Κλείσε τα μάτια σου

Κεφάλαιο 29

Ζωη'ς pov

Τα βλέφαρα μου βαριά. Η ανάσα μου κοφτή. Φωνες ακούγονταν από παντού αλλά δεν εχω τη δύναμη να σηκώσω το κεφάλι μου. Νιωθω σαν να πέφτω από κάπου, να χάνομαι. Σειρήνες ασθενοφόρου ακογονται από το βάθος και σε δευτερόλεπτα κάτι χέρια με τοποθετούν σε ένα κρεβατι. Μικρά βογκητα δραπετεύουν από τα χείλη μου διότι δεν δεν εχω κουράγιο να αντιδράσω αλλιώς.

Νομίζω πως βρίσκομαι μέσα στο ασθενοφόρο πια. Κάνω μια τελευταία προσπάθεια να ανοίξω τα μάτια μου και αντικρίζω στο δυο νοσοκόμες δεξιά και αριστερά μου. Εκει είναι που οι αισθήσεις μου με εγκαταλείπουν ακαριαία. Το άκαμπτο και σφιγμένο από τον πόνο σώμα μου λυγίζει στην αίσθηση του πόνου να καταβάλει όλα μου τα κύτταρα.

Και ύστερα σκοτάδι. Ξανά.
________________________________

Το σώμα μου πονάει αρκετα αλλά όχι τόσο ώστε να μην μπορώ να ανοίξω τα μάτια μου. Σε μια προσπάθεια να κουνήσω το κεφάλι μου νιώθω έναν οξύ πονο στον σβέρκο μου. Βγάζω μια πνιχτη φωνή και βλέπω τη μαμά μου να τρέχει στο κρεβάτι ταραγμένη.

"Ζωή κοριτσάκι μου είσαι καλά? Ξύπνησες?" Με ρώτησε αλλάζοντας δέκα τόνους.

Όχι. Κοιμάμαι ακόμα.😑

"Καλά είμαι μαμά. Απλά πονάω. Τι έγινε?" Ρώταω.

"Σε χτύπησε αυτοκίνητο αγαπη μου. Ο μπαμπάς είναι στην τουαλετα και ο Λουκάς στο σπίτι με την Ελπιδα." Είπε γλυκά η μαμά μου και της χάρισα ενα χαμόγελο.

Είχα ένα καπως έντονο πόνο στο κεφάλι αρα μάλλον έχω χτυπήσει εκεί. Έχω το πόδι μου στο γύψο και φοράω κολάρο σαν σκύλος.

Αφού είσαι σκυλα αγαπη μου τι το ψάχνεις?

Ιιιιιι αντί να χαίρεσαι που είσαι ζωντανη μικρή κακομαθημένη φωνούλα, με λες και σκυλα? Εεεε αη φακ οφ!!!

"Τα κορίτσια που είναι?"

"Τις ειδοποίησα για το ατύχημα σου χθες. Είπαν πως θα έρθουν να σε δουν το συντομότερο." Είπε η μαμα μου και μου χάιδεψε στοργικά το κεφάλι. Άρχισε να ψιλοβουρκωνει. Ποιά μαμα θα ήθελε να δει τη κόρη της σε αυτή τη κατάσταση?