ΚΑΚΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

Μήλο.

*ΓΡΑΦΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΠΡΟΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ, ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΥΣ*

"Αυτό είναι τόσο χάσιμο χρόνου" μονολόγησα.

"Μα πρόκειται για την ίδια την κόλαση"

"Βαρετό" αναφώνησα και πέταξα το τσιγάρο μου στο πάτωμα.

"Χωρίς να αμφισβητώ τις ηγετικές σας ικανότητες, κύριε..."

"Μην αρχίσεις πάλι" την διέκοψα τελειώνοντας το ουίσκι μου.

"Μα λείπετε υπερβολικά πολλές ώρες και η κόλαση σας χρειάζεται περισσότερο από μια θνητ.."

"Ησυχία" έτριξα και άφησα το ποτήρι να πέσει στο πάτωμα. "Εγώ θα αποφασίσω που θα αφιερώνω τον πολύτιμό μου χρόνο"

Σηκώθηκα απ' την καρέκλα και έφτιαξα το κοστούμι μου. Μια χαρά θα ήμουν για διαφήμηση του Αρμάνι.

"Οι πωλήσεις θα έφταναν στα ύψη" μονολόγησα φτιάχνοντας τα μαλλιά μου σε έναν παλιό καθρέφτη δίπλα απ' την πύλη.

Κοίταξα την Αμάντα να στέκεται αμίλητη και της χαμογέλασα.

"Προς τι η τόση ανησυχία;" ρώτησα ρητορικά, βαριέμαι τόσο πολύ να την ακούω.

Σκέφτηκα πολλές φορές να την σκοτώσω και να βρω ένα μουγγό δαίμονα για να με συμβουλεύει και να με ενημερώνει για τα της κόλασης, αλλά έχει τα καλύτερα οπίσθια του κάτω κόσμου. Ποιος θα έλεγε όχι σ' αυτά τα οπίσθια; Θα έπρεπε να ήμουν τρελός.

Βέβαια, μπορώ να της κόψω τη γλώσσα μα μετά δεν θα μπορεί να γονατίσει και να ικανοποιήσει τον κύριό της. Κάποια άλλη λύση πρέπει να βρεθεί.

"Οι γλώσσες μιλάνε" εξήγησε διστακτικά.

Την κοίταξα ενοχλημένος.

"Αυτός δεν είναι ο σκοπός των γλωσσών;"

"Φήμες.. Κυκλοφορούν φήμες πως έχετε..." ξερόβηξε αποφεύγοντας να με κοιτάξει.

Όλοι οι μικροδαίμονες αποφεύγουν να με κοιτάξουν, τους τρομάζει η δύναμή μου και η εξουσία μου.

"Πως έχετε αλλάξει" συνέχισε ψυθυριστά.

"Δηλαδή;" ρώτησα καχύποπτος.

Κοίταξε νευρικά τριγύρω και αφού σιγουρεύτηκε πως δεν υπήρχε κανείς, με πλησίασε.

Η ιδέα μου να φοράνε όλες οι μικρές μου δαιμονίτσες στενά δερμάτινα-λάτεξ ρούχα ήταν από τις πιο λαμπρές μου.

Κοίτα κορμάκι το Αμαντάκι.

"Τόσο καιρό στην υπηρεσία μου βρε Αμάντα, σεξ κάναμε μόνο 32 φορές" πρόσεξα αγγίζοντας τα ονειρεμένα οπίσθια της.