Dat bizarre moment

Hoofdstuk 18

Wouters pov

Na 5 minuten denken kom ik tot een conclusie. Hij weet niks van mijn echten leven. Ook al was het een goede vriend. Hij weet alleen alles over mijn liefde... Alles over Lotte... Dit is niet goed. Ik moet zo snel mogelijk naar ahaar toe om haar te beschermen! Ik ren de verbaasde Louis voorbij. Ik pak mijn fiets. De reis lijkt eeuwen te duren.

Als ik voor een rood stoplicht moet wachten word ik ingehaald door een motor. Hij rijd door rood. En ik weet wie dat is. Het is David. De jongen die straks mijn liefde wat wil gaan aan doen. Ik fiets er snel achteraan. Het boeit me niks dat ik door rood rij. Als ik eindelijk bij het ziekenhuis aankom zie ik de motor al staan. Dit is geen goed nieuws. Ik ten de trap op. Ik heb geen tijd om op de lift te wachten. Daar laat ik een verbaasde dokter achter.

Als ik boven kom ben ik net te laat. Ik zie hoe een mes Lotte doorboord. David staat er lachend bij. Ik ren de gang op om een dokter te waarschuwen. Ik waarschuw de dokter. David is hem al gesmeerd. De laffe zak! Als de verbaasde Harry van de gang komt spreekt de dokter net de vreselijke woorden uit:'Het is te laat' Ik stort neer op de grond. Dit is mijn schuld.

Tirza's pov

Ik word gebeld door iemand maar ik kan niet verstaan wie. De persoon is helemaal overstuur. Het is Wouter. Wat ik er uit op maak is dat Lotte neergestoken is. de tranen lopen over mijn wangen. Het kan niet stoppen.

Marieke's pov

Ik word net gebeld. Lotte is neer gestoken maar ik geloof het niet. Ik zit tegen de deur aan met de telefoon nog in mijn hand. Zo kom ik er nooit achter en besluit om in de auto te stappen. Ik kan gewoon niet huilen

Als ik aan kom zoek ik de kamer. Het is zo bizar nu ik hier loop. Het zal misschien de laatste keer zijn. Ik zoek de kamer en zie Lotte liggen. Daar ligt ze. Mijn kleine zusje. Ze komt nooit meer terug.....