Bloed, zweet en tranen | vervolg mist & regen (voltooid)

15

Hoofdstuk 15 (door WendyyX ):

Hijgend gooide Milou de deur achter zich dicht. Haar rugzak belande op de grond, waarna ze zichzelf tegen de deur aan naar beneden liet zakken.

Minuten lang probeerde ze haar ademhaling weer onder controle te krijgen, maar ze bleef geschrokken voor zich uit staren. Ze was weggerend. Waar ze dacht dat ze hem in z'n armen zou springen, was ze weggerend.

Na zo'n driehonderd meter gerend te hebben was zijn geroep ineens gestopt en werd er niet meer op haar gejaagd.

Ze had kunnen omdraaien. Dat had ze kunnen doen. Maar dat deed ze niet. Ze was laf. Liet hun in de steek, terwijl ze zo hard naar haar op zoek waren.

Ze was een trut. Daar was ze zeker van. Hoe konden ze haar nog vergeven? Hoe kon ze zichzelf nog vergeven?

'Milou?,' kwam er verward uit Tyler, die net de kamer was binnengelopen. 'Gaat het wel?'

Langzaam begonnen de tranen over haar gezicht te biggelen. Eerst zonder te snikken, tot ze overging in een hevige huilbui.

'Milou?,' vroeg Tyler nogmaals, terwijl hij naast haar knielde en plaats nam op het laminaat. 'Vertel het me, anders kan ik je niet helpen.'

'Ik zag ze,' fluisterde ze in het Nederlands, waardoor Tyler het niet verstond. 'En ik rende weg.'

Tyler, die verward naar haar omkeek, sloeg verward zijn armen om haar heen. 'Nu in het Engels graag,' zei hij rustig.

Ze herhaalde zichzelf, weer in het Nederlands. Ze kon het niet uitbrengen. Het was niet om Tyler te informeren, ze wilde het zichzelf vertellen.

'Ik moet terug,' fluisterde ze. Tyler duwde ze van zich af, waardoor hij nog verwarder leek dan eerst. De deur werd met een rondgang opengegooid. Het trappenhuis was voor eerst sinds ze hier was makkelijk te overbruggen. Haar tranen veegde ze weg met haar mouw, waarna ze begon te rennen.

Het enige wat ze kon was hopen dat ze er nog waren.

Ze bleef rennen en rennen. Haar ademhaling verzwaarde en haar hartslag nam stevig toe. De adrenaline schoot door haar lijf heen.

Rennen. Rennen. En nog eens rennen. Snel. Sneller. Snelst. Niet nadenken. Gewoon doen. Gewoon doen, Milou!

In haar hoofd speelde de berichtjes zich af. Ze kwamen voorbij. Zorgden voor een drijfveer om door te gaan. Om niet te stoppen en te vechten voor wat ze wilde, zoals Ezra altijd zei.

'Je bent mijn kleine meisje en ik wil je dichtbij mij hebben.'

'Ik heb je armen nodig. Ik wil bij je liggen en m'n hoofd op je borsten laten rusten en voelen dat je met je hand door mijn haren streelt.'

'Ik zou willen dat ik die ongelofelijke klote avond over zou kunnen doen.'

'Ik ga je vinden Milou. Ik beloof het je.'

'Ik ga je vinden Milou. Ik ga je vinden Milou. Ik ga je vinden Milou,' spookte er door haar hoofd. Het berichtje bleef herhalen.

Opeens stopte ze abrupt met rennen.

Wilde ze wel gevonden worden? Waarom rende ze anders weg?

Haar hoofd draaide overuren en speelde spelletjes met haar hart. Ze kon niet meer nadenken over wat ze wilde. Maar het minste wat ze kon doen was een kijkje nemen om de hoek.

Voorzichtig liep ze langs de gebouwen terug naar de plek waar ze was begonnen te rennen. Net toen ze haar hoofd om de hoek heen stak reed er een ambulance weg, maar geen spoor van haar vader en Ezra.