Արգելված Որոնումներ

Մաս~12~

Մենք գնացինք մեր 《արկածների 》 հետևից:
Իրար կողքով քայլում էինք, բայց ոչ մեկս չէին խոսում: Սակայն համեմատած ինձ Դայլնը ավելի հանգիստ տեսք ուներ:Վերջապես ես որոշեցի խոսել, բայց ոչ նրա համար, որ մեծ ցանկություն ունեի, այլ նրա, որ իմանամ թե ուր ենք գնում, համենայն դեպս ես այդպես էի արդարացնում ինձ:
-Դայլն!
-ինչ?
-ուր ենք գնում?
-առաջադրանք կատարելու
-իսկ ինչ առաջադրանք?
-պետք է Ռոջերի աշխատասենյակից հիշողության քարտ վերցնենք:
-իսկ Քոլլինսը չէր կարող խնդրել Ռոջերից? Ինչի ենք մենք գնում?
-Լիդիա!
-ինչ?
-իրոք այդքան հիմար ես? Թե ձևացնում ես? Դե աղջիկները ունեն չէ նման սովորություն!հիմար ձևանալու, ու մտածում եք, թե էդ մեզ' տղաներիս դուր ա գալիս?,- Դայլնը քմծիծաղ տվեց,իսկ ես բարկացա
-լսիր մեր մեջից հիմարը դու ես ու առանց ձևացնելու 'իրական հիմար ես,-ես սկսեցի նրանից արագ քայլել:
Դայլնը կանչեց ինձ.
-Սպասիր, որ ասեմ ինչ պիտի անենք!
Ես կանգնեցի.
-ասա, բայց առանց  ավելորդ մեկնաբանությունների!
-ես ու դու կմտնենք Ռոջերի տուն , որպես հյուր, պատճառը կլինի սա. Մենք անցած անգամ պարտք էինք մնացել նրան, որ մեզ ազատ արձակեց...
-բայց նա չէր էլ կարող մեզ պահել!իրավունք չուներ!
-գիտեեեմ, բայց դա առիթ կլինի, որ ներս մտնենք,կաշխատես սիրալիր լինել հետը ու սիրտը շահես,
Հենց դուրը եկար համարի գործի կեսը արված ա: Հենց կսկսեք խոսալ ես դուրս կգամ սենյակից ու կգնամ իր աշխատասենյակ, դու ուշադիր կլինես, որ հանկարծ չգա էդ կողմ! Ամեն գնով կպահես! Ես կոդը գիտեմ սեյֆի, բայց ժամանակ ա պետք, որ բոլոր նյութերը պատճենեմ !
-լավ կանեմ!
-Լիդիա չթողես գա! Ամեն գնով կպահես! Մաքսիմում 10րոպեից ամեն ինչ կավարտվի ու ես կգամ քո հետևից, եթե չեկա, ուրեմն կգնաս մուտքի մոտ!
-լավ!
Մենք հասանք Ռոջերի տան մոտ, այն նման էր հսկայական պալատի, որը միայն հեքիաթներում ու ֆիլմերում են լինում: Չնայած դա միակ բանը չէր , որ անիրական էր թվում, արդեն մեկ շաբաթ է իմ կյանքը նմանվել է ֆիլմի:
-Լիդիա մինչև մտնենք մի բան կա անելու!
-ինչ? Դայլնը իր պայուսակից հանեց գեղեցիկ երեկոյան զգեստ ու տվեց ինձ.
-հագիր!նրա տանը խնջույք ա!
-ինչի համար ա բայց զգեստը?
-ասեցի չէ? ամեն գնով պետք ա պահես!
-բայց որտեղ փոխվեմ?
Նա նայեց շուրջը ու ցույց տվեց մի լքված շինություն.
-այնտեղ!
-լավ հիմա կգամ!
-արագացրու!
Ես մտա ներս, սկսեցի հագնվել ու դուրս եկա, տևեց ընդամենը 2 րոպե:Զգեստը 60-ականների տեսք ուներ, բայց դա ավելի լավ էր, քանի որ հեշտ կլիներ ուշադրություն գրավել:

