Noong matanggal ko na sa daliri ko ang
singsing, pumwesto ako sa parteng may
pampang sa isang gilid ng ilog kung saan
malapit sa malalim na parte ng ilog.
Inindayog ko na ang kanan kong kamay
upang itapon ang singsing doon noong
biglang sa likuran ko ay may sumigaw,
“Huwaaaggggg!!!” Si Kuya Romwel, naka
pambasketball shorts at sando, at
nakasapatos pa. Ngunit nabitiwan ng
kamay ko ang singsing at agag-agad itong
bumagsak sa tubig. Simbilis naman ng
kidlat si Kuya Rom na du-mive sa
pampang at tinumbok ang parte kung
saan nalaglag ang singsing. Nakailang sisid
na si Kuya Rom at ramdam kong hapong-
hapo na siya sa kasisisid noong
pakiramdam ko ay may gumapang na
pangongonsiyensya sa utak ko. Ewan,
hindi ko rin maintindihan kung bakit
sobra niyang pinahalagahan ang singsing
na iyon na sa tingin ko ay kahit malaki, ay
isang stainless lang naman. Tila may
pagsisi namang namayani sa utak ko at
nag-uumapaw ang kagustuhang tulungan
na lang siya sa pagsisid. Ngunit dahil
hindi ako marunong lumangoy, hindi ko
nagawa ito. Gusto kong sumigaw na
“Kuya, huwag mo nang hanapin, baka
mapaano ka!” ngunit hindi ko masabi ito
gawa nang alam ko, galit siya sa ginawa
ko. Halos may kalahating oras siguro
iyong pagsisid niya at maya-maya, kibit-
balikat na bumalik sa parteng may
dalampasigan, at pansin kong hinang-hina
siya. At noong makarating na siya sa
parteng buhanginan, ibinagsak ang
katawan, nakatihaya ang mga kamay ay
latang-latang nakalatag sa kanyang gilid at
habol-habol ang paghinga. Tumakbo
kaagad ako tungo sa kinaroroonan niya,
naupo sa gilid ng nakalatag niyang
katawan, hinawakan ng dalawa kong
kamay ang mukha niya. Kitang-kita ko
ang pamumutla ng kanyang balat at mga
labi, at hirap siya sa paghinga. “OK ka
lang kuya?” Hindi siya sumagot.
Naghahabol pa rin sa paghinga, dinig na
dinig ko ang bawat paglabas at pagpasok
ng hangin sa bibig niya. “S-sorry kuya…”
ang nasambit ko, ang boses ay awang-awa
