Κλείσε τα μάτια σου

Κεφάλαιο 31

Αλεξ'ς pov

Ξύπνησα το πρωί και το κεφάλι μου ήταν έτοιμο να κάνει μπαμ από τα σφηνάκια που κατέβασα χθες με τον Μήτσο. Οι αναμνήσεις της προηγούμενης βραδιάς αρχισαν να έρχονται μια μια και η εικόνα της Ζωής που κλαίει και εκείνου του μαλακα από πανω της δε λεει να φυγει από το μυαλό μου. Που ήμουν ο μαλακας να τη προστατεύσω πριν γίνει τίποτα?

Μουγκρισα σαν αγελάδα στο μαξιλάρι με το πόσο ηλίθιος στάθηκα απέναντι της. Την ειδα χθες που με κοίταζε από το παράθυρο όσο έφευγα αλλά δεν είχα το κουράγιο να της χαμογελασω ή να κάνω οτιδήποτε άλλο της αρέσει. Ήμουν απλά χαλιά. Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πισω την ώρα που βγήκε από το μπαρ και να πήγαινα μαζί της.

Τις σκέψεις μου διακόπτει ο εκνευριστικός ήχος του τηλεφώνου και βαράω με τη γροθιά μου το κομοδίνο. Όποιος και αν είναι θα τον στολισω που με διέκοψε από το κήρυγμα που εκανα στον εαυτό μου. Εκτός από τη Ζωή...

"Ναι." Ειπα κοφτά.

"Αλέξανδρε? Που είσαι?" Όχι. Απλά οχι.

"Σπίτι. Τι θες?" Ειπα κοφτά. Σιγα μην ρωτήσω τι κάνουν κιόλας. Ας ήταν στο σπίτι για να ήξερα τι κάνουν. Ούτε στις γιορτες δεν πατάνε στη Σίφνο πλέον. Όλο δουλειά. Δουλειά. Δουλεια. Τους πιστεψα..

"Αλέξανδρε σε πήρα γιατί συμβαίνει κάτι πολύ άσχημο. Ο πατέρας σου." Μου λεει η μητέρα μου ταραγμένη. Όταν ανέφερε τον πατέρα μου το στομάχι μου σφιχτηκε. Πριν οι γονείς μου μπλέξουν με αυτή την ηλίθια εταιρία δεν ξερω και εγω τι σκατα είναι, μπορεί να είχαμε λιγότερες και περιορισμένες ανέσεις αλλά ήμασταν αγαπημένοι. Και ο πατέρας μου ήταν αυτός που είχα αδυναμία. Μου έμαθε να περπατάω, να κάνω ποδήλατο και μου έδινε συμβουλές για τα κορίτσια. Γέλασα στιγμιαία στην ανάμνηση.

"Τι έπαθε?" Ρώτησα όταν επανήλθα από το ληθαργο μου.

"Είναι στο νοσοκομείο Αλέξανδρε μου. Εχθές το βραδυ ήρθαμε. Έπαθε έμφραγμα." Είπε η μητέρα μου φανερά στεναχωρημενη. Η ανάσα μου κόπηκε. Δεν είναι δυνατόν. Στα καλά καθούμενα? Αυτός δεν είχε προηγούμενα με τη καρδιά του..

"Είναι καλά?" Κατάφερα να ρωτήσω. Δεν ξέρω αν πραγματικά ήθελα αυτό να ρωτήσω αλλά τα εχω χάσει. Εξακολουθώ να πιστεύω πως μεσα από τα κουστουμια και τις κακογουστες γραβάτες του, ο πατέρας μου είναι ένας υπέροχος άνθρωπος.

"Είναι στην εντατική και τις επόμενες 48 ώρες θα ειναι υπό συνεχή παρακολούθηση. Ήθελα να μάθω αν μπορείς να έρθεις. Ήταν η πρώτη μας μερα εδω στη Θεσσαλονίκη αφοτου γυρίσαμε από τη Γερμανία. Πήρα τηλέφωνο και την Ελισάβετ." Η Έλλη είναι η μεγάλη μου αδερφή που σπουδάζει εδω και δύο χρόνια στην Αθήνα. Ευκαιρία να τη ξαναδώ.