Vampire Academy

CHAPTER SEVENTEEN

CHAPTER SEVENTEEN

ZEIAH

Pagkatapos ng klase ko, dumiretso ako sa room ni Law at hinintay matapos ang klase nila. Hindi ko na keri 'to! Tatlong araw na niya akong hindi pinapansin and hindi ko alam kung bakit. Gosh.

"Law!" sigaw ko nang makita ko siya papalabas. Pero 'di niya ako pinansin at dirediretsong naglakad. Ugghh!

Hinabol ko siya at buti na lang naabutan ko siya. Tiningnan niya ako na para bang hindi niya ako kilala. Seriously? I'm starting to get mad at him. Konti na lang talaga.

"Ano bang problema mo? You've been ignoring me for fvcking three days and I don't why! Anong bang inaarte mo, Law?" panenermon ko sa kaniya but he just keep on staring at me.

"So ano? Tititigan mo lang ako and mamaya you'll walk away tapos---"

Gosh! Hindi ko alam na umiiyak na ako. Si Law kasi eh! Nakakainis! Hindi niya ba alam na miss na miss ko na siya? Simula ng tumapak kami dito parang lumayo na rin ang loob niya.

Naramdaman kong niyakap niya ako at hinimas ang buhok ko.

"Sorry, baby."

LAWRENCE

I don't what's happening to me these past few days. I can't understand myself anymore. First, my feelings for my sister. I mean, everytime I looked at my sister, my heart was beating fast. Before, I thought it was just normal cuz' we're siblings, right?

Simula palang nung bata kami, may iba na akong nararamdaman kay Zei. Gustong-gusto ko siyang protektahan. Ayaw na ayaw kong nasasaktan siya.

Nag-dri-dribble ako ng bola habang papalabas ng bahay nang may narinig ako na nabasag na vase. Agad kong pinuntahan iyon at nakita ko si Zei na hindi mapakali sa nabasag na vase.

Oh shit! Isa 'yon sa pinakainiingatan na vase ni Papa.

"What happened here, Zei?" tanong ko.

Napatingin siya sa akin. Parang nasaktan rin ako nang makitang papaiyak na siya. Ayaw na ayaw ko pa naman ang makita siyang umiiyak.

"L-law, nabasag k-ko yung vase ni P-papa." uutal-utal na sabi niya. Hindi siya mapakali dahil panigurado papaluin siya ni Papa pagnalaman 'to. Masakit pa naman ang sinturon ni Papa. Hay.

"Paano ba 'to?" tarantang tanong niya at akmang pupulutin ang bubog nang pinigilan ko siya. Mahirap na baka masugatan pa siya.

"Anong nangyari dito?!" parehas kaming naestatwa ni Zei nang marinig namin ang boses ni Papa. Patay na.

Dahan-dahan kaming humarap ni Zei kay Papa na nasa likod namin. Si Zei halatang kinakabahan. Syempre, siya nakabasag eh. Pero ako kinakabahan din.