Bloed, zweet en tranen | vervolg mist & regen (voltooid)

14

Hoofdstuk 14 (door: Michelle)

Viktor & Ezra

Ezra keek om zich heen, zoekend naar Milou. Ondanks ze op het briefje voor Sanne had geschreven dat ze zou vertrekken hoopte hij dat ze hier nog zou zijn. Dat zodra Milou hem zag ze niet wist hoe snel ze in zijn armen zou rennen en ze met z'n drieën terug naar Nederland konden. Hij zou haar de hele reis vasthouden, zodat hij zeker wist dat ze mee terug ging. Zij zou dan met haar hoofd op zijn borst liggen en Ezra zou haar net zolang kriebelen totdat Milou in slaap was gevallen. Eenmaal thuis zouden ze dan samen in bed gaan liggen om hun jetlag zo beperkt mogelijk te houden.

Aan de overkant van de straat  zag hij een meisje lopen. Vanaf deze verte leek ze sprekend op Milou. Ezra haalde even diep adem en besloot het maar gewoon te proberen. Als het Milou niet was zou ze niet eens omkijken.

"Milou" riep hij hard. Geschrokken keek het meisje om. Een gevoel van opluchting ging door hem heen toen hij zag dat het Milou echt was. Ze begon te rennen, maar in plaats van dat ze richting Ezra rende. Rende ze de andere kant op. Zonder erbij na te denken rende hij de weg op om haar te achtervolgen. Hij hoorde hoe Viktor zijn voetstappen hem achtervolgden.

"Milou."

"Milou."

"Mi-"

Net toen hij de stoep bereikte en Milou allang al was verdwenen in een steegje voelde hij een steek op zijn borst. Hoe graag hij ook achter haar aan wou rennen, het lukte niet. Zijn benen gingen op slot en zijn spieren ontspanden waardoor hij met een klap op de grond terecht kwam.

"Ezra" geschrokken knielde Viktor naast hem neer. "Gaat het?"

"Mijn- mijn benen. Ze kunnen niet meer" hijgde hij, met zijn hand greep hij naar zijn borst.

"Ik bel Davy, dan checken we je in het ziekenhuis en als alles goed is boeken we onze vlucht naar Nederland. Dit gaat niet langer, ik moet terug naar m'n ongeboren kind en m'n werk."

"We kunnen niet gaan, niet nu we zo dichtbij zijn."

"Ezra, ik ga niet jouw gezondheid riskeren. Als Milou ons had willen zien was ze wel blijven staan."

Viktor zag hoe Ezra zijn mond opende en aanstalten maakte om wat te zeggen, maar voordat het geluid eruit kwam sloten zijn ogen en ontspande zijn hele lichaam.

"Ezra" riep Viktor terwijl hij hem heen en weer schudde. "Ez, kom op."

Toen hij niet reageerde pakte Viktor uit zijn zak zijn telefoon. Terwijl hij 911 belde probeerde hij ondertussen Ezra zijn hartslag te checken. Al snel stonden er allerlei mensen om hun heen. Eén van die mensen knielde naast hem neer terwijl Viktor de telefoniste te woord stond. Samen voerden ze uit wat de vrouw hun vertelde, in de verte hoorde hij sirenes die steeds dichterbij kwamen.

Al snel namen de ambulance medewerkers de handelingen over terwijl de politie, die ondertussen ook aangekomen was, de mensen probeerde door te laten lopen. Snel bedankte hij de man die hem had geholpen voordat hij het straks zou vergeten in alle hectiek.

"Are you his family?" Vroeg één van de politiemannen. Viktor, die niet zo goed wist wat hij moest zeggen, knikte maar gewoon. Hij keek toe hoe Ezra in de ambulance werd gereden. Viktor werd door de politie man op de bijrijdersstoel gezet waarna ze met loeiende sirenes richting het ziekenhuis reden. Via de zijspiegel op de ambulance zag hij hoe de mensen die gestopt waren, om te kijken wat er aan de hand was, weer doorliepen.

Viktor 11:01

Kun je naar de dichtstbijzijnde ziekenhuis komen?