Arkadaşlar, hikayeye devam etmeyeceğim. Edemem de zaten. Yazdığım hikayenin başrolü beni yarım bıraktı, hikayemizi yarım bıraktı. Bunu zaten biliyorsunuz. Onun beni yarım bıraktığı gibi ben de bu hikayeyi yarım bırakmak zorundaydım. Ben ondan sonra kendimi toparlayamadım. Toparlayacak insan da çıkmadı zaten karşıma. Hikayeye devam etmeyeceğim ama siz varsayın ki hikaye mutlu sonla bitti. Gerçi eğer bir hikaye mutluysa sonu olmaz, sonu oluyorsa da bunun ucunda mutluluk değil sadece acı ve hüzün olur. Ama siz yine de mutlu sonla bitmiş gibi düşünün.
Bazen öyle bir hâle geliyor ki hayat, acı çekmek hayatınızın bir parçası oluyor. Ve o parça sizi bırakmıyor. 2 gün mutlu olsanız, geri kalan zamanlarda -belki 1 hafta, belki 5 ay, belki de 2 sene- acı yine sizi buluyor. Bana kalırsa o acı hep içimizde. Doğduğumuz andan itibaren onunla birlikteyiz. Sadece küçükken fark edemiyoruz. Büyüdükçe, bir şeyleri anlamaya başladıkça onu da hissetmeye başlıyoruz. Ama ben mutluyum diyenler, ya da mutlu olduğumuz anlarda hiç acı yok diyenler de olabilir. Acıyı mutlulukla örtüyoruz sadece. Yokmuş gibi hissetmeye zorluyoruz kendimizi. Bu; gözlerinizi kapattınız diye karşınızdakinin yok olduğunu iddia etmek gibi.
Uzun lafın kısası hikayeye devam etmeyeceğim. Yazdıkça sanki acım katlanıyormuş gibi. Sonuçta yarım kalmış bir şeyi hiç olmayacak bir şekilde ne kadar devam ettirebilirim ki. Ama yine böyle yazılar yazmaya devam edeceğim. Çok sık olmasa bile yazacağım.
Her zaman olduğu gibi, yine bana katlanıp okuduğunuz için teşekkür ederim...
-DeathlessDaisy
