Mark,Jacksonı dürterek.
"Jackson kes sesini söylemeyi bırak."
"Neden daha bitmedi?"
Mark beni işaret ederek gösterdi Jackson beni görünce şarkı söylemeyi hemen bırakarak ikisi yanıma geldi.
"Hey hey neden ağlıyorsun?"
Ağlamam daha da artmıştı neden şimdi durmuyordu.
Mark ve Jackson sebebi duymadan üstüme ceketi verip dışarıya çıkardılar.Bir cafeye geldik yol boyunca ağlamış onlar ise tek kelime bile etmemişlerdi.Cafeye geldiğimizde ikiside karşıma geçtiler.
Mark
"Ne yemek istersin biz ikimiz hamburger yicez buranın hamburgeri en iyilerden sanada tavsiye ederim."
Ben burnumu çekerek
"Eğer tadı güzek değilse bir markete gidip bütün çikolataları size aldırırım"
Jackson
"Daha demin ağlamıyor muydun sen?"
"Konu yemek olunca içime atıyorum..."
Mark
"Tamam o zaman yanına kola ve patetes"
Başımla onayladıktan sonra telefonumu çıkardım ve eski koreografilerime baktım tam cebime koyucaktım o anda Mark telefonu alıp grubundaki herkesin telefon numarasını kaydetti ve.
"Ne zaman istersen ne zaman yardıma ihtiyacın olursa ne zaman ağlamak istersen birini araman yeterli tamam mı?"
Gerçekten bu çocuk iyi miydi anlamıyordum ama 20 yıllık hayatımda ilk defa böyle yakın ve samimi iki arkadaş edinmiştim umarım bunlar boşa çıkmazdı.
"Tamam."
Jackson
"Sana neden ağladığını sorsam bana çok kızar mısın?"
"Hayır neden kızim ki artık dost olduğumuza göre"
Dedim ve anlatmaya başladım.
"Ben 4 yaşındayken babam annemden ayrılmış annem düşük bütçeden dolayı beni yetimhaneye vermiş 10 yaşıma geldiğimde beni japon kökenli bir kadın evlat edinmiş daha sonra japonyaya götürmüş annem beni çok aramış bulduğunda kadının telefon numarasını almış ve oraya geliceğini söylemiş yola çıkmış gelmeye çok yakınken beni aramıştı o zaman 16-17 yaşındayım biz bu şarkıyı söylemeye başladık tabi benim sesim güzel yani kötüde değil annem de bana eşlik ediyordu annem telefonla konuşurken tırın altında kalmış oraya ulaştığımda annem bana "World is gone change... Seni seviyorum Son " demişti"
Dediğimde tekrar ağlamaya başlamıştım.Ağlamaktan nefret ediyorum...
