel moeite ik ermee heb. "Heeft de dokter nog gezegd waardoor het kwam?" Vraagt ze. Ik denk na, moet ik het Marion vertellen? Nee! Ik kan niemand meer vertrouwen, zelfs Marion niet! "Nee, gewoon zomaar." Krijg ik er met moeite uit.