Bloed, zweet en tranen | vervolg mist & regen (voltooid)

37

Hoofdstuk 37 (Door WendyyX ):

Milou 13:37:
Hey pap

Milou 13:38:
Ik heb vannacht bij Ezra thuis geslapen. Sorry

Milou 13:38:
Zo had jij ook even rust. Ik hoop dat je met Pernille hebt gepraat.

Milou 13:38:
Ik heb iets geregeld voor vanmiddag, voor ons tweetjes. Zo heb ik ook een beetje afleiding. Heb je tijd om met me mee te gaan?

Milou 13:38:
Als je geen tijd hebt hoeft het niet

Milou 13:39:
Ik kan vanavond pas weer bij Ezra langs. Ze hebben vanmiddag een behandeling gepland staan, waardoor ik niet langs kan komen.

Milou 13:39:
Hij heeft gister z'n hand bewogen. Althans, misschien heb ik het me ingebeeld

Milou gooide haar telefoon aan de kant en liet zich onder de dekens schuiven. Ze lag de hele dag al in Ezra's bed en het gaf haar rust. Rust die ze nodig had.

-

'Hey lieverd,' zei haar vader, toen ze in de auto stapte. 'Wat heb je geregeld?'

Ze had geen eens de tijd om hem te begroeten. 'Er zijn een aantal dingen die ik graag wil doen. En ik wil met je praten. Ik heb ook voor vanavond gereserveerd in ons lievelingsrestaurant.'

'Daar zijn we al een hele poos niet meer geweest,' merkte hij op. 'Al zo'n anderhalf jaar niet.'

'Zo lang is ons leven dus al een puinhoop,' ze probeerde een beetje te lachen bij haar opmerking, maar het kwam er slechts zielig uit.

'Wat wil je vandaag als eerst doen?'

'Ik wil heel graag bloemen halen om bij mama neer te zetten. We zijn er al lang niet samen geweest.'

Viktor starte zijn auto en reed alvast naar het dichtstbijzijnde winkelcentrum. Hij was wel vaker bij de bloemist geweest. Ze had zelfs de bloemen voor de begrafenis samengesteld. Viktor moest even moeite doen om de brok in zijn keel neer te zetten.

'Ik vind dat we rozen moeten neerzetten,' zei hij.

'Witte?,' vroeg Milou.

'Nee, rode. Wit staat voor iets sombers. Rood staat voor liefde.'

Ze glimlachte even naar haar vader, die zijn hand op haar been neer legde.

-

Met een grote bos rode rozen liep Milou samen met haar vader de begraafplaats op. Ze pakte haar vader zijn hand vast. Hij begeleide haar richting het graf.

'Leg jij ze neer?,' vroeg hij.

'Samen.'

Samen knielde ze neer om de bos rozen neer te zetten. Milou keek even naar het graf, en barste vervolgens in tranen uit. Haar vader greep haar vast en trok haar stevig tegen zich aan.

'Kom, even zitten lieverd.' Ze namen plaats in het gras. Hij suste haar, wiegde haar in zijn armen heen en weer.

'De pijn wordt nooit minder. Het lijkt iedere dag alleen maar erger te worden,' zei haar vader. Maar het had zo uit haar mond kunnen komen. 'Maar ik ben blij dat ik jou heb. En Else. Jullie zijn mijn engeltjes.'

'Het spijt me zo. Van alles,' zei ze snikkend tegen haar vaders borst.

'Ik ben niet beter, lieverd. Het spijt mij net zo goed.'

'Je zult me vast wel haten,' probeerde ze lachend uit te brengen.

'Absoluut niet. Wat er ook gebeurd. Jij bent mijn kleine meisje. Het is moeilijk, zo met mam. Ik had gewild dat we hier niet hoefde te zitten. Maar schijnbaar moest het nog zijn. Ik ben je moeder zo eeuwig dankbaar, dat kan je je echt niet voorstellen. Jij bent mijn herinnering aan de mooiste tijd van mijn leven, ondanks dat het ook de moeilijkste tijd was.'

'Ik zou willen dat ik me meer van haar kon herinneren. Ik heb het idee dat ik haar beter ken dan wie dan ook, maar ik kan me niet eens herinneren hoe ze eruit zag.'

'Ze was prachtig. Net zoals jou.'

'Ik wil dat het goedkomt tussen jou en Pernille.'

'Ik weet zelf nog niet helemaal of ik dat wil. Ik ben hartstikke blij dat ik Else heb, maar misschien zit er voor ons niks extras in.'

'Maar als jullie uit elkaar gaan, wat gebeurd er dan met Else?'

'Die blijft dan bij ons wonen. Sowieso. Niemand neemt mijn baby mee.'

Ze glimlachte even. 'Het spijt me echt van alles wat er is gebeurd.'

'Geen zorgen over maken, schatje. Jij bent mijn alles.'

'Wil je nog steeds dat ik een eigen huisje zoek?,' vroeg Milou, toen zachtjes.

'Nee, natuurlijk niet. Tenzij jij dat zelf wilt. Maar anders wil ik heel graag dat je bij me blijft.'

'Dat restaurant waar ik heb gereserveerd; ik heb Pernille ook uitgenodigd.'

'Waarom?'

'Ik wil kijken of we samen een goed gesprek kunnen hebben.'

'Dat is lief van je.'

'Maar wat als het niet lukt?,' vroeg Milou aan haar vader.

'Dan ben ik trots op je dat je het geprobeerd hebt.'

-

Viktor gaf Pernille een kus op haar wang. Ze wendde haar hoofd snel weer af en nam plaats. Milou was ook neergestreken en was blij verast toen haar vader naast haar kwam zitten. Hij legde zijn hand op haar been en kneep er bemoedigend in.

'Dankjewel dat je bent gekomen,' zei Milou.

'Geen probleem.'

'Ik... ik wil sorry zeggen voor alles wat er is gebeurd. Ik had me niet zo moeten gedragen.'

'Fijn dat je dat zegt. Ik en je vader hebben onze handen vol aan je gehad. Je weet echt niet wat je hebt aangericht.'

Milou draaide haar hoofd weg.

'Ze zegt toch sorry, Pernille?,' nam haar vader het voor haar op. 'We hebben alle drie fouten gemaakt.'

'Ik zie niet zo goed in wat ik fout heb gedaan.'

'Je kwam zo onverwachts in m'n leven. Ik had al zoveel moeite met mezelf en toen had ik ineens een stiefmoeder. En met dat jij erbij kwam, werd mijn moeder de deur uitgebannen,' ze zuchtte even. 'Jullie deden ook niet bepaald rustig aan. Ik heb er nu ook nog eens een zusje bij.'

'Dat soort dingen gebeuren als mensen van elkaar houden.'

'Het had heus wel wat rustiger aan gekund.'

'Zulke keuzes maken je vader en ik. Jij bent niet mijn dochter. Ik ben niet verantwoordelijk voor jou.'

'Dat jullie niet samen door 1 deur heen kunnen, komt misschien ook wel hierdoor,' zei haar vader. 'Ik wil heel graag dat jullie hier samen-.'

Milou's telefoon rinkelde. Het was Ezra's vader. Meteen nam ze op.

Ezra's vader: Milou, kun je naar het ziekenhuis komen?

'Pap. Er is iets met Es. Kunnen we naar het ziekenhuis?,' ze stond al met tranen in haar ogen naast de tafel.