Adopted by Zayn Malik

Help

Pov Scarlet

'S nachts schrik ik wakker. Het zweet loopt over mijn rug en mijn lichaam trilt. Ik zit rechtop en leg mijn hoofd in mijn handen. Ik voel dat Niall een arm om me heen legt en me naar hem toe trekt. "Het komt goed baby, ik beloof het je" zegt Niall en ik probeer te glimlachen. We zitten zo nog even op bed en uiteindelijk val ik in slaap met mijn hoofd op Niall's schouder.

Rond 11 uur 's morgens word ik wakker. Niall's arm ligt om me heen en hij kijkt me vriendelijk aan als ik me omdraai. "Goeiemorgen baby" zegt Niall als hij een kusje op mijn lippen drukt. "Goeiemorgen Nialler" zeg ik.

We lopen door de stad en besluiten om even ergens op een terrasje wat te drinken. We bestellen allebei wat te drinken en ik zeg tegen Niall dat ik even naar de wc ga. Ik loop naar binnen richting de toiletten. Als ik de deur naar de toiletten open maak en hem achter me dicht laat vallen voel ik een hand op mijn schouder. Ik draai me om en ik zie de man die ik gewenst had nooit meer te zien, mijn vader. Er schieten zoveel gedachtes door mijn hoofd dat ik niet weet wat ik moet doen. Er is een nooduitgang aan de andere kant van de toiletten dus ik ren er naar toe, maar word halverwege tegengehouden. Ik voel dat er een doek op mijn mond gedrukt word en een paar seconde later val ik weg. Ik merk nog dat ik meegetrokken word maar al vrij snel voel ik helemaal niks meer.

Pov Niall

Scarlet is al een kwartier weg. Ik vraag me af waar ze blijft aangezien ze nooit zo lang werk heeft. Ik loop richting de toiletten en duw de deur van de damestoiletten open. Er is geen enkele deur op slot... Scarlet zou me nooit hier zo laten zitten, hier klopt iets niet. Ik besluit om de jongens te bellen. Niet veel later zijn ze allemaal hier en we zijn het met z'n alle eens dat er iets flink mis is. We gaan in groepen door de stad lopen om Scarlet te zoeken.

Ik loop al 2 uur met Zayn door de stad en er is nog steeds geen spoor van Scarlet te bekennen. We hebben al de hele stad doorzocht en besluiten de rest te bellen om weer te verzamelen bij het restaurant. Als we er aankomen zie ik dat de nooddeur open staat. Ik en Zayn rennen naar de deur en tot onze schok is het een nooddeur naar de damestoiletten... er schieten zoveel gedachtes door mijn hoofd. Zou het haar vader zijn? Wie zou zoiets doen? Waar is Scarlet?

Pov Scarlet

Ik word wakker een een donkere kamer met een lamp op me gericht, mijn handen zijn vastgebonden achter de stoel waar ik op zit. En tot mijn grootste schrik, heb ik alleen ondergoed aan. Mijn paniek laait op maar ik weet dat ik rustig moet blijven om fatsoenlijk te kunnen blijven denken. Niet veel later vliegt de deur open. Mijn vader stapt de kamer binnen en op hetzelfde moment ontplof ik bijna van woede. Ik denk aan Jayden en aan hoe zijn leven zou zijn als ik hier vandaag in deze kamer mijn laatste minuten zou doorbrengen. "Zo zo, dat is nog eens een tijdje geleden. Ben je een beetje blij om mij te zien?" Zegt mijn vader met een vieze grijns op zijn gezicht. Ik rol mijn ogen. "Oh ja ik kon echt niet blijer zijn" zeg ik terwijl het sarcasme er vanaf spat. "Nog steeds zo sarcastisch als vroeger, ik denk dat wij hier een leuke tijd gaan beleven, althans, ik ga het hier leuk hebben" zegt mijn vader en ik rol mijn ogen. "Waar zijn we?" Vraag ik en mijn vader lacht. "Alsof ik jou dat ga vertellen" zegt hij en ik zucht. "Mag ik dan op zijn minst mijn kleren terug?" Vraag ik en hij zucht terwijl hij van nee schudt. Terwijl hij weg loopt mompel ik "ze hadden je echt levenslang vast moeten houden in de gevangenis". Mijn vader hoort het, wat niet de bedoeling was, en loopt vol woede naar me toe. Voordat ik het weet heb ik een vuist tegen mijn ogen en ik vlieg achterover. De stoel klapt om en ik lig op mijn rug terwijl ik geen kant op kan. Pijnscheuten schieten door mijn oog en polsen, omdat mijn polsen achter de stoel waren vastgebonden en ik met mijn volle gewicht op mijn polsen ben beland. Wat zou Niall denken? Dat ik hem daar zomaar heb achtergelaten? Misschien wel dat ik niet meer van hem houdt. Wat heb ik mijn vader ooit misdaan? Helemaal niks toch? De man wie ik voor jaren mijn vader noemde, de man met wie ik beter bevriend was dan wie dan ook naast mijn moeder, die van de ene op de andere dag in een compleet monster veranderde. Als ik Zayn nu zou kunnen spreken had ik hem gesmeekt nooit zo gek te worden als mijn vader nu is, waar heb ik zo'n geweldige vader als Zayn aan verdiend?

Na een uur of misschien wel 2 of 3, ik heb geen benul van tijd aangezien ik geen telefoon of horloge heb en er geen klok hangt, lig ik nog steeds op dezelfde manier op de grond. Ik begin aan mezelf te twijfelen, misschien ben ik wel een verschrikkelijke dochter. Terwijl ik diep in gedachtes ben vliegt de deur open. "Ben je nog steeds niet opgestaan? Wat een waardeloos ding ben jij" sneert mijn vader maar ik beweeg niet. Ik besluit om er niet op in te gaan en probeer tijd te rekken zodat Niall meer tijd heeft om te zoeken, als hij aan het zoeken is maar daar ga ik wel vanuit. Mijn vader komt achter me staan en zet de stoel rechtop. "Mag ik mijn kleren?" Vraag ik en mijn vader lacht. "Die ga je niet nodig hebben" zegt hij met een grijns en ik rol mijn ogen terwijl mijn paniek steeds groter en groter word. "Nou ik denk van wel, dus als je me nou gewoon mijn kleren geeft en mij laat gaan dan zal ik doen alsof er niks gebeurd is" zeg ik en mijn vader lacht. "Doen alsof er niks gebeurd is, ja daar ben je altijd erg goed in geweest. Maar nee, je plannetje gaat niet door dame" zegt hij en ik zucht. "Wat dacht je ervan als we dit zouden filmen? Misschien zelfs wel live? Dan kan iedereen zien hoe lelijk je eigenlijk bent" zegt mijn vader en ik bal mijn vuisten. Ik ben al vaker voor lelijk uitgemaakt door mensen die ik niet kende sinds Zayn me geadopteerd heeft, maar als je vader je lelijk noemt dan raakt je dat zeker. Mijn vader haalt een camera tevoorschijn en richt dat op me, zeg alsjeblieft dat dit snel voorbij is.