Mucize "Umutlarım Sende Saklı"

🌼 Bölüm 27 "Koma" 🌼

"İnsan her şeyden önce umudu keşfetti, çünkü umut yaşamak için en değerli kuvvetti..."

🍁🍁🍁

Önce gülüşüm terk etti dudaklarımı, sonra bir bir kayboldu yanımdakiler. Gitmek istedikleri yolu ben tarif ettim ve uğurladım hepsini. Elif'imi, babaannemi, dedemi... Uğurladım ve kilit vurdum elini kolunu sallayarak girdikleri hayatımın kapılarına. Giden geri dönmesin diye yolumu değistirdim ben.

Şimdi biraz daha sessizliğe vuruyorum içimdeki mutluluk çığlığı atan kelebekleri. İçim yaralarla doldu taştı sonra.

Hiç bitmeyecek sandım bu mutsuzluğum.  Sonra bir boşlukta süzülürken buldum duygularımı, Baran'da... Bu şehir ne zaman teslim etse kendini uykuya, bir kelebeğin göz yaşları birikiyor kirpiklerime. İki günlük ömrümüzü ağlayarak geçirmişiz. Ah ne güzel etmişiz annemle. Mutsuzluğun hiç tükenmeyecek olduğunu  zannaderek aşık olmuş bedenlerimiz.

Ben duygularımı gökyüzüne bırakarak tellere takılmasını izlemek istemiyorum artık. Yeniden başladığım her şey eskiye olan özlemimi arttırıyor.

Yoruldum çok fazla,

Tahammülüm yok kimseye,

Gülümseyemiyorum,

Umursamıyorum,

Hiç bir şey istemiyorum.
#sevgiliküllük

Peki şimdi ben nerdeydim? Yerle gök birleşmiş bembeyazdı, üzerimdeki siyah elbise ve dağılmış saçlarım... Beyazın üzerindeki siyah noktaydım. Hataydım ben. Yaşayarak hata yapmıştım. Tam herşey düzeldi, aşık oldum derken neden böyle olmuştu. Baran'da bulduğum mutluluğu neden bu kadar çabuk kaybetmiştim.

"Beste?"

İşte tapılası sesi. Etrafımda döndüm. Ama sanki hareket edemiyordum. Sesin nerden geldiğini anlamaya çalışıyordum ama nafile.

"Uyan artık, bırakma beni?"

Ses her yerden geliyordu. Bu da neydi şimdi? Nasıl bırakırdım ben onu? Kısa sürede beni kendine müherlemişken nasıl bırakırdım?

Peki nerdeydim? Korkuyordum. İlk defa korkuyordum. Tanıyamıyordum kendimi. Eski Beste nerdeydi? Kendimi bulsam kurtulacaktım. Müsveddelerden oluşan hayatıma geri dönecektim. Yazıp yazıp siliyordum hayallerimi. Ve yine öyle olacaktı. Baran'la kurduğum hayallerimi yine silecektim. İlerlemeye başladım. Nereye gittiğimden bir haber ilerledim. Nereye gittiğimi bilsem zaten ilerlemezdim, ama buranın her yeri aynıydı.

Çocukça hayallerim yok benim. Büyüğünce anladım sağanak yağışlarla ölüme götürdüğünü...

🍁🍁🍁

Ömer'den;

Tam tamına üç gün. 72 saat yoktu yanımızda. Gülüşü kahkahası sesi... En önemlisi kendisi.

Beste üç gündür komadaydı ve bizde 3 gündür bu beyaz koridordaydık. Doktorlar artık umudunu kesmiş uyanacağı günü bekliyor, arada bir kontrole geliyordu. Ceren, omzumda ağlıyor, Baran yoğunbakımın camına alnını dayamış sessizce göz yaşı döküyor arada ismini fısıldıyordu. Ben mi? Öylece yaşananları izliyordum. Şaka gibiydi. Sadece bir rüyaydı. Ona bor şey olmayacaktı.