Bloed, zweet en tranen | vervolg mist & regen (voltooid)

26

Hoofdstuk 26 (door: Michelle)

"Hoe is Nederland?" Vroeg Zack geïnteresseerd. Hij had haar gefacetimed. Niet wetend dat het in Nederland zes uur later was.

"Ongemakkelijk. Ik zag Ezra vandaag op school."

"En?"

"En hij trok me in een knuffel. Vroeg of ik naar ons plekje kwam, maar ik ben niet gegaan."

"Waarom niet?"

"Ik kon het niet. Hoe is Amerika?"

"Leeg zonder jou. Ik mis je."

"Ik mis jou ook" zuchtte Milou. "Ik mis jullie allebei. En Sanne niet te vergeten."

"Tyler mist je ook hoor. Hij zag je een beetje als zijn zusje ofzo."

Milou glimlachte. Vanuit de andere kamer hoorde ze haar zusje huilen. Gelijk verdween de glimlach van Milou.

"Hoe is het met je zusje?"

"Wel goed. Ik heb baby foto's van Pernille en m'n vader gezien. Ze lijkt gelukkig op m'n vader qua uiterlijk. Nu nog te hopen dat ze ook het innerlijk van m'n vader heeft."

"Zeker?"

"Alles beter dan die van Pernille" knikte ze. Ze hoorde hoe Pernille zuchtend de trap opgelopen kwam. Else krijste nog steeds alles bij elkaar.

"Hoe is het voor de rest? Tussen jou en je vader?"

"Niet zo best. Hij probeert mij aandacht te geven, maar steeds als hij dat doet loopt Pernille te zeiken om iets. Dan word ik weer boos dat hij haar boven mij verkiest. Bij de psycholoog ging het ook niet goed samen."

"Kun je niet tijdelijk ergens anders wonen? Zodat jullie jullie relatie langzaam weer kunnen opbouwen?"

"Waar zou ik heen moeten? Ik heb niks en niemand hier."

"Ik wou dat ik er was. Kon je bij mij in een hotel slapen."

Een zwakke glimlach ontstond op haar gezicht. "Je hebt al genoeg gedaan voor me."

"Iemand helpen kan je nooit genoeg doen" glimlachte hij. Een voorzichtig klopje vulde Milou haar oren.

"Ja?"

Langzaam ging de deur open. Om het hoekje verscheen Viktor zijn hoofd. "Ga je zo slapen schat? Morgen moet je weer naar school."

Milou knikte. "Slaaplekker alvast."

"Welterusten" glimlachte hij voordat hij de deur weer sloot. Normaal zou hij gevraagd hebben wat ze aan het doen was, maar hij begreep ook wel dat kleine meisjes groot werden en hij haar moest loslaten. Hij wou niet dat ze weer vertrok en dan voorgoed.

"Wat zei hij?" Vroeg Zack geïnteresseerd. Hij verstond natuurlijk niks van het gesprek.

"Dat ik zo moet gaan slapen. Morgen weer school" zuchtte Milou. Een knoop ontstond in haar maag bij het idee. Wat nou als ze Ezra weer zou tegenkomen? Hij zou vast een reden willen waarom ze niet gekomen was.

Zack haalde Milou uit haar gedachten door te praten. "Misschien kunnen we het gesprek morgen maar weer hervatten."

"Ik wil nog niet slapen" met een pruillipje keek ze hem aan.

"Ik wil dat je vader geen slechte indruk van mij krijgt."

"Hij weet niet met wie ik aan het praten ben."

"Je moet morgen fris en fruitig op school verschijnen."

"Alsjeblieft Zack. Ik smeek het je" zielig keek ze hem aan.

"Niet doen Milou. Je weet dat ik hier niet tegen kan. Hoe graag ik ook verder wil praten het is beter dat je gaat slapen. Morgen ga je me dankbaar zijn."

"Oké dan."

"Welterusten lieve Lou."

"Alvast slaaplekker voor jou Zack" een zwakke glimlach was er te vinden op haar gezicht. "Spreek ik je snel weer?"

"Zeker. Wat mij betreft morgen middag al."

"Als ik m'n pauzes niet doorkom FaceTime ik jou wel."

"Doe maar. Niet te vroeg alsjeblieft. Hier is het zes uur eerder. Maar ik ben graag je reddende engel" knipoogde hij. "Als Ezra je lastig valt kan je altijd zeggen dat je met mij bezig bent."

"Ik kijk wel."

Zack knikte. "Het hoeft niet. Ik zeg het alleen maar. Tot snel Lou."

"Tot snel."