Երբ դուրս եկա Դայլնը քարացած ինձ նայեց, ապա շարժեց գլուխը, իբր հազաց ու ասաց.
-գնացինք!
Հասանք տեղ:Դուռը թակեցինք, այն բացեց տան աղախինը.
-բարի գալուստ~համեցեք~
Մենք ներս մտանք , մեզ դիմավորեց միսթր Ռոջերը.
-օ~ ինչպիսի հաճելի անակնկալ Դայլն~
-ես էլ եմ ուրախ ձեզ տեսնելու համար,- կեղծ ժպտաց Դայլնը, բայց ժպիտի կեղծությունը զգացի միայն ես:
Միսթր Ռոջռրը նայեց ինձ ու ասաց.
-Որքան շքեղ տեսք ունեք օրիորդ~ պարզապես հիասքանչ~
Ես այդ պահին պատրաստ էի սպանել այդ մարդուն, բայց հիշեցի մեր պլանի մասին ու ժպտացի նրան:
-այսօր գեղեցկուհին ձեր տրամադրության տակ է միսթր Ռոջեր,- ասաց Դայլնը:
-Դայլն, սա իմ խնջույքի ամենամեծ նվերն էր ինձ, շնորհակալ եմ:
Ինչ? Հենց նոր Դայլնն եւ Ռոջերը ինձ առարկայի տեղ դրեցին? Ամենամեծ նվեր??Մտքումս Դայլնին դանակահարում էի, բայց արտաքինից լրիվ հակառակ պատկերն էի ցույց տալիս:
Ռոջերը բռնեց ձեռքիցս ու ինձ ուղղորդեց դեպի հյուրասենյակ, իսկ Դայլնը եկավ մեր հետևից:
Երբ տանտերը բացեց շամպայնի շիշը, որպեսզի կենաց ասի, Դայլնը գլխարկի տակից նայեց ինձ, ժպտաց ու ասաց.
-ներեղություն եմ խնդրում միսթր Ռոջեր, բայց ես պետք է առանձնանամ մի քանի րոպեով հուսով եմ դեմ չեք
-իհարկե գնա, բայց գեղեցկուհին մնում է
-իհարկե մնում է:
Դայլնը գնաց ու ես անցա իմ առաքելությանը. 《Ամեն գնով շեղել Ռոջերի ուշադրությունը》:
Սկսեցի խոսել ամենաանիմաստ թեմաներից, ու սկսեցի տալ անտեղի հարցեր: Չնայած դրանց հիմար բնույթին, Ռոջերը հիացած նայում էր ինձ ու պատասխանում հարցերիս:
Անցել էր արդեն տաս րոպեն,բայց Դայլնը չկար:
-ներեցեք Միսթր Ռոջեր, ես պետք է լվացվեմ, ինձ լավ չեմ զգում
-իհարկե, գնա սիրելիս, բայց շատ չուշանաս, ես քեզ սպասելու եմ,- Նա սկսեց գռեհիկ ծիծաղել: Երբ արդեն ուզում էի գնալ դեպի Դայլնը,  լույսերը անջատվեցին ու տարօրինակ ազդանշաններ եկան:
-ինչ է կատարվում?ով կա աշխատասենյակում? Արագ ստուգեք!!!!,- հրամայեց իր աշխատողներին Ռոջերը:
Ես սկսեցի վախենալ, հանկարծ չբռնվի Դայլնը! Քանի որ մութ էր դժվարությամբ հասա մուտքի մոտ ու սկսեցի սպասել նրան: Մի քանի վայրկյան անց լսվեց Ռոջերի ձայնը.
-ուր են Քոլլինսի սաները?!,- նկատի ուներ ինձ ու Դայլնին:
-ահա մեկը!,- լսվեց պահակի ձայնը ու լսելի դարձան նրա ոտնաձայները դեպի իմ կողմ:
Ես սկսեցի վազել որքան ուժ ունեի, սակայն զգեստը երկար էր ու ես կանգնեցի դրա փեշի վրա ու ընկա: Մի քանի մետր և պահակը կհասներ ինձ, բայց այդ պահին հայտվեց Դայլնը:Նա ձեռքը մեկնեց դեպի ինձ ու մենք սկսեցինք վազել:

Շուտով ես հոգնեցի, ուրիշ տարբերակ չկար պետք է թաքնվեինք, պահակը արդեն մոտ էր:
Նկատեցի, որ ճանապարհի անկյունում փոքր նրբանցք կա: Առանց մտածելու քաշեցի Դայլնի ձեռքից ու մենք մտանք այդ նրբանցքը: Սակայն այդ որոշումը այնքան էլ խելացի չէր, քանի որ այն դարձավ ճակատագրական...