Κλείσε τα μάτια σου

Κεφάλαιο 9

Ζωη'ς pov

Δύο μήνες.. ..

Δυο ολόκληροι μηνες πέρασαν τελείως ανούσια για μένα. Δεν με ένοιαζε κανένας και τίποτα. Μόνο ένας. Ο Άλεξ. Και ναι ειμαι πολυ ηλίθια που μετά από τόσο καιρό εξακολουθώ να ασχολούμαι. Αλλά το μυαλό μου δεν λέει να ξεκολλήσει από τα λόγια της Αντριάνας. Λες να το είχε κανει για μένα? Αν είχε ζηλέψει? Αν του έλειπα? Αν όντως μετά απο ολα αυτά ένιωθε κάτι για μενα? Από την άλλη αν είπε την αλήθεια και το έκανε απλα γιατί είχε νευριάσει από εκείνη τη βλακεία που μου ειπε εκείνο το βράδυ? Τόσα αν βασανίζουν το μυαλό μου. Αλλά τα έχω παρατήσει πλέον. Περιφέρομαι από εδώ και απο κει χωρίς να δίνω ιδιαίτερη σημασία σε τίποτα. Αφού τον βλέπω στο σχολείο και είναι καλα, τοτε ολα καλα. Τον έχω πετύχει να με κοιτάει μερικές φορές αλλά τον κοιτώ ανεκφραστα. Μόνο έτσι μπορώ. Μόνο έτσι θέλω.

Και δεν φαίνεται να τον επηρεάζει και τοσο. Υπάρχουν δύο τρεις κοριτσάκια που μονίμως τον περιτρυγυριζουν.

Εγώ όμως κοιτώ τη δουλίτσα μου και μόνο τη δουλίτσα μου. Έχω τις κολλητές μου, τα μαθήματα μου, με τον Σωτήρη μιλάμε πολύ συχνά, σχεδόν συνεχεια επειδή καθόμαστε στο ίδιο θρανίο. Αλλά ιδιαίτερες και ξεχωριστές σχέσεις δεν έχω μς κανέναν. Οι κολλητές μου βέβαια μου λενε πως έχω χάσει το ενδιαφέρον μου, τη ζωντάνια μου αλλά πραγματικά δεν δΙνώ μια για αυτό.

Μου κάνει εντύπωση που τα κατάφερα. Που απέκτησα και πάλι την αναισθησία και ηρεμία μου. Πλέον και που τον κοιτάζω δεν πονάω πια. Τουλάχιστον όχι τόσο όσο πριν.
Πίστευα πως έγινα ένα ευαίσθητο πλασματάκι που όπου καξ να το ακουμπάς ραγίζει. Αλλά όχι. Τώρα πια ειμαι εντάξει. Δεν έχω να αργήσω κάπου. Ή τουλάχιστον κάπου αλλού. Τώρα πια ειμαι ραγισμενη παντού.

Ώρες ώρες σκέφτομαι την κατάντια μου και χαμογελαω με το ποσό γλαφυρή είμαι. Ένα καλο καλό πράγμα Δεν εχω πει για τον εαυτό μου τον τελευταιο ενα μήνα. Οι φίλες μου δεν μου λενε κάτι γιατί απλά δεν απανταω ποτέ σε ότι έχει σχεση με αυτό το άτομο. Ή με εμένα.

Όχι. Δεν είναι λυπημένη. Ούτε θυμωμενη. Ουτε χαρούμενη. Δεν είμαι απολύτως τίποτα. Ανεκφραστη και μου αρέσει. Νομίζω έτσι θέλω να είμαι. Μερικές φορές τον έχω πετύχει να καπνίζει έξω εξω απο το σχολείο αλλα αλλάζω κατευθείαν δρόμο. Ή τον προσπερνά και φευγω. Και αυτός δεν μου πιάνει το χέρι για να γυρησω. Στην αρχή με εθλιβε αυτό αλλα μετά το συνηθησα. Αφού δεν είμαι τίποτα για κείνος.