Mistulang gumuho ang mundo ko sa
narinig. Ang buong larawan na naglalaro
sa isip ko ay kalagayan ko kung wala na
siya, ang mga pagbabago, ang mga
nakasanayan ko sa kanya siguradong
hahanap-hanapin ko, ang mga kulitan
namin, mga harutan, ang pag-aalaga niya
sa akin, ang mga magagandang
experience na naranasan ko sa kanya…
Parang tinadtad ang puso ko sa sobrang
sakit. “P-aano na lang ang pag-aaral
mo…?” ang nasambit ko na lang. “Ano pa
ba ang silbi ng pag-aaral ko kung ang
kapiranggot na pera na gagastusin ko sa
mga pangangailangan dito ay mas
kakailanganin para sa mga gamot ng
nanay?” Natahimik ako sa sagot niya.
“Pero bakit kailangang iwan mo ang
nanay mo?” tanong ko uli. Gusto ko
sanang idagdag pa ang tanong, “Ako…
paano na lang kung wala ka? Hahayaan
mo na lang ba akong mag-isa?” Ngunit
wala akong lakas ng loob na itanong ito sa
kanya. Tiniis ko na lang na itago ito sa
aking isipan. “Wala akong choice… Kung
nandito naman ako ngunit walang
maitutulong sa kalagayan namin, wala
din. Mas mabuti nang nandoon ako, at
least, makakatulong ako sa kahirapan
namin.” Tahimik. Nagpatuloy siya. “Hindi
ko alam kung may nagmamahal ba talaga
sa akin e. Sa panahon ng pangangailangan
ko, wala akong masasandalan, wala akong
malalapitan, walang kadamay. Pati ang
girlfriend ko, hindi ako maintindihan.
Kesyo daw kailangan ko pa ring bigyan
siya ng atensyon, tinitext, tinatawagan,
tangina niya. Mas iniisip pa niya ang
kalandian niya kesa kalagayan ng
boyfriend niya.” Lumingon siya sa akin.
“Ikaw na lang sana ang pag-asa ko.
Ngunit wala ka rin. Hindi kita
mahagilap…” Napayuko ako sa sinabi
niya. Inalipin ng hiya ang kalamnan ko at
hindi magawang tingnan siya. At
namalayan ko na lang ang sariling
humagulgol nang humagulgol sa
naghalong sama ng loob, awa sa sarili, at
matinding pagsisisi, hinayaang dumaloy
ang lahat nang sama ng loob na kanina pa
ay nag-uumapaw na sumabog. Hindi na
