Bloed, zweet en tranen | vervolg mist & regen (voltooid)

5

Hoofdstuk 5 (door WendyyX )

Het was een behoorlijke reis geweest, maar dertig uur na haar vertrek uit Nederland was ze aangekomen in New York, waar Sanne al op het station stond te wachten.

Haar vriendin omhelsde haar toen ze de trein uit was gestapt. 'Ik vindt het zo leuk dat je er eindelijk bent!,' tierde ze door. 'Maar volgens mij heb je me heel veel uit te leggen. Ik heb van m'n vader gehoord dat je spoorloos uit Nederland bent verdwenen.'

'Heb je verteld dat ik zou komen?,' schrok Milou.

'Nee, nee!,' zei ze snel terug. 'Ik wilde eerst jouw kant van het verhaal horen.'

'Gelukkig San, anders was ik ook heel snel weer weg,' deelde ze mee, maar met een stille waarschuwing als achtergrond.

'Heb je je telefoon al aangezet?,' vroeg Sanne toen ze in het appartement was aangekomen. Zij was in de keuken druk bezig om wat te eten te maken, zodat Milou haar straks op haar gemak alles kon vertellen.

'Ik durfde het niet,' zei ze zachtjes. 'M'n vader zal wel doodongerust zijn.'

'Dat geloof ik best. Je blijft natuurlijk wel zijn dochter.'

Ze schudde even met haar hoofd om de warboel weer op orde te krijgen. Haar vader moest doodongerust zijn, dat verdiende hij nadat hij haar maanden terug al uit het oog was verloren. Hij moest voelen hoe het was om het dierbaarste in zijn leven kwijt te zijn.

Milou drukte de aanknop van haar telefoon in en wachtte tot het Apple-icoontje in beeld zou komen. Niet lang daarna zag ze de ontelbare gemiste oproepen en berichtjes binnenkomen.

Zou ze ze gaan lezen? vroeg ze zich af. Ze was nieuwsgierig wat ze de melden hadden, maar konden ze haar dan traceren? Milou besloot een klein deel te lezen en daarna zo snel mogelijk de telefoon weer uit te zetten. Dan zou ze later wel een nieuwe kopen.

Papa:
Milou, ik heb je brief gehad. Ga niet weg en kom naar huis om te praten. Dit hoeft niet!

Papa:
Ik wil niet dat je ergens anders na toegaat. Je bent mijn kleine meisje en ik wil je dichtbij mij hebben.

Papa:
Mam zou dit niet hebben gewild, dat weet je toch?

Papa:
Ik ga ervoor zorgen dat we weer meer tijd samen hebben. Ik beloof het je, maar draai nu om en kom naar huis.

Haar vader kon niet weten dat tegen de tijd dat hij de brief had ontvangen zij al in Amerika zou zitten. Hij moest eens weten. Ze zou niet omkeren en met hem praten.

Zijn latere berichtjes gingen over in smeekbodes om haar thuis te krijgen. Het was te moeilijk om te lezen, dus sloot ze hem af en liet ze hem achter met blauwe vinkjes.

Vervolgens kwamen allemaal berichtjes van andere ongeruste familieleden in beeld. Hij moest heel Denemarken hebben afgebeld op zoek naar zijn dochter. Maar deze keer zou ze er alles aan doen om niet gevonden te worden: ze had altijd al in een onbekend dorpje in Australië willen wonen.

Van Ezra waren maar vijf berichtjes binnengekomen.

Ezra:
Lou? Ik weet dat je vast al weg bent tegen de tijd dat ik je brief gelezen heb, dus ik zal je niet vragen om naar me toe te komen en me te knuffelen. Ik heb je armen nodig. Ik wil bij je liggen en m'n hoofd op je borsten laten rusten en voelen dat je met je hand door mijn haren streelt. Je maakt me nu nog steeds zo gelukkig als ik hier aan terugdenk. Je bent alles voor me en ik zou willen dat ik die ongelofelijke klote avond over zou kunnen doen, want dan had je nu bij mij gelegen. Ik wil je nog steeds gelukkig maken. Ik wil over een paar jaar op m'n knieën voor je gaan en je vragen of je met me wilt trouwen, waarna ik je een aantal maanden later in de meest prachtige jurk naar me toe zou lopen en je m'n vrouw zou zijn. Ik wil met jou mijn kindjes krijgen. Ik wil naast jou liggen als we gevreeën hebben. Je bent alles voor me.

Ezra:
Jij maakt mij zo gelukkig. Ik hou van je en ik kan niet vaak genoeg zeggen hoeveel spijt ik heb.

Ezra:
Ik ga met je vader praten en hem vertellen dat ik z'n kleine meisje pijn heb gedaan.

Ezra:
Ik ga je vinden Milou. Ik beloof het je.

Ezra:
Ik hou van je.

Ze zuchtte diep en zette haar telefoon weer uit. Met een boog gooide ze hem van zich af en wenste ze dat ze helemaal opnieuw kon beginnen.

'Kom maar op dame,' zei Sanne toen ze het dienblad op tafel neerzette. 'Ik heb de tijd.'