Why Can't It Be? (Bachelorette Series 5)

Chapter 13

Chapter Thirteen

Her eyes wide awake as she stare at the ceiling. A fresh batch of tears escape her eyes.

Ilang araw na ba siyang umiiyak? One? Two? Three? She lost count already. Basta ang alam niya, kailangan niyang iiyak lahat ng sakit. Iiyak hanggang sa wala na siyang maramdaman. Hanggang sa mamanhid na siya.

The last time she cried this hard is when she lost her parents on that tragic accident.

Ilang araw na nga pero heto parin siya at umiiyak. Hanggang kelan ba to matatapos? Hanggang kelan ba mawawala ang sakit?

"You don't even held a spot in my life. You're just nothing."

Chord's words kept on playing in her mind. "I'm nothing. I'm just nothing." Bulong niya sa hangin.

"I've always been nothing to everyone." She said bitterly.

Nasapo niya ang ulo, ilang araw na ring sumasakit sa iyon. Dala narin siguro ng pagkakabasa niya sa ulan nang gabing iyon.
She grip the sheets tighter, at mas lalo siyang nilalamig habang tumatagal. Nakapatay na nga rin ang aircon sa kanyang kwarto pero malamig parin.

Gustuhin man niyang bumangon ay hindi niya magawa, umiikot lang ang paningin niya. Naghalo na rin siguro ang lagnat, gutom at pagod niya. Bukod sa wala siyang ganang kumain, hindi rin siya makatayo. She check her forehead. May lagnat nga talaga siya. She's body is too hot.

Sumasakit narin ang tiyan niya dahil ilang araw na iyong walang laman. Ilang araw na siyang nakahiga lang at walang ginagawa, tinatamad siyang kumilos. She's too broken and tired to move around.

She closed her eyes urging herself to sleep. Kapag tulog siya nawawala ang lahat ng sakit, physically and emotionally.

Pero ilang minuto na niyang sinusubukang matulog. Walang nangyayari. She look at her bedside table.

3:30 pm

Kailangan niyang uminom ng gamot kahit walang laman ang tiyan niya para maibsan naman kahit papano ang sakit ng ulo niya. Nababaliw na ata siya. She can't make up her mind on what to do. Ang dami niyang gustong gawin pero masyado siyang pagod kahit wala pa naman talaga siyang ginagawa.

Maybe she should see a psychologist. Hindi pwede si Sierra. It should be someone she doesn't know.

Nilalagnat na siya at laha't-lahat nagagawa pa niyang unahing isipin ang psychologist kesa sa kumakalam niyang tiyan.

Nabaling ang pansin niya sa kanyang cellphone. Maybe she can call one of her friends to come and take care of her. Wala naman kasi siyang yaya dito sa villa niya sa Belladona. Nanghihina niyang dinampot ang phone saka tinawagan ang isa sa triplets.

"H-hello?" She said in a hoarse voice.

"Key, are you alright?"

She cleared her throat. "Yeah. Where are you?"

"Nandito kami sa Hongkong ng mga kapatid ko, why? Do you need anything?"

Pinilit niyang pasiglahin ang kanyang boses. "Ah, wala naman. Kakamustahin ko lang sana kayo."

"We're okay. Don't worry. And we don't miss you." Biro nito na sinundan pa ng tawa. "Anyway, I gotta go. Tinatawag na ako ni Winter. Kasama kasi namin si Lolo for a business meeting."

"Sure. Take care. Bye." Tinitigan niya ang screen. Now. Who to call next?

"Hello Erin?" She asked, her voice a little bit weak.

"Key? Bakit parang nanghihina ang boses mo?"

She was about to speak when she heard a voice on the other line.