[Αυτό το κεφάλαιο δεν είχα σκοπό να το βάλω στην ιστορία αλλά ήθελα να δείτε πως ένιωθε ο Luke μετά από όλα αυτά, είδαμε ήδη την Ανδριάνα αλλά εκείνον; Μιλάμε για την αρχή της επόμενης σχολικής χρονιάς]
Luke's POV
4 μήνες, ναι πέρασαν 4 μήνες που έφυγα από το σχολείο και ακόμα δεν νιώθω καλά γιατί φυσικά όπως της είπα ήταν τα πάντα ένα μεγάλο ψέμα που έκανα για να την πληγώσω και τώρα ποιος είναι ο κακός της υπόθεσης; Θέλω να την δω, να την φιλήσω, να την αγγίξω αλλά δεν μπορώ και ποτέ δεν θα μπορέσω ξανά. Γιατί να είναι όλα τόσο δύσκολα; Ένα κορίτσι αγαπησα και έπρεπε φυσικά να μένει αλλού.
Δεν το πιστεύω πως δεν μπορώ να της μιλήσω, δεν με αφήνουν καν να την βλέπω μέσα από την οθόνη του υπόλογιστή! Την προηγούμενη φορά καθόμουν πίσω από τον Calum για να μην φαίνομαι αλλά εκείνος με έδιωξε, για 5η φορά! Δεν καταλαβαίνει πως δεν μπορώ να της μιλήσω κανονικά; Μόνο αυτο μπορώ να κάνω, να κρύβομαι ελπίζοντας πως θα την δω έστω και λίγο. Ξεκόλλα Luke αυτό το κεφάλαιο τελείωσε για εσένα, βγες έξω με τους φίλους σου, σήμερα δεν έχεις να πας στο στούντιο γιατί κάθεσαι κλειδωμένος στο δωμάτιο σου;
"Luke άνοιξε μας! Δεν είναι σωστό να μας αφηνεις απέξω! Ζούμε στο ίδιο σπίτι και ποτέ δεν μας μιλάς" φώναξε ο Michael χτυπώντας την πόρτα του δωματίου μου. Είμαι εδώ και δύο ώρες κλεισμένος εδώ μέσα και κλαίω, ναι φυσικά τα αγόρια δεν πρέπει να κλαίνε αλλά κάποιες φορές δεν γίνεται να μην κλάψεις ειδικά όταν υποφέρεις.
"Φύγετε αφήστε με εδώ, δεν θέλω να βγω μαζί σας το είπα και πριν. Βγήκα την ππροηγούμενη εβδομάδα" είπα βάζοντας το μαξιλάρι πάνω στο κεφάλι μου για να μην τους ακούω αλλά δεν πέτυχε. Τόσο δύσκολο είναι να καταλάβουν πως θέλω να μείνω μόνος μου και να ξεσπάσω; Ξέρουν τι περνάω και δεν βλέπω να το σέβονται.
"Αν δεν βγεις θα σου πάρω το βιβλίο Luke, σου μιλάω σοβαρά" είπε ο Calum και κατευθείαν κοίταξα ένα μέρος του βιβλίου που είχε στείλει η Ανδριάνα στον Cal. Έμαθα πως είχε αρχίσει να γράφει βιβλίο και του έστειλε τις πρώτες 50 σελίδες αλλά φυσικά τις πήρα εγώ κατευθείαν μόλις τελείωσε να τις διαβάζει ο κολλητός μου και δεν αντέχω άλλο, λέει όλες τις σκέψεις της από την πρώτη στιγμή... Όχι την πρώτη φορά που μιλήσαμε αλλά την πρώτη φορά που με είδε να μπαίνω στο σχολείο και τώρα μόνο καταλαβαίνω γιατί κοκκίνισε εκείνη την μέρα.
"Αν κάνετε κάτι τέτοιο δεν θα ξαναμιλήσω σε κανέναν σας" φώναξα και κοίταξα την πόρτα. Εκείνοι νοιάζονται και εγώ τους διώχνω αυτό δεν κάνω πάντα άλλωστε; Διώχνω μακριά μου όλους τους ανθρώπους που με αγαπάνε... Κανεις τους όμως ποτέ δεν θα καταλάβει το πόσο σκληρό και δύσκολο ήταν για εμένα να βρω το κουράγιο και να της πω όλα αυτά που είπα; Το γεγονός ότι την άφησα να κλαίει ήταν ότι πιο δύσκολο είχα κάνει, την είδα που έπεσε στο πάτωμα και ο πόνος της γέμιζε όλον τον διάδρομο. Μόλις βγήκα έξω από το σχολείο την κοιτουσα από τις πόρτες.. Όμως ενώ πόναγα για μαντέψτε τι έγινε; Όλοι μου φώναζαν ΟΛΟΙ!
"Luke εμείς απλά θέλουμε να σου μιλήσουμε, αυτό και μετά αν δεν θες ξανακλείσου μέσα στο δωμάτιο. Σε παρακαλώ στεναχωριόμαστε και εμείς" είπε ο Ashton κατευθύνθηκα προς την πόρτα -ίσα ίσα που μπορούσα να περπατήσω- και την ξεκλέιδωσα, ξαναγύρισα στο κρεβάτι μου και άφησα τα δάκρυα να κυλήσουν στα μάγουλα μου.
"Μην μας τρομάζεις έτσι, ειλικρινά" είπε ο Michael και με κοίταξε προσεκτικά.
"Θέλεις να την πάρω;" είπε ο Calum και εγώ τον κοίταξα
"Δεν μπορώ να της μιλήσω! Πόσες φορές πρέπει να το πω" είπα προσπαθώντας να ακουστώ όσο πιο ήρεμος μπορούσα.
"Θα την πάρω και θα βάλω ανοιχτή ακρόαση, εγω θα μιλάω όχι εσυ. Έστω θα ακούσεις την φωνή της" είπε ο Cal και εγώ αφού πήρα μία βαθιά ανάσα και σκούπισα τα δάκρυα μου έγνεψα θετικά το κεφάλι μου. Έβγαλε το κινητό από την τσέπη του και πληκτρολόγησε τον αριθμό της. Άρχισε να καλέι μέχρι που...
"Ναι; Cal" είπε με την γλυκιά φωνή της αλλά ήξερα πως δεν ήταν καλα
"Ακούγεσαι περίεργα μωρό, έχεις κάτι;" ρώτησε ο Cal και κοίταξε προσεκτικά το κινητό του λες και την έβλεπε αλλά στην πραγματικότητα δεν μπορούσε να την δει.
"Δεν κοιμήθηκα καθόλου χθες και τα κορίτσια με πίεσαν να πάω μαζί τους στο mall αλλά έφυγα νωρίτερα. Δεν άντεχα να τους βλέπω όλους γύρω μου να προχωράνε χεράκι χεράκι όσο εγώ... τέλος πάντων" είπε και το χαμόγελο του Cal εξαφανίστηκε
"Πρέπει να ξεκουραστείς, έχει αρχίσει το σχολείο δεν πρέπει να αφήσεις τα μαθήματα σου" είπε εκείνος και με κοίταξε
"Μα δεν καταλαβαίνω Cal, εκείνος φαίνεται μία χαρά εγώ γιατί να είμαι έτσι; Κανει λες και ποτέ δεν συνέβη τίποτα μεταξύ μας, ούτε καν που θέλει να μου μιλήσει. Θέλω να ακούσω την φωνή του" είπε κλαίγοντας και όλοι με κοίταξαν. Που να ήξερες την αλήθεια Ανδριάνα που να ήξερες την αλήθεια...
"Πίστεψε με και αυτός δεν είναι καλά αλλά δεν θέλει να το δείξει" είπε ο Cal
"Ναι καλά, σε πίστεψα τώρα. Τέλος πάντων σόρρυ πρέπει να κλείσω. Θέλω τόσο πολύ να κοιμηθώ" είπε η Ανδριανα και ο Cal χαμογέλασε
"Να κοιμηθείς καλά και θα σε παρω αύριο να μιλήσουμε. Σε αγαπώ πολύ" είπε και κοίταξε εμένα
"Ναι θα μιλήσουμε, σε αγαπώ, τα λέμε" είπε εκείνη και το έκλεισε
"Πάμε" είπα και σηκώθηκα όρθιος
"Που πάμε;" ρώτησε ο Ash
"Έξω, πρέπει να ξεχαστώ" είπα και βγήκα από την πόρτα του δωματίου
"Ας ελπίσουμε πως κάποια στιγμή θα το ξεχάσουν και οι δύο" ψιθύρισε ο michael αλλά εγώ τον άκουσα
'Ποτε δεν θα γίνει κάτι τέτοιο' είπα στον εαυτό μου.
Λοιπόν το πρώτο βιβλίο τελείωσε! Πως σας φάνηκε; Τι λέτε θέλετε και δεύτερο; Τα λέμε!
ESTÁS LEYENDO
The Boy With The Blue Eyes {Luke Hemmings}
Fanfic"Και μόνο που σε βλέπω μου χαλάει η όρεξη, οπότε δεν χρειάζεται να ρωτάς. Και να μην σου θυμίσω για το χθεσινό χαστούκι" είπε χαμογελώντας με το πιο ψευτικό χαμόγελο που θα μπορούσε κάποιος να έχει. "Χθες δεν ευθυνόμουν εγώ που ουσιαστικά με έβρισες...
