Het Huis van Haat ~Onhold~

Hoofdstuk 1

Ik zit hier in mijn bed, nou ja bed. Het is eerder een ijzeren verhoging waar iets zachts op licht. Het is donker in mijn kamer. Het is altijd donker in mijn kamer. De muren zijn van ijzer en de vloeren van beton. Ik draag grijze gevangenis kleding. Het is hier stil, ondanks het gegil van mensen. De muren zorgen ervoor dat je het nauwelijks hoort. Of misschien ben ik gewoon gewend aan de geluiden dat ik ze niet eens meer hoor. Maar wat kan ik er aan doen? Ik zit hier ook al zo lang. Ik denk vijf jaar, misschien minder. Of misschien zelfs meer. Ik ben al lang gestopt met tellen. Misschien komt het doordat ik al zolang niet meer met een mens heb gepraat. Hier in Het Huis is contact met anderen verboden. Ze zijn bang dat we samen zweren en dan iedereen vermoorden, dat is mijn theorie. Of het is gewoon verboden om het hier fijn te hebben. We zijn hier allemaal opgesloten met een reden. We zijn Grote. Een term die ze buiten gebruikten tijdens de oorlog. Daarvoor waren we gewoon "mensen". We waren dan wel anders dan de rest maar dat maakten toen niks uit. Vroeger waren ze niet bang voor ons, vroeger was alles beter. Maar toen kwam de oorlog en werden ze bang, door de dingen die over ons werden gezegd. Dat we monsters waren en dat allemaal vanwege wat wij kunnen. Ja, wij kunnen je aankijken en je dan binnen twee seconden laten sterven. En we kunnen ook het weer controleren en al dat soort dingen, maar daar kunnen wij ook niks aan doen.We waren nou eenmaal aan de straling van de zon blootgesteld op die ene dag. De dag dat alles veranderden. Als ik gewoon net als ieder ander kind naar binnen was gegaan was ik nu niet in Het Huis. Maar ik luisterde niet en ging buiten kijken. En nu ben ik dit, een monster, een Grote.