Bloed, zweet en tranen | vervolg mist & regen (voltooid)

40

Hoofdstuk 40 (door: Michelle)
Laatste hoofdstuk. Hierna alleen nog de epiloog. Xx

Vol goede moed liep Milou het ziekenhuis binnen. Gister had ze nog een hele tijd bij Ezra gezeten. Gepraat hadden ze niet echt, maar volgens de verpleegster kon dat vandaag wel weer.

Bij de kamer van Ezra keek ze voorzichtig om het hoekje. Ze zag Ezra in bed liggen, kijkend naar het kleine tv'tje bij zijn bed.

"Hey Ez" Milou liep de kamer binnen. Gelijk keek hij om, een grote glimlach ontstond op zijn gezicht.

Milou drukte een kus op zijn voorhoofd. Ze wist niet of ze een kus op zijn mond kon drukken.

"Hey" zei Ezra zacht. "Ik ben blij dat je er bent."

Milou glimlachte zwakjes. "Gaat het een beetje?"

Ezra knikte.

"Sorry voor wat er in Amerika is gebeurd" begon Milou.

Ezra snoerde haar mond door zijn vinger op haar lippen te leggen. "Ik wil het daar niet nu over hebben."

"Oké" Milou sloeg haar ogen neer.

"Milou" zuchtte hij. "Ik hou van je en ik wil je weer bij me hebben. Ik weet dat je me niet meer vertrouwd, maar kunnen we het niet gewoon proberen?"

Milou dacht aan de woorden die haar vader een paar weken geleden had gezegd nadat ze vroeg hoe ze Ezra ooit weer kon vertrouwen. 'Dat zou tijd kosten. Meer dan je waarschijnlijk lief is, maar als het uiteindelijk niet werkt weet je dat jullie allebei jullie best hebben gedaan, maar dat het gewoon niet werkt en jullie waarschijnlijk niet bij elkaar horen.'

"Ik hou ook van jou Essie-"

"Maar?" Onderbrak Ezra haar. "Je wilt verder met Zack? Ik snap het wel. Veel geluk met hem."

"Nee, luister naar me."

Ezra keek Milou weer aan. "Ik wil het best weer opnieuw proberen, maar weet dat het lang kan duren voordat ik je weer vertrouw."

Hij knikte. "Ik snap het, maar ik ga mijn best doen voor jou. Voor ons."

Milou glimlachte zwakjes. Ze wist dat het moeilijk zou worden voor hun allebei, maar als ze hier uit kunnen komen kunnen ze alles aan.

"Lou?"

"Ja?"

"Kom je nu bij me liggen?"

Milou lachte even. "Kan dat wel?"

Ezra knikte en schoof al een stukje op. Milou nam plaats op het randje, bang dat ze hem anders pijn zou doen.

"Je bent toch niet bang voor me?"

Milou schudde haar hoofd. "Meer bang dat ik je pijn doe, maar ik wil nog wel een keer over Amerika praten. Als jij weer wat beter bent."

Ezra knikte. "Dat is goed, geef me nou maar een kus. Mijn lippen hebben je gemist."

Milou gniffelde even voordat ze haar lippen op die van Ezra drukte.

Net toen ze beiden terug trokken klonk er geklop op de deur. De knappe verpleegster, zoals Ezra haar noemde, kwam binnen.

"Stoor ik?" Glimlachte ze van oor tot oor.

"Nou eigenlijk" begon Ezra.

"Ez" waarschuwde Milou en sloeg hem zachtjes tegen zijn bovenarm.

Ezra en de verpleegster begonnen beiden zacht te lachen. Milou schudde haar hoofd en stond op van het bed.

"Volgens mij gaat het aardig goed, of niet Ezra?"

"Gaat goed" knikte hij.

"Heb je ergens last van?"

Ezra schudde zijn hoofd.

"Mooi" ze keek even op het blaadje aan het voeteneinde van Ezra zijn bed.

"Helaas moet ik je nu wel naar huis sturen Milou. Ezra krijgt zo zijn eten, maar vanavond ben je weer welkom."

"Oké" knikte Milou. Van de stoel pakte ze haar jas. Een kus drukte ze op zijn voorhoofd.

"Wanneer kom je weer?"

"Morgen en misschien vanavond, goed?"

Ezra knikte. "Tot snel" glimlachte hij.

"Tot snel" glimlachte Milou terug en liep de kamer uit. Gelijk hoorde ze de verpleegster weer praten.

"Dus?" Vroeg ze nieuwsgierig.

"We zijn weer soort van samen, ik moet alleen haar vertrouwen terug winnen" Milou hoorde aan Ezra zijn stem dat hij een grote glimlach op zijn gezicht had.

"En dat kan jij, ik ben blij voor jullie."

Milou kreeg weer een glimlach op haar gezicht. Op haar telefoon kreeg ze een berichtje binnen.

Papa
Hey, ik sta buiten op je te wachten met Else. X

Milou keek nog een laatste keer om, toen ze gelach uit de kamer van Ezra hoorde liep ze voldaan de gang uit.