Για Την Καρδια Ενος Αγγελου 2 : Μαζι?!

Νοσοκομείο, Δικαστήριο, Μαιευτήριο

Αλέξανδρος

 
     
      Η Άντρια όντως ήξερε στο περίπου  την τοποθεσία του τσίρκου και η αστυνομία αμέσως άρχισε να οργανώνει επιχείρηση διάσωσης.
Είναι εγκαταληλημενες εγκαταστάσεις λίγο πιο έξω απο την Αθήνα.

 
      Αστυνομικός<< Εδω είναι το κύριος κτήριο. Όντως έχει πισίνα, ενώ απο πίσω... απο πίσω εχει..>> ο αστυνομικός μας δείχνει το σχέδιο του κτηρίου.
Εγω, ο Γιώργος , ο Σπύρος ήρθαμε στο τμήμα ενω ο Δημήτρης και ο Μαρίνος έκατσαν με τα γυναικοπαιδα.
       Αλεξ << Τι έχει απο πισω?!>> το μισω που δειλιαζει.
      Αστυνομικός<< Κλουβια. Το τσίρκο αυτό έκλεισε μετα απο καταγγελία για κακοποίηση ζωων.>> μας κοιτάει σοβαρός
        Σπύρος<< Να γιατί θέλει το τσίρκο...>>
        Αλεξ << Καθαρμα!>> χτυπάω το χερι μου στο γραφείο.
       Αστυνομικός<< Κ.Αρσενη ηρεμηστε. Η αστυνομία κατευθύνεται τωρα στην περιοχή και περιμένει  εντολές μου...>> προσπαθεί να με ηρεμήσει αλλα δεν πιάνει.
Καθε λεπτο που η Λυδία είναι μαζί του εγω δεν μπορώ να ηρεμησω.
     Γιώργος<< Αλεξ άκουσε με. Μολις τον πιάσουν εχει μπει ισόβια.
Απαγωγή, παραβαση των περιοριστικον, το ψυχολογικό προφίλ του Νικόλα... ολα μαζι είναι αρκετά για να τον κλείσουν μεσα>> μου εξηγεί αλλα για μενα δεν είναι αρκετο αυτο. Οχι! Θέλω να περάσει οτι της έκανε.
    Αλεξ<< Δεν είναι αρκετό αυτό....
Δεν φτάνει για οτι πέρασε εξαιτίας του.>> λεω και αρπαζω τα κλειδιά του τζιπ απο τον Γιώργο.
Η Λυδία θα σωθεί... και θα φροντίσω εγω για αυτο!

      Οι αλλοι τρέχουν πίσω μου και με φωνάζουν αλλα δεν πρόκειται να σταματήσω.

Έρχομαι μωρο μου... έρχομαι!

       
  

        
Λυδία

      Μπαλτας<< Ξυπνα μικρή... κοντεύει μεσημέρι>> Ξαφνικά πέφτω με δύναμη στο πάτωμα.
<< Οοο Χτυπησες?! Χαχαχα>> ανοίγω τα μάτια μου και τον βλέπω απο πανω μου να γελάει.
Μαζευομαι στην άκρη κρατώντας το χέρι μου που με πεθαίνει απο τον πόνο.

    
      Δεν μου δίνει σημασία. Πηγαίνει περα δώθε στο δωμάτιο κουνωντας πράγματα και μετα μου πετάει ενα κομμάτι ψωμί.

     Μπαλτας<< Φαε!>> λεει χλεβαστικα
Δεν ειχα σκοπό ουτε να το πιάσω αλλα το στομάχι μου παραπονιεται.
<< Σε λίγο έρχονται και τα παιδιά. Να είσαι έτοιμη να τα υποδεχτείς όπως πρέπει.>> λεει και φεύγει κλείνοντας το κλουβί πίσω του.
Λες και αν έβγαινα απο εδω μεσα θα ηξερα που να παω.