Razem zbudujemy nasz świat.

Rozdział 30

-Co? Jak tu? Zmieniła pracę?-zapytał zdziwiony Tom.

-Nie. Jest moja pacjentką.-odpowiedział lekarz.

-Pacjentką? Ale przecież to onkologia a ty zajmujesz się...-powiedział Tom i nagle przerwał. Zrozumiał wszystko..

-Dokładnie tak Tom. Tutaj ją poznałem 2,5 roku temu. Nie miała nikogo i walczyła o życie. Musiałem dać jej coś więcej niż tylko opiekę lekarza. Więc dałem jej przyjaciółkę, Emy.. Moja kochana żona stanęła na wysokości zadania i postawiła Meg na nogach. Sprawiła, że ta młoda kobieta zaczęła walczyć o swoje życie mimo, że wcześniej się już poddała. A teraz... teraz jest podejrzenie, że to wszystko wraca. Robimy jej badania żeby to wykluczyć ale ryzyko jednak jest. Martwię się o nią Tom.. Nie wiem czy tym razem sobie poradzi..-powiedział lekarz.

-Ale dlaczego mi nic nie powiedziała? Dlaczego nie powiedziała nic Kellanowi? Przecież gdyby to zrobiła to teraz oboje byśmy tu siedzieli i dodawali jej otuchy. Kellan by za nią życie oddał.. Kocha ją, bardzo. Znam mojego brata doskonale i wiem, że zrobił by dla niej wszystko.-powiedział Tomas.

-Wiesz Tom.. Nie jestem pewien czy o tym też mogę ci powiedzieć ale zachowaj to dla siebie dobrze? Te 2,5 roku temu Megan miała kogoś.. Chcieli się pobrać. Wtedy ze złymi wynikami trafiła do nas i okazało się, że ma guz nadnercza. Przeszła poważną operację i chemioterapię przez którą straciła włosy. Wtedy jej chłopak wpadł w histerię i powiedział, że to ich koniec bo on jest za młody żeby zajmować się chorą i łysą dziewczyną. Jak to usłyszałem to nie wytrzymałem i mu przyłożyłem. Na szczęście nie wytoczył mi procesu bo stracił bym pracę. Megan załamała się jeszcze bardziej. Odmawiała przyjmowania leków po których bardzo źle się czuła. Dostawała ogromne ilości morfiny ale i tak cierpiała. Nie tylko fizycznie. Potem poznała Emily i uwierzyła, że znowu może zacząć żyć..

Tomas milczał. Był w takim szoku, że nie wiedział co powiedzieć.

-Tom, jeśli to wszystko to muszę cię wyprosić i wrócić do pracy.-powiedział lekarz.

-Mogę się z nią zobaczyć?-zapytał Carter.

-Przykro mi. Pozwoliła mi opowiedzieć ci wszystko ale nie chcę żebyś ją odwiedzał.

-Przekaż jej że może na mnie liczyć. I dziękuję za rozmowę-powiedział Tom i wyszedł.

Wiedział gdzie musi teraz jechać. Kellan od 3 dni nie odbierał telefonów i nie wpuszczał go do domu. Ale tym razem z nim pogada. Czy tego chce, czy nie. Najwyżej wyważy drzwi.

Pół godziny później był pod blokiem brata. Zaparkował samochód i poszedł na górę. Zapukał głośno i krzyknął:

-Jak natychmiast mi nie otworzysz to wyważę ci te cholerne drzwi!

-Powodzenia, są antywłamaniowe!-Odkrzyknął mu brat.

-Kellan, do cholery wpuść mnie! Nie będę darł się na klatce bo ludzie policje wezwą!

-To niech sobie wzywają!-odpowiedział Kellan.

Tomas zaczął mocno walić w drzwi i jednocześnie naciskać dzwonek. Robił to tak długo aż jego brat otworzył.

-Czego chcesz...-powiedział Kellan.

Wyglądał okropnie. Miał na sobie krzywo zapiętą, pogniecioną koszulę, dresowe spodnie a jego włosy domagały się szamponu. W ręku trzymał do połowy pustą butelkę wódki.

-Jak ty wyglądasz...-wyszeptał tom.

-Tak jak chcę. -odpowiedział młodszy i upił spory łyk z butelki a następnie się skrzywił. Nie znosił alkoholu ale przez ostatnie 3 dni tylko dzięki temu jeszcze się nie popłakał.

-Musimy porozmawiać-powiedział Tom i wyrwał bratu butelkę.

-Co ty.. Oddawaj.. Nie wylewaj..-wymruczał Kellan.

Jego brat jednak sam upił łyk z butelki i dopiero wtedy wylał resztę do zlewu.

-No i świetnie.. Teraz muszę iść do sklepu..-powiedział młodszy i ruszył w kierunku drzwi.

-Nidzie nie idziesz-powiedział Tom i siłą zaciągnął go na kanapę.-Chodzi o Megan-powiedział gdy obaj już siedzieli.

-Nie chcę o niej słuchać.. Nie chcę jej widzieć ani znać.. Ja jej nienawi... kogo ja oszukuję.. kocham ją.. braciszku co mam zrobić żeby przestać.. proszę.. pomóż mi..-powiedział Kellan błagalnym tonem a w jego oczach pojawiły się łzy.

Tomas nigdy nie widział żeby jego brat płakał. Nawet gdy byli dziećmi to zawsze Kellan, mimo że młodszy był tym bardziej wytrzymałym i nic ani nikt nie było w stanie doprowadzić go do płaczu. Tomas uświadomił sobie jak bardzo jego brat kocha Megan i zrobiło mu się go żal.

-Nie musisz przestawać Kell.. Ona cię potrzebuję..

-Nie prawda.. Gdyby mne potrzebowała to by tu teraz była.. A zamiast tego jest...-Kellan przerwał bo nie wiedział co ma powiedzieć. Przecież nie wiedział gdzie jest kobieta.

-Jest w szpitalu..-dokończył za niego brat.

Dopiero po chwili Kellan pojął sens jego słów i poderwał się z kanapy.

-W szpitalu? Miała wypadek? Mów Tom, mów!

-Spokojnie. Siadaj.. Nie miała żadnego wypadku. Spotkałem się dziś z Marcusem bo to właśnie on jest jej lekarzem. Wiesz na jakim oddziale pracuję? Na onkologii. 

Kellan zamarł w bezruchu.. Onkologia.. Rak... Boże, jego mała Megan.. Chora.. Sama...

-Kell? W porządku?-powiedział zaniepokojony Tom gdy jego młodszy brat milczał przez kilka minut i tępo patrzył w jeden punkt.

-Muszę do niej jechać Tom.. Muszę..-powiedział w końcu.

-Musisz to ty się umyć. A poza tym jest już późno. Nie wpuszczą nas. A ona nie chce nikogo widzieć. Idź pod prysznic a ja tu trochę ogarnę i zrobię ci coś do jedzenia.

Kellan niechętnie posłuchał brata i poszedł do łazienki.

W tym czasie Tom zadzwonił do Susan i poinformował ją, że będzie nocował u brata. Pokrótce streścił jej to czego się dziś dowiedział i zaczął sprzątać. Wszędzie było pełno pustych butelek. Tom westchnął i gdy było już miarę czysto zajrzał do lodówki. Wiedział, że jego brat od 3 dni nie robił zakupów, no może poza alkoholem ale ku jego zdziwieniu w lodówce było trochę jedzenia. Przygotował jajecznicę i grzanki i gdy nalewał mocnej kawy do kubka jego brat wyszedł z łazienki. Miał na sobie czyste spodnie a na szyi powiesił sobie ręcznik którym wycierał włosy.

-Zjedz a potem ci wszystko opowiem..-powiedział starszy.

-Ale...-zaczął Kellan

-Żadnego ale. Jedz.

Kellan posłusznie wykonał polecenie brata i zjadł posiłek.

-No.. Mów..-ponaglił go młodszy.

Tomas powiedział bratu wszystko czego dowiedział się od Marcusa. Gdy wspomniał o byłym chłopaku Megan który ja porzucił Kellanowi przypomniało się jak kobieta mu o tym opowiadała. Tylko dlaczego nie wspomniała mu o chorobie.. Przecież on by jej nie zostawił.. Pomógł by jej.. A może właśnie tego bała się Meg.. Że on również ucieknie i dlatego wolała sama to zakończyć.. Ale jeśli tylko to było powodem to może ona nadal go kochała.. Może jest jeszcze szansa...

-Kell? Słuchasz mnie? Mówiłem,żebyś poszedł spać a rano pojedziesz do szpitala. Może pozwoli ci wejść..-powiedział Tom.

-Aaa.. tak...przepraszam, zamyśliłem się. Masz rację. Idę spać. Dobranoc-powiedział i poszedł do swojej sypialni. Położył się na łóżku na którym leżał wielki puchaty miś. Przytulił się do niego niczym małe dziecko i zasnął bo nie robił tego od 3 dni.