-Հանգստացիր ու առաջ շարժվիր ժամանակ չունենք!
Դայլնը այդ խոսքերը ասաց այնքան սառը հրամայական տոնով, որ ինձ ոչինչ չմնաց անելու, ես ենթարկվեցի նրա խոսքին:
Մենք քայլում էին անտառով , երբ աղմուկ լսվեց, ես վախից մեխանիկորեն թաքնվեցի Դայլնի մեջքի հետևում, իսկ ձեռքերով ամուր սեղմեցի նրան: Դայլնը իր մարմնով ամբողջությամբ ձգվեց ու մի քանի վայրկյան անց հանգստանալով ձեռքը դրեց ձեռքիս: Ես ոչնչի մասին չէի մտածում ամբողջ մտքերս մթագնել էին վախի զգացումից: Սակայն երբ ձայները վերջացան եսուշքի եկա
նայեցի ձեռքիս ապա Դայլնի ձեռքին ու արագ հետ քաշվեցի:
-Ն...ներիր պարզապես...
-այստեղ ամեն ինչի պատրաստ պետք է լինենք, ամենուր հոգիներ են ու Հելլսիթիից վտարվածներ, ովքեր փնտրում են տունդարձի ճանապարհը, իսկ գտնելու համար պատրաստ են ամեն ինչի:Զգույշ եղիր!
Դայլնը առաջ գնաց, իսկ ես կանգնեցի տեղումս: Հենց նոր...ն..նոր Դայլնը անհանգստացավ ինձ համար? "-" :
- Էստեղ ծառաներ չկան,որ քեզ գրկած տանեն արագացրա,- նրա այս խոսքերը ինձ հակառակն ասացին,- ինչպես կարող է նման հիմարը ինչ-որ մեկի համար անհանգստանալ.
-Գալիս եմ!
Արդեն գիշեր էր'ժամը 10ը: Ուժերս արդեն լքել էին ինձ: Այլևս չէի կարողանում շարժվել.
-արի 5 րոպե նստենք խնդրում եմ!
-ժամանակ չկա!վեր կաց!!
-Դայլն խնդ...,- խոսքիս կեսից մարմինս թուլացավ: Այդ պահին կնկնեի, բայց Դայլնը մեծ քայլ դրեց ու բռնեց իրանիցս: Ես հայտնվեցի նրա գրկում~ այնքան ամուր էր գրկել ինձ, թվում էր թե բաց թողնելուն պես կանհետանամ:
*Չանցած մեկ րոպե *
-նստիր, 5րոպե ունես հանգստանալու համար...,- նա շփոթված էր երևում, ուղղեց շորերը, սակայն դրա կարիքը չկար, պարզապես չգիտեր ինչպես պահել իրեն:
-շնորհակալ եմ...
Ես նստեցի ծառերից մեկի տակ,Դայլնն էլ ինձնից մի փոքր ավելի հեռու: Պայուսակիցս հանեցի շշով ջուր ու սկսեցի խմել: Հանկարծ նկատեցի, որ Դայլնը կապիշոնի տակից նայում էր, թե ինչպես եմ դա անում: Ծարավել էր^^
Շիշը պարզեցի դեպի Դայլնը ու ասացի.
-խմիր!
-չեմ ուզում
-խմիր!ինչու չես ուզում , որ քեզ օգնեմ?
-կարիքը չկա դրա!
-լավ խոսք եմ տալիս էլ չեմ փորձի, միայն թե հիմա խմիր:
Նա առանց պտտվելու' ձեռք պարանոցի վերևով ուղղեց դեպի ինձ:
Ես ծիծաղեցի ու տվեցի շիշը նրան:Խմեց ու ասաց.
-ժամանակն է, գնանք!
-լավ
Մենք ճանապարհ ընկանք:Դայլնը հաճախ ինձ էր ուղղում իր հայացքը, բայց ես չէի տեսնում նրա աչքերը չէ որ արգելված էր?
Որքան անտանելի են դրանք, եթե մի բան կարող է քեզ երջանիկ դարձնել ինչու զրկվել դրանից? Ով է սահմանում այդ արգելքները և ինչու պետք է մարդիկ համակերպվեն դրանց? Ես չեմ կարող անել դա! Ես չեմ ենթարկվի ոչ ոքի թելադրանքին !
-Դայլն!
-ինչ?
-ես ուզում եմ տեսնել քեզ!
-աչքերդ փակ են ինչ է?
-ես ուզում եմ աչքերիդ նայել!
-հիմարություններ մի խոսիր!արագ շարժվիր արդեն հասնում ենք!Քանի որ մենք դեռ այդքան մոտ չէինք չհամոզեցի: Բայց դա դեռ վերջը չէր! Ես կհասնեմ իմ ուզածին!
Մենք հասանք մի մեծ տարածության, այն շրջապատված էր երկաթե դարպասներով ինչպես նկարագրված էր իմ մանկության ամենասիրված պատմության մեջ' Հեմինգուեյի 《Եսասեր հսկան》:
-Սպասիր այստեղ, պետք է բացենք դարպասը...
-Դայլն բայց ինչպես?
-այսպես..
Նա գնաց մոտավոր 20 քայլ հետ ու վազելով եկավ դեպի դարպասները, վազելիս օդ բարձրացավ ու ոտքով հարվածելով դարպասին կոտրեց այն: Ինչքան ուժեղ է նա~մտածեցի ես :
-ներս գնանք!
-լավ
Մտանք ներս, մենք կարծում էինք , թե այնտեղ ոչ ոք չի լինի,բայց...
Ներսում'վարդերի թփերի մոտ կանգնած էր մի հսկա մարդ, ինձ կրկին թվաց թե հեքիաթում եմ:-վաղուց չէինք հանդիպել Դայլն!
Ինչպես հասկացա Դայլնը այդքան էլ ուրախ չէր այդ հանդիպումից:
-գնա այստեղից!
-ինչ է չես ուզում կարոտդ առնել եղբայրս?!
-եղբայրս? Էլի??,- զարմացած ասացի ես:
-մի ասա բաներ, որոնք կապ չունեն իրականության հետ Ռոջեր!
-իսկ մի քանի տարի առաջ ունեին Դայլն!
-Մենք զբաղված ենք հեռացիր!
-լավ, բայց մի պայմանով!գիտես որ առանց պայմանի ես չեմ կատարում հրամաններ !
-ինչ ես ուզում?
-աղջկան!
Ես վեր թռա...-ի..ի..ինձ?...
ВЫ ЧИТАЕТЕ
Արգելված Որոնումներ
ParanormaleՊատմություն երկու քույրերի մասին, որոնցից մեկը մի օր անհասկանալի ձևով անհետանում է' թողնելով իր հետևից միայն մեկ նամակ. 《 Գտիր ինձ~》