Bloed, zweet en tranen | vervolg mist & regen (voltooid)

7

Hoofdstuk 7 (door WendyyX )

Viktor & Ezra | Nederland

'Als jij verdomme niet met een ander had gezoend was ze nooit weggegaan! Het is mijn kleine meisje, en dit neem ik je verdomd veel kwalijk!,' schreeuwde Viktor naar Ezra, die hem net had vertelt dat het al weken uit was, en waarom.

'Viktor, dit is niet Ezra's schuld,' zei Pernille zachtjes, terwijl ze haar hand op zijn arm legde. Zijn spier was helemaal samengespannen, maar ontspande door haar aanwezigheid. Voor haar prijkte een bolle babybuik, met nog maar een paar weken te gaan. Ook zij was veranderd door het plotselinge vertrek van Milou. Was ze wel aardig genoeg geweest? Had ze niet alles om haar laten draaien?

'Nee, wat jij deed was goed! Jij liet haar in de steek voor een andere vrouw! Je moest eens weten hoe vaak ze mij s'nachts, huilend, opbelde! Hoe verdrietig ze was als ze bij mij aankwam, door jou. Ik deed er alles aan om haar gelukkig te maken en haar speciaal te laten voelen, terwijl jij haar in de steek liet. Ik was verdorie één avond dronken en het ging mis, maar jij! Jij deed het altijd!'

Er brandde tranen achter de oogkassen van Viktor. Hij had gelijk. Hij had godbetert gelijk! Zijn eigen meisje. Wat had ze zich alleen moeten voelen. Alleen maar omdat hij voor Pernille en het ongeboren kindje gingen. Wat een ongelofelijke rotzak was hij ook.

'Misschien heeft ze ook wel gelijk ook. Want stel dat ik niet met mijn ex had gezoend en we nog samen zouden zijn, zelfs dan, had jij haar ongelukkig gemaakt.'

'Ik weet het,' stamelde Viktor zachtjes voor zich uit, zonder zijn ogen ergens op de laten focussen. Hij liet zich achterover vallen in de stoel en liet zijn handen zijn hoofd dragen.

'Ik wil gewoon dat ze thuiskomt,' fluisterde Viktor snikkend naar Pernille. 'Dan zou ik het helemaal anders doen.'

'Beetje te laat, vind je niet?,' opperde Ezra. 'Je hebt het gelezen in die brieven. Je weet notabene hoe Milou is! Als zij niet gevonden wil worden, zullen we haar ook niet vinden.'

'Ik heb er een privé-detective op gezet,' deelde Viktor mee toen hij zijn stem weer vond om te praten.

De afgelopen dagen waren een waas voor hem geweest. Toen hij s'avonds thuiskwam en wachtte op de terugkeer van Milou (van school) bekroop hem al een raar gevoel. Toen ze die nacht niet thuiskwam en hij de brief de volgende ochtend op de mat vond, was hij zo snel mogelijk naar de kast gerend om te kijken of haar paspoort er nog lag. Maar hij was weg, net als haar. Zo snel als hij kon had hij een broek aangetrokken en was hij langs de politie gegaan, alleen deden zij niet veel. Vervolgens was hij met een rotgang naar Schiphol gereden en was hij zelf alle gates bij langs gegaan, maar er was geen spoor meer van haar te bekennen.

De eerste nacht had hij op haar bed gezeten, hopende dat ze binnen zou komen en hij haar kon instoppen. Maar ze kwam niet en dus bleef hij zitten. Met een brok in zijn keel had hij zitten kijken naar haar kamer. De vele foto's van mama, waar haar kleine tandloze glimlachje op te zien was. Hij was in huilen uitgebarsten en was in haar bed onder de dekens gekropen. Hij had zijn vrouw laten stikken. Hij was een vreselijke vader en echtgenoot van Rachel in de afgelopen maanden geworden. Zijn twee meiden. Kon Pernille überhaupt die leegte opvullen? begon hij zich af te vragen. Of hield hij zichzelf voor de gek? Zoals hij nu ook deed? Hopen dat alles goed zou komen?

Op de tweede dag besloot hij een privé-detective in handen te sluiten. Hij stond bekend als één van de beste uit het land en had alles uit handen laten vallen om zijn kleine meisje te vinden. Hij was er al snel achter gekomen dat Milou naar Orlando was gevlogen, waarna Erik (de privé-detective) had gevraagd of hij dit kon plaatsen. Nee, dat kon hij niet, maar het liefst was hij er direct naar toe gevlogen. Erik liep hem echter halt toe. Zonder een plan zou Viktor haar nooit vinden, dus besloot Erik heen te vliegen en alle mogelijke sporen achterna te gaan. Daarnaast zou de baby ook al bijna komen. Hij zat in een tweestrijd. Hij zou moeten kiezen voor één van zijn kinderen, want de afstand tussen hun was te groot om ze samen te brengen.

Ook voor Ezra waren de dagen een werkelijke hel geweest. Toen hij de brief had gekregen wist hij het zeker, Milou was hem tussen zijn vingers geglipt. S'avonds liep hij verslagen zijn kamer binnen, tot hij weer dacht aan alles wat er daar was gebeurd. Daar hadden ze intens gevreeën, hadden ze de liefde bedreven (want die was zo aanwezig), hadden ze gepassioneerd gezoend én hadden ze elkaar echt gevoelt. Een puurdere vorm van liefde bestond niet, dan zo dicht in elkaar te zijn. Hij had het verpest en zou het gevoel van echte liefde nooit meer voelen. Alles in deze kamer was aan haar verbonden. De lakens, de truien die zij altijd stal, een verdwaalde bh die hij sinds het uit was nog niet had weggehaald (want ieder klein detail aan haar wilde hij houden), haar toiletspullen, haar haarborstel, de kledingstukken die nog in zijn kledingkast hingen. Deze kamer ademde Milou.

De volgende dag was hij vol tegenzin naar school gegaan, maar op aanraden van zijn moeder was hij toch gegaan. Moedeloos, met de tranen nog steeds achter zijn kassen branden, was hij het akelig kille schoolgebouw ingegaan. Op weg naar zijn kluisje liep hij naar die van Milou, die ze eigenlijk altijd deelden, omdat hij te lui was om verder door te lopen en zijn eigen te gebruiken. Hij had het slot geopend, 50-13-09, en had zijn jas erin gelegd. Achterin vond hij haar sjaal, die hij eruit viste en sindsdien er mee rondliep. Hij hield hem vast in zijn handen en speelde met de franjes tijdens de les.

Hij was een zombie geworden de laatste dagen en het enige wat hij wilde was Milou weer omhelzen. Een omhelzing waarbij ze haar armen om zijn nek zou leggen en hem stevig zou vasthouden. Een omhelzing waarbij hij zijn armen stevig om haar middel zou sluiten en haar niet meer los zou laten, tot hij zou overgaan in een passie volle zoen en ze s'avonds weer samen snakkend naar elkaars lichamen onder de dekens zouden verdwijnen. Hij huiverde even bij deze gedachte.

'Ezra, we gaan naar Orlando. We zoeken haar zelf wel,' deelde Viktor mee, waarna hij opstond en daad bij het woord voegde. Hij sloeg zijn laptop open en begon met vliegtickets zoeken. Achter hem hoorde hij Pernille protesteren, maar daar schonk hij geen aandacht meer aan. Milou, zijn meisje, die verdiende alle aandacht.

'Zit Sanne niet in Amerika?,' zei hij toen. 'Misschien moet je haar vader bellen.'