Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
5 gün sonra.. Koray tarafından..
"Lütfen artık,bu sefer cevap ver.."
Numarasını bir kez daha girerek kulağıma dayadım.Ama defalarca çalmasına rağmen açmamıştı. Onu kendimden soğutmuş muydum yoksa? Benden bu kadar çabuk mu bıkmıştı?
Sanırım yine de ben üstüne gitmeye devam edecektim. 1 haftadan beri ne mesajlarıma nede tonlarca aramama cevap veriyordu Eslem. Artık iyice sıkıntıdan patlama noktasına gelmiş,meraktan çatlama durumuna kadar gelmiştim.
Bilgisayarı kapatıp,sandalyemin arkasına özenli bir şekilde astığım ceketimi alarak, çalışma odamı terk ettim.Uzun koridorda ilerleyip bir an önce asansörle şirketten çıkmak isterken,sekreterimin bana doğru hızlı adımlarla geldiğini gördüm ve bir an önce onu da geçmek için adımlarımı hızlandırdım.
"Koray bey,saat 3 buçukta düzenlediğiniz toplantı için her şey hazır efendim."
"Gerek yok,iptal et.."
"Ama Koray bey bu çok-"
"Sana iptal et dedim!" Hiç bir şekilde durdurmadığım adımlarım asansöre taşınınca zemin kata basıp beklemeye başladım.
İyi olup olmadığından şüpheliydim. Daha geçen hafta omzumda deli gibi ağlıyordu ve kesinlikle iyi şeyler olmamıştı. Sırf ona o gün dediklerim yüzünden suçluluk duyduğumu sanıyordum.Belki de tamamen öyleydi..
İndim asansörden ve koluma astığım ceketimi giydim.Şoförüm binmem için arka koltuğun kapısını açmışken "Gerek yok,kendim kullanacağım." Diye talimat verip arka koltuğun kapısını tekrar geri kapatmasına vesile olup şoför koltuğuna oturdum.
İlk önce iş yerine,yani çalıştığı restorana gittim.Orada sürekli iyi anlaştığı garson kıza sorduğumda kendisinin iyi hissetmediğini bu yüzden bir kaç gün işte olmayacağını söylediğinde teşekkür edip oradan ayrıldım.
Geriye bir tek seçenek,evine gitmek olacaktı.
Yolculuk sırasında kaç tane arabayı solladım bilmiyorum ama hayatımda hiç bu kadar korktuğumu hissetmemiştim. Kendisine bir şey yapabilirdi veya,belki de sırf ani sözlerimden ötürü onu kaybetmek istemiyordum.
Apartmanından çıkan biri tam da işime geldiğinde kapı kapanmasın diye sahte bir gülümseme ile tutup içeriye girdim. Merdivenleri ikişer ikişer çıkıp katına vardığımda zilini bir kaç defa ardı ardına çalsam da açmadı. Seslendim, ama bu sefer de apartmandaki kişilerin rahatsız olacağını düşünüp kendime tek bir seçenek bıraktım..
Bacağımı hızla kaldırıp var gücümle kapıya savurdum.Kapı büyük bir gürültüyle ileriye doğru savrulurken, içeriye girip salona vardım.
Ve bütün kanımı beynime toplayacak o görüntüye baktım.
Boğazına kadar örtülü bir battaniye,baygın gözler ve titreyen bir beden..
