Liegen

Deel 14

Eva pov.

Het is nu een paar dagen later. Ik ben in de Ponti en zit op een stoel. Ik ben helemaal verstrikt geraakt in alle leugens die ik Wolfs heb verteld. Hij weet niet dat iemand mijn zwangerschap heeft beëindigt en hij weet óók niet dat Hij me wel heeft verkracht. Ik heb gezegd van niet, ik weet niet waarom. Het is niet zo dat ik hem niet vertrouw, maar ik durf hem niet te vertrouwen. Ik geloof niet dat hij het gedaan heeft, maar ik durf niet te geloven dat hij het niet gedaan heeft. Het zit er allemaal tussenin. Ik weet niet meer wat ik moet denken, mijn hoofd barst bijna uit elkaar. Ik ben mezelf niet meer, mijn lichaam is niet meer van mezelf. Ik ben er niet meer de baas over. Anderen hebben het overgenomen, me dingen laten doen die ik niet wilde. Ik ben buiten mijn lichaam getreden. Zo voelt het. Net als vroeger, jarenlang heb ik dit gevoel gehad. Je kent jezelf niet meer. Je kunt jezelf niet meer in de spiegel aankijken. Ik vermijd spiegels, ramen of wat dan ook. Ik zat dan ook al drie dagen lang alleen maar voor me uit te staren. Geen idee, het is zo moeilijk. Ik wil Wolfs vertrouwen, maar ik kan het niet. Ik heb geen vertrouwen meer in die soort mensen, in mannen. Dat is eigenlijk al jaren zo. Misschien dat we ooit bij elkaar zouden zijn gekomen als dat wat vroeger is gebeurd nooit gebeurd is. Maar er is meer veranderd. Eerst liet ik hem nog toe, niet op die manier, maar ik vertelde hem wel wat me bezighield. Mijn diepste geheimen konden altijd bij hem terecht. Ik vertrouwde, nee ik vertrouw hem. Al mijn geheimen draagt hij bij zich. Behalve mijn allergrootste geheim: dat ik van hem hou. Plotseling hoor ik een schel geluid door de kamer. Ik draai me om, mijn telefoon ligt zoemend op tafel. Wolfs naam verschijnt op het scherm. Ik neem op. "Eva? Met Wolfs. Blijf waar je bent ik kom zo snel mogelijk naar je toe!" En hij hangt meteen weer op. Bang blijf ik achter. Wat is er aan de hand?