ÖLÜM ZİNDANI

8.Bölüm " ISPAZMOZA "

Bileğimde sökülmez bir acının silsilesi dolaşıyordu. Ağrılı gözlerim göz kapaklarıma bir obruk dolusu topraklar sermişti. Öylesine yorgun bir duygunun esiri olmuştum ki canımın acısından çok bu beni deli ediyordu. Özgürlük için canhıraş bir çaresizlikle çırpınıp duran kendimden bahsediyordum. Bu naçar hissiyat ciğerlerimdeki havayı her an boşaltır gibiydi. Gözlerim hafifçe kısılmış bir şekilde onu izledim bir süre. Tuhaf hareketlerine tezat öylesine keskin bir çehreye sahipti ki... İster istemez insan kendini onu izlerken buluyordu.  Ayak bileğimin ince derisi kalın bir acıyla dolup taşıyordu. Acıdan dolayı baygınlık geçirip o uzun ve zayıf demirliklerden düşmüştüm. Sahi bir yerimi kırmamam mümkün müydü ? Sadece birkaç tane irili ufaklı sarı yeşil mantar şeklinde ezik... Canımı yakıyordu. Tehlike diye bağıran zihnim her an aktif bir şekilde ondan kaçmam gerektiğini söylese de yerimden kıpırdayamıyordum. Elinde temizlediği çakısını geri cebine atmadan hemen önce kafasını kaldırıp gözlerime baktı. Aynı anda vücudumdan boşalan ter damlaları da yolunu çizmeyi bırakmıştı.  

Bir yılanın kıvrımlı hatlarına sahip olan kaşları neredeyse kirpiklerine değecek kadar çatıktı. İki kaşının ortasında oluşan çukur , elmacık kemiklerinin altında dudaklarının her iki yanına ulaşan uzun gergin bir ip gibi uzanan gölgelik ona bakma isteğimi uyandırıyordu. Onu her daim bu kadar öfkelendiren şey neydi ?  Buğday renginde uzun kirpiklerini kırpıştırarak irisleriyle yüzümü incelemeye devam etti. Peki kişiye bu kadar dikkatli bakmasının sebebi neydi ? Bu bir manipüle miydi ? 

Psikolojik bir strateji ? 

Mümkün.

Rahatsız edici bir sessizlikle çenesini sol yukarı usulca kaldırarak bana üstten bakış atmaya devam etti. Bu bir üstünlük göstergesiydi ona göre. Mimiklerini çok iyi kullanan bir tilki gibi görünüyordu. Küçümseyici bakışları daima üzerinde olan bu adamın ayakkabı takırtıları bile adeta ne kadar güvenilmez biri olduğunu vurguluyordu. Bu gibi nedenler ondan biraz çekinmeme neden olsa da buna izin verecek değildim. Hele vazgeçmek. Asla ! Burada öylece sebepsiz bedel ödüyordum. Kimin için , ne için ? Kimsenin faturasını bana kesecek değillerdi. Gırtlağıma kadar doluydum. Boş bakışlarımın arasından bu bakışmanın daha süreceğini anlamış olmalı ki uzun bacaklarını hareket ettirerek bana geniş sırtını döndü. Sessizce yutkundum. Boğazım kurumuştu. Küçük, gri ,kutu gibi olan bu odada bir süre ilerledikten sonra odanın içindeki başka bir kapıya ilerlemeye başlamıştı. Bunu görüpte karanlıktan dolayı ayırt edemeyen gözlerimin adeta dili tutuldu. Nasıl olur da fark etmezdim ? 

" Allah'ım yardım et. Ben nasıl bir delinin eline düştüm böyle ? " diye mırıldandım usul harflerle. Tek elim alnıma gidip ovuştururken gözlerimi tahammülsüzce açıp kapadım ve arkamdaki duvara dayandım. Uzun bedeni göremediğim paslı kapının önünde belirdi. Ona döndü bakışlarım. Onunda aynı anda yeşil irisleri bana döndüğünde bakışlarımız şimşek gibi çakıştı. Eş zamanla ellerinde gördüğüm şeye gözlerim usulca kaydığında ortaya yıldırım gibi saatli bomba atılmıştı. Öylece kal geldi. Bacaklarımda bir ürperiş... Tüylerim diken diken olmuştu. İrislerim bir onda bir elindeki şeyde hızlıca gidip geldiğinde irileşen gözlerimle birlikte kalbim hızla atmaya başladı. Yutkundum.

Gözlerim onun çaprazındaki kapıya kaydı çaktırmadan.

Ve bir anda ne olacağını düşünmeden yaralı ayağımın acısını bile dinlememiş hızla atabilidiğim en uzun adımlarımla kapıya koşmaya başlamıştım. O da hemen arkamdan koşmaya başladı bunu yapacağımı biliyormuş gibi. Daha kapıya bile ulaşamadan beni sertçe kendine çevirip kollarımı kabaca tuttuğunda tir tir titriyordum. Burnundan verdiği sert solukları alnıma çarpıyordu.   Büyük adımlarıyla beni geri geri iterek bedenimi hızla duvara çarptırdı. Sesli bir şekilde inleyerek gözlerimi kapadım. Eş zamanla korku içinde inip kalkan göğsüm onun göğsüne mütemadiyen değiyordu.