Κλείσε τα μάτια σου

Κεφάλαιο 39

εμμμμ....... παρακαλω καντε οσα περισσοτερα σχολια μπορειτε και βαλτε στις ταχείες κλήσεις τα νοσοκομεία. Φιλική συμβουλη🤗

Α ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΑΝΆΓΝΩΣΗ ΒΡΕ!☺☺☺☺☺

--------------------------------

Ζωής pov

"Ευχαριστούμε πολύ καλό βράδυ!!" Έκλεισα την πόρτα για τελευταια φορά σήμερα και ξεφυσιξα κοιτώντας το ακατάστατο σαλόνι μας. Η Ελπίδα ειχε πέσει για υπνο φανερά κουρασμένη και εγώ με τη μαμά μείναμε να καθαρίσουμε όλη την σαβούρα. Έσκυψα για να μαζέψω όλες τις σακούλες από πατατάκια, αγνοώντας τον πόνο στα γόνατα μου από το κυνηγητό με τους διαβόλους πριν απο λίγες ώρες.

"Πάω να κάνω ενα μπάνιο." Ειπα μόλις τελειώσαμε και η μαμά με ενα απλό φιλί στο μάγουλο με άφησε να φύγω.

Κλείδωσα τη πόρτα και έβγαλα τα ρούχα μου νιώθοντας τα χέρια μου να πονούν. Σοβαρά τώρα, και εγω έτσι ήμουν στα εννιά μου?

Το χλιαρό νερό χαλαρωνε τους μυς μου και γυρνώντας το στο πιο ζεστό με έκανε να βγάλω μια κόφτη ανάσα. Επανεφερα στο μυαλό μου τα γεγονότα της σημερινής ημέρας και πραγματικά το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ είναι ο Άλεξ. Έφερα στη μνήμη μου την έκφραση που πήρε μόλις κατάλαβε ότι ήμουν στα αλήθεια έτοιμη για ενα τέτοιο βήμα και συνειδητοποίησα ότι με αγαπάει αληθινά αν συμπεριλάβουμε το γεγονός ότι δεν θέλει να ολοκληρώσουμε μέχρι να είναι όλα τελεια.

Χαμογέλασα σε αυτη τη σκέψη και εφερα το τηλέφωνο του ντουζ στο πρόσωπο μου με σκοπό να καθαρίσω το μυαλό μου από τη κουραση. Αύριο είναι μια καινούρια μέρα.

Τυλιξα την πετσέτα γύρω απο το βρεγμένο μου σωμα και βγήκα από το μπάνιο με προορισμό το δωμάτιο μου. Φόρεσα εσώρουχα και πιτζάμες και πριν καλα καλα το καταλάβω είχα αποκοιμηθεί κρατώντας ένα μερος του σεντονιού που με καλυπτε, σφιχτα στην αγκαλιά μου.

Την επόμενη μέρα

Περπατούσα με σταθερό βήμα προς το σπίτι του ενώ αισθανόμουν το πρωινό αεράκι να παρασέρνει ελάχιστα τα μαλλιά μου προς τα πίσω και να καταλαμβανει τις αισθήσεις μου. Η αναπνοή μου κόφτη και τα βήματα μου βαριά. Δεν ξέρω γιατί το παθαίνω αυτό κάθε φορά που είμαι έτοιμη να συναντηθώ μαζί του. Μάλλον η αγάπη μου για αυτόν και η ανάγκη να τον αγκαλιάσω μεγαλώνουν κάθε φορά που διανυω αυτή την απόσταση.

Χτύπησα ελαφρά το κουδούνι και περίμενα για την οποιαδήποτε αντίδραση. Μετά απο λίγα λεπτά βρέθηκα αντιμέτωπη με εκείνον που μου χαμογελούσε στραβά. Ήξερε ότι το λάτρευα αυτο.