Bloed, zweet en tranen | vervolg mist & regen (voltooid)

25

Hoofdstuk 25 (door WendyyX ):

'Het is goed dat je weer naar school gaat, lieverd,' zei haar vader aan de ontbijttafel. 'Het beste is om je leven zo snel mogelijk weer op te pakken.'

'Ik weet het, pap,' zei ze zachtjes. Tegenover haar zat Pernille. Stilletjes at ze de laatste stukjes hagelslag van haar bord. Milou stond alvast op om haar bord in de gootsteen te zetten.

'Ik zie jullie vanmiddag wel weer,' zei ze nog voordat ze de deur uitstapte.

-

Met een lichte tegenzin stapte Milou haar Hogeschool binnen. In de afgelopen dagen had ze contact gehad met haar leraren, die potentieel zagen om het jaar af te maken. Al moest ze daarvoor behoorlijk wat dingen inhalen.

Ze was begonnen met de opleiding Diëtiek, in de hoop ooit mensen te kunnen gaan helpen. Ook veel van haar vrienden zaten hier op school, en juist die mensen wilde ze zoveel mogelijk ontlopen.

Haar tas hield ze nog wat steviger vast, terwijl ze de kantine binnen kwam lopen. Met haar ogen scande ze de lege plaatjes, die erg schaars waren. Zeker nu ze later op de dag moest beginnen.

Ze liep naar één van de middelste tafeltjes, gezien ze al een aantal bekende gezichten had gezien. Haar tas zette ze op de stoel naast zich neer, waarna ze plaats nam. Uit haar tas pakte ze wat boeken om alvast goed te beginnen. Op haar telefoon zette ze een playlist op, die haar tijdens het werken de rust gaf die ze nodig had.

'Hey Milou,' glimlachte één van haar klasgenoten. 'Waar heb jij gezeten de afgelopen weken? Ik heb rare verhalen gehoord!'

'Ik had problemen, daar moest ik even rust van hebben,' antwoordde ze, geen zin in een verdere confrontatie.

'Oh oké,' zei ze gestaag. Ze knikte, draaide zich weer om en verdween tot Milou's geluk. Ze zou de komende dagen wel veel vragen krijgen.

"Although we've come. To the end of the road. Still I can't let go. It's unnatural. You belong to me. I belong to you. Although we've come. To the end of the road. Still I can't let go. It's unnatural. You belong to me. I belong to you," zongen de Boyz II Men in haar oren, terwijl ze zelf zachtjes meeging.

-

Tien minuten voor ze het gesprek met haar begeleider liep Milou alvast richting zijn kantoortje. In de verte van de gang had ze het allang gezien, alleen wilde ze het niet geloven. Als haar dag nog vreselijker kon dan dit, zou ze ermee stoppen.

Uit haar zak pakte ze haar telefoon, zodat ze de mensen in de gang niet aan hoefde te kijken. Zo had ze perfecte troef om te doen alsof ze het niet had gezien.

Met een flinke pas liep ze door, tot iemand haar bovenarm stevig vast greep. 'Milou?'

Voor ze überhaupt kon antwoorden had hij zijn armen stevig om haar heen geslagen. Ze stonden in het midden van de gang en vormden een opstopping voor de andere mensen, maar dat leek Ezra niet te deren. Hij kon alleen maar genieten van dit moment.

Milou snoof zijn oude, vertrouwde geur in en had even de neiging om haar hoofd tegen zijn borst aan te leggen, alleen deed ze dat niet.

Met zijn hand streelde hij haar wang. In zijn ogen zag ze tranen opwellen. 'Ik was zo bang dat ik je nooit meer zou zien.'

Ze knikte alleen maar. Haar ogen probeerden een doorgang te vinden om hem te vermijden.

'Ik moet gaan,' zei ze daarom maar.

'Waarheen?,' vroeg hij teleurgesteld.

'Gesprek,' terwijl ze al half probeerde weg te komen.

'Kan ik met je praten vanavond? Op ons vaste plekje?'

Ze draaide zich alleen maar om en liep door. Hun vaste plekje. Ze was er vanochtend nog langsgefietst en had een stekende pijn bij haar hart gevoeld. Ze wilde het, dat was zeker, maar of ze het kon was een tweede.