Het Huis van Haat ~Onhold~

Hoofdstuk 17

"Dus Nathalie het gaat als volgt. Ik ga dus wat testjes op en met je doen en wat bloedprikken. Ook ga ik een hersenscan van je maken. Maar het belangrijkste is dat ik zie wat er met je gebeurt als je jouw krachten gebruikt.", de aardige verpleegkundige die zich had voorgesteld als Mark zat mij alles rustig uit te leggen.

Het verbaasde me hoe aardig hij was. In Het Huis was ik nogal anders gewend. Een gevoel van schuld bekruipt, maar ik negeer het. Ik wil niet huilen voor Mark zijn ogen.

Ik zit op een onderzoekingstafel. Ik draag witte ziekenhuis kleding. Mijn benen bungelen over de rand heen. Elke keer als Mark iets zegt en ik het dan vergelijk hoe het met Het Huis was, zwaai ik met mijn benen. Steeds harder.

Mark legt een hand op mijn been en glimlacht vriendelijk.
"Je hoeft voor mij niet bang te zijn, ik doe je geen pijn. Ik weet dat in Het Huis waar jij zat je werd mishandeld, maar dat doe ik echt niet. Dat beloof ik je."

"Je hoeft niet te doen alsof je me begrijpt, je begrijpt me toch niet. Je hebt geen idee hoe het daar was.", snauw ik. Ik begrijp niet waar deze reactie vandaan komt, maar ik voel me nou eenmaal heel boos worden.

Mark blijft heel even stil en haalt dan diep adem. "Nee ik begrijp niet hoe het in jouw Huis was, maar wel in een ander."
Verbaast kijk ik hem aan. Wacht... was hij ook een Grote?
"Ja, ik weet het. Ik ben een Grote. Maar ik ben al twee jaar geleden uit mijn Huis gered. Door jouw broer om precies te zijn.

"Waarom ben je dan een verpleegkundige als je een moordenaar bent? Wij Grote zijn moordenaars, als we willen kunnen we iemand al vermoorden door dat persoon aan te kijken", vraag ik verbaasd.

"Kijk dat verschilt dus per Grote. Ik ben een Heler. Ik heel mensen, Grote door ze aan te kijken. Vandaar dat ik ook een verpleegkundige ben", antwoord Mark.

Ik blijf stil. Dan haal ik diep adem. "Maar als ik mensen kan vermoorden door ze alleen maar aan te kijken, door ze dingen te laten doen die ik wil, betekent dat dan dat ik een...een...", ik val stil, ik krijg het woord niet eens over mijn lippen.

"Dat jij een moordenaar bent? Dat is mogelijk, maar ik denk niet daar je dat bent om heel eerlijk te zijn. Je kan namelijk meerdere dingen heb ik gehoord. Je hebt controle over het weer, over andermans gedrag en je hebt ook een muur gebroken door je woede. Je had niet eens licht op je huid. Wat wij Grote wel nodig hebben als we onze krachten willen gebruiken. Dus ik denk dat jij heel bijzonder bent, maar laten we eerst maar wat testen doen, goed?", Mark kijkt me vriendelijk aan.

Ik knik. Ik wil nu wel weten wie ik ben, wat jk ben. Mijn hele leven sinds ik een Grote ben, dacht ik dat we allemaal hetzelfde waren, maar nu ik hoor dat elke Grote anders is begin ik toch wel nieuwsgierig te worden.

*

De dagen na het gesprek met Mark heb ik allemaal testen gedaan. Het zorgde dat ik mijn gedachte van alles kon afzetten. Ik dacht niet meer aan Robin bijvoorbeeld. Mark vertelde dat hij er wel boven op zou komen, wat er voor zorgde dat ik een steen vergruizelde met mijn linker hand. Mark was heel aardig tegen me en we konden het ook heel goed met elkaar vinden. Ik zou hem wel een vriend zou kunnen noemen, mijn eerste vriend, na mijn broer dan. Robin en ik zijn niet echt vrienden. Ik weet niet wat we zijn of waren om precies te zijn.

Menno kwam vaak kijk hoe het met me ging, maar hij ontweek Mark vaak en aangezien Mark altijd bij me was zag ik hem niet zo vaak. Ik begreep niet helemaal waarom Menno Mark niet lijkt te mogen. Mark was juist fantastisch en voornamelijk grappig. En hij leerde me nieuwe dingen, waarvan ik niet eens wist dat ik ze kon. Hij vertelde me ook steeds meer dingen over Grote.

Zo bleek het dus dat er over de hele wereld wel zo'n tweehonderd mensen ik contact waren gekomen met de straling van de zon die dag en zo dus ook Grote waren gekomen. En er bestonden ook Grote kinderen, als een Grote met een Grote een kind krijgt krijg je dus ook een Grote. Bij een mens en een Grote heeft het kind vaak ook krachten, maar dat verschilt per persoon en het de krachten zijn vaak ook niet sterk dan.

Het voelde alsof ik een nieuw leven begon, alsof het hoofdstuk van afschuw dat een paar jaar van mijn leven had gestolen werd afgesloten. Wat ik niet wist wat dat het ergste nog moest komen.