Dat bizarre moment

Hoofdstuk 16

Lotte's pov

Waar ben ik aan begonnen. Ik loop op de gang. Ships hij heeft het gesprek met Boy gelezen maar dan net weer niet het stukje dat ik zeg dat hij de ware is. Dat zal hij ook altijd blijven. Ik loop door de gang baarde uitgang. Ik heb het gevoel dat iedereen me aankijkt. Nu merk ik pas waarom. Ik kijk in de spiegel. De tranen rollen over mijn wangen en natuurlijk moest mijn mascara uitlopen. Ik lijk wel een panda. Fijn. ik probeer het weg te vegen. Ik voel pootjes tegen mijn been. Het is Darcy. Ze is achter me aangekomen. 'Ga toch terug meisje. Bij hem zou je te beter hebben.' Alsof ze me begrijpt gaat ze ook echt terug. De tranen kommen weer. Ik ren weg. Weg uit het ziekenhuis. Weg van mijn ellende. Ik ren door naar het park en plof op een bankje neer. Alle mooie herinneringen met Harry komen weer naar boven. Waarom moest hij mij dit aan doen. Ik wou dat ik de tijd stil kon zetten. Ik ga op het bankje liggen maar het helpt niet. Ik sta op om naar het water te lopen. Ik voel een sms binnen komen. Misschien wel van Marieke!

•Hey Lotje,

Ik ben Harry's nummer kwijt. Zou je hem door willen geven dat hij bij de band mag!

XXX Lou•

Ik voel langzaam woede opborrelen. Ik gooi mijn mobiel in de vijver. Het is allemaal te veel. De gedachten in mijn hoofd. Ik begin zwarte vlekken te zien. Ohnee dit heb ik 1x eerder gehad. Ik ga flauwvallen of ik raak bewusteloos. Ik kan er niks tegen doen. Alles word zwart. Ik voel mezelf in elkaar zakken en naar beneden glijden. Ik hoor een plons. Dan merk ik dat ik die veroorzaakte. Ik krijg geen adem meer en voel mijn lichaam natter en kouder worden. Dit was het dan. Mij einde. Ik voel mijn bewustzijn ook langzaam te verliezen. En mijn leven flitst voor een laatste keer voorbij.

Marieke's pov

Ik zit in de auto op weg naar het ziekenhuis. Ik werd gebeld. Lotte ligt er. Haar toestand is kritisch zeiden ze. Ze is uit het water gevist. Een zelfmoord poging noemde de dokter het. Ik geloof het niet. Zo is Lotte niet. Ze vond het altijd te erg voor woorden als dat weer in de krant stond. Ik ben er bijna. Ik race de parkeerplaats op. Ik spring uit mijn auto en sprint naar binnen. Ze ligt op haar vaste kamer. Als ik voor de deur sta twijfel ik toch. Wat als het er eng uit ziet. Ik open de deur en zie met haar rug naar me toe Tirza zitten. Ze houd de ene hand van Lotte vast. De andere hand houd Harry vast. Zijn ogen zijn rood van het huilen. Net als de rest trouwens. Harry mompelt iets. Iets van het is mijn schuld. en dat herhaalt hij telkens. Wouter zit naast hem met een arm om hem heen. Lotte is lijk bleek. Ze kijken op als ze merken dat ik in de deur sta. Tirza staat meteen op en bied haar plek aan. Dankbaar neem ik hem aan en pak haar hand. Ik knijp er zacht in. Aan het einde van het bed ligt een hond te slapen. Volgens mij heeft Lotte er niks over verteld. Niemand lijkt zich zorgen te maken over het slapende beest. Vooral Harry valt me op.Hij lijkt wel in een andere wereld. Een wereld zonder Lotte. Een wereld die ik niet wil kennen. Ze is de enige die ik heb.