ΚΑΚΕΣ ΠΑΡΕΕΣ

Στο κελί 33.

Αστείο πράγμα η ζωή.

Μερικές φορές είσαι στα πρόθυρα να αυτοκτονήσεις και άλλες φορές τρως μεσημεριανό με... Ε... Με τα Επτά Θανάσιμα Αμαρτήματα.

Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, ενώ έπρεπε να φοβάμαι να βρίσκομαι στον ίδιο χώρο μαζί τους, έβρισκα την όλη κατάσταση πολύ ενδιαφέρουσα. Ίσως επειδή ήδη περνούσα σχεδόν όλο μου τον χρόνο με τον Λούσιφερ; Ίσως επειδή ήδη η ψυχή μου ήταν καταδικασμένη και δεν είχα κάτι να χάσω; Ίσως επειδή πλέον θέλω να μάθω όσα το περισσότερο μπορώ πριν λήξουν τα 2 χρόνια;

Ό,τι και να 'ναι, έχει πλάκα.

"Okay, okay" διέκοψε ο Λούσιφερ την συνομιλία που είχε ο Λεβί με την Μα.  "Ας προχωρίσουμε στο διασκεδαστικό μέρος"

Τον παρακολουθούσα ενθουσιασμένη.

"Να αρχίσω να φοβάμαι;" ρώτησα κοιτώντας τον.

"Απλά θα είσαι το πειραματόζωο μας" εξήγησε ενθουσιασμένος. "Μέχρι τώρα ήσουν προστατευμένη από την επίδραση των 7 φίλων μας επειδή φρόντισα εγώ γι' αυτό" συνέχισε και ξερόβηξε.

"Okay..." μονολόγισα απορημένη.

"Για να δούμε, πιο από τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα είναι το κυρίαρχο σε σένα" συνέχισε και με μια κίνηση του χεριού του στον αέρα ένιωσα ένα ρίγος να με διαπερνά.

"Βήλμα;" φώναξε την Βήλμα.

Εκείνη βρισκόταν ξαπλωμένη στην επιφάνεια του γυάλινου τραπεζιού και χασμουριόταν.

Απορώ τι κάνει αυτό το πλάσμα όλη μέρα.

Αλλά θα μου πεις είναι η τεμπελιά προσωποποιημένη, πώς αλλιώς θα μπορούσε να είναι;

"Μμμμμ" έκανε και στηρίχτηκε στους αγκώνες της.

Με κοίταξε και μου έκλεισε το μάτι. Ξαφνικά ένιωσα μια έντονη νύστα και το κεφάλι μου συγκρούστηκε με το γυάλινο τραπέζι. Πω πω, πόσο βαριέμαι!

"Αλίκη, τι λες να κάνουμε Supernatural Marathon;" πρότεινε ο Λούσιφερ.

"Κάποια άλλη φορά, νυστάζω τώρα" απάντησα.

Ωχ. Ωχ, ωχ, ωχ. Εγώ το είπα αυτό;

ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ.

Δεν είμαι ο εαυτός μου τώρα.

"Θέλω!" είπα τελικά.

"Κρίμα" αναφώνησε ο Λούσιφερ χτυπώντας τα χέρια του μια φορά μεταξύ τους.

Η νύστα και η βαρεμάρα έφυγαν κι ένιωθα ξανά όπως πριν. Πρέπει να τιμωρήσω τον εαυτό μου για την άρνηση μου να δω Supernatural. Πώς; Θα δω Supernatural.