Για Την Καρδια Ενος Αγγελου 2 : Μαζι?!

Ο μικρός Νικόλας..!

Δημήτρης

   Ζαλίζομαι... προσπαθώ με δυσκολία να βγω απο το αυτοκίνητο αλλα τα πόδια μου δεν με κρατάνε.

    Με μια ματιά δεν εχω χτυπήσει πουθενά σοβαρά... ουτε το αυτοκίνητο εχει πάθει τίποτα.
Δεν εχω καταλάβει ακομα τι έχει συμβεί... Ένας άνθρωπος...
Πετάχτηκε μπροστά κάποιος...

    Κοιτάω τριγύρω να δω αν χτύπησα κανέναν... στον δρόμο δεν βρίσκεται κάνεις... Μονο...
Σε μια γωνία βλέπω... κάποιος εχει μαζευτεί στην ακρη του πεζοδρομιου και... κλαίει...
Ναι ακούγονται καθαρά κλάματα...

    Τρίβω το κουτελο μου και με βαριά αβεβαια βήματα παω κοντα.

    Δημήτρης<< Εισαι καλα?!>> ρωταω αλλα μολις σηκώνει το κεφαλι σαν να συνηλθα απότομα.
Είναι ένα παιδί... ενα μικρό αγοράκι.
Χριστέ μου χτύπησα ενα παιδί και τωρα κλαίει. Τι κανω τωρα?!
<< Σςςς ηρέμησε. Ολα ειναι μια χαρά τώρα>> κάθομαι δίπλα του και ξαφνικά με αγκαλιάζει και αρχίζει να κλαίει πανω μου.

Χριστέ μου κανε να μην τον εχω χτυπήσει.
Είναι ενα μικρό τρομαγμενο αγοράκι.
Τα ρουχα του ειναι βρώμικα με μερικά σχησηματα... τι έκανε τέτοια ώρα εξω μονος του?!

    Δημήτρης<< Μικρε ηρέμησε. Μίλησε μου πονας πουθενά?! Να σε πάω στο νοσοκομείο?!>> ρωταω.
Τα έχω χαμένα. Δεν ξερω πως να συμπεριφερθω.
    ?!<< Οχι!>> φωνάζει και πετάγεσαι πανω. Τι γίνεται?! Φαίνεται πολυ τρομαγμενος.
     Δημήτρης<< Περίμενε! Δεν.. δεν θα σου κανω κακο... θελω μονο να δω αν εχεια χτυπήσει... εντάξει?!>> ρωταω περιμένοντας την έγκριση του να τον αγγίξω.
Με κοιτάει για λίγο... τα ματάκια του ειναι γεμάτα δάκρυα.
Τι μπορεί να τον εχει τρομάξει τόσο πολύ?!
Γνεφει και με πλησιάζει.

Δειλά, αρχίζω να κοιτάω το σωματακι του.
Σίγουρα δεν έχει αίματα και δεν τον βλέπω να πονάει πουθενά τοσο πολυ ώστε να εχει σπάσει κατι.
Ωραιαααα... και τωρα το κανω μαζι του?!

     Δημήτρης<< Λοιπον δεν έχεις χτυπήσει καπου...>> Ξεφυσαω.
<< Που είναι οι γονείς σου?! Γιατι είσαι τέτοια ώρα μονος σου?!>> δεν μπορούσα να μην ρωτήσω.
Δεν μπορω να αφήσω ενα παιδάκι μονο του στον δρόμο βραδιατικα.
    ?!<< Δεν εχω.>> κοιτάει κατω και δάκρυα κανουν παλι την εμφάνιση τους. Τι εννοεί δεν εχει?!
     Δημήτρης<< Αχα... θες να μου πεις τωρα την αλήθεια?!>> γονατιζω μπροστά του και τον κρατάω απο την μεσουλα του.
    ?!<< Δεν θελω να παω εκεί.. οχι... οχι παλι...>> αρχίζει να φωνάζει τρομαγμενος.
Κατι εχει συμβεί.
Ωραια αλλάζουμε τακτική.
    Δημήτρης<< Εντάξει Εντάξει...
Αστο αυτο προς το παρόν.
Πως σε λένε?! Εμενα με λένε Δημήτρη>> του λεω.
Προσπαθώ να τον κανω να με εμπιστευτει.
    ?!<< Νίκο! Με λενε Νίκο>> ρουφάει την μυτουλα του και εγω σκουπιζω τα μαγουλακια του.
Ακουω την κοιλιτσα του να γουργουριζει.
Ποσο καιρό εχει να φαει?!
Βασικά πόσο καιρό ειναι στον δρόμο?!
Καλά τι γονείς εχουν παρατημενο το παιδί τους στον δρόμο?!
    Δημήτρης<< Να σου ρε Νίκο... εγω τώρα πεινάω... πολυ... τι λες να έρθεις μαζί μου να πάμε να φάμε κάτι?!>> λεω καπως παιδικά για να τον πείσω.
Τα ματάκια του αστραψαν.
Πεινάει!
Αμέσως γνεφει και... νονιζω ειδα ενα μικρό χαμόγελο?!
<< Ωραια. Αντε παμε να δούμε αν λειτουργεί και το αμάξι>> παω να προχωρήσω και ξαφνικά μου πιάνει το χέρι. Ναι.. μου έπιασε το χέρι.
Αυθόρμητα χαμογελασα αλλα δεν ειπα τίποτα... δεν θελω να τρομάξει παλι